Rywal [Kakashi&Guy] dla Ginny

Mija Guya, który opowiada o najnowszym treningu, który wymyślił. Dwieście okrążeń wokół wioski na jednej nodze z zawiązanymi oczami i stoperami w uszach. Bez żadnego bodźca, który mógłby rozpraszać. Maito idzie krok za nim, jak wierny szczeniak.

Ciągle ją widzi. Minęły lata od jej śmierci, mimo to nadal się pojawia. Zawsze, kiedy Chidori trafia w przeciwnika, ten przez ułamek sekundy ma twarz Rin. Nauczył się z tym żyć. Już nie zastyga w miejscu, nie panikuje, tylko wymierza śmiertelny cios i patrzy w jej orzechowe oczy. Kakashi, szepcze martwa dziewczyna, a później znika aż do następnego razu. To kara, którą musi przyjąć. 

Raport złożony u Hokage oznacza koniec dnia. Jego barki są sztywne. Tym razem obciążył swój organizm trochę za mocno, ale długoterminowa, samotna misja nęciła go obietnicą spokoju. Musiał się jej podjąć. Podczas zadań mógł bez ukłucia winy wyłączyć się całkowicie. Nie myśleć o przeszłości i ludziach, poza tymi dwoma sekundami, kiedy pojawiały się jej oczy.

Westchnął rozmasowując prawe ramię. Jutro na pewno to poczuje.

— Wróciłeś! Doskonałe wyczucie czasu Kakashi! 

— Nie dziś.

Mija Guya, który opowiada o najnowszym treningu, który wymyślił. Dwieście okrążeń wokół wioski na jednej nodze z zawiązanymi oczami i stoperami w uszach. Bez żadnego bodźca, który mógłby rozpraszać. Maito idzie krok za nim, jak wierny szczeniak. Kakashi nauczył się, że groźne spojrzenia i cierpkie słowa na niego nie działają. Nie ma niczego, co mogłoby go odgonić.

— Naprawdę nie dziś — szepcze zmęczony. Wchodzi do mieszkania, kiedy słyszy propozycje sparingu.

Zostawia otwarte drzwi. Dobrze wie, że gdyby je zamknął, to Guy znalazłby inną drogę. Uchylone okno w pokoju, świetlik w suficie, który by (znowu) rozbił albo komin.

Nie ma ochoty na prysznic. Może, jeśli nadal miałby na sobie zaschniętą krew, doczłapałby się do łazienki, ale wczorajszej nocy wykąpał się w jeziorze przy granicy z Krajem Herbaty. Myje dłonie (prawą znacznie dokładniej) i rzuca się na twarde łóżko. Równie dobrze mógłby spać na podłodze.

— Czas na sen — mówi.

Nie musi patrzeć, żeby wiedzieć, jak Guy energicznie kiwa głową wraz ze słowami “sen jest źródłem energii”, a jego głos nie milknie. Siedzi na podłodze w sypialni Kakashiego i mówi bez przerwy. O drużynie joninów, do której trafił, jak Asuma próbuje zaprosić Kurenai na randkę, a ona cały czas cierpliwie czekała, chociaż chwilami ma już naprawdę dość. O nowym materiale, z którego wykona swój następny kostium, podobno dużo lepiej przepuszcza powietrze. Po chwili jego słowa zmieniają się w jeden, niewyraźny dźwięk. Kakashi wzdycha rozdrażniony, ale wie, że ten szum jest lepszy od pustki jego mieszkania. W absolutnej ciszy słyszy czasem głosy, które już dawno powinny zamilknąć. 

— Ninjutsu! — krzyczy Guy, a Kakashi nie chce się zgodzić.

Stoją na jednym z pól treningowych. Kolejna potyczka w ich wiecznej rywalizacji. Hatake zastanawia się czasami, dlaczego nadal to ciągnie i nie znajduje odpowiedzi.

— Hokage zabronił ci otwierania bram na obrzeżnych wioski.

Maito śmieje się radośnie. Kakashi widzi jego dłonie, na których są nowsze i starsze oparzenia. Guy nie jest dobry w technikach, ale nigdy nie powiedział, że nie jest w stanie żadnej wykonać.

Brunet przywołuje jutsu katon małych rozmiarów. Coś na poziomie chunina albo przeciętnego jonina. Kakashi potrafił ją stworzyć już jako genin, ale przecież był geniuszem. Doskonałe dziecko, szydzi w myślach głos Obito.

Hatake kontruje atak prostym wodnym jutsu. Guy dyszy ciężko. Włożył w atak niemal całą chakre.  Widać, że mu zależało, ale... Co chciał udowodnić? Naprawdę nie jest typem ninjutsu.

— Jaką chcesz nagrodę? Albo karę dla mnie. No dalej, zniosę wszystko! — Szczery uśmiech rozjaśnił jego twarz. Wiosna młodości, myśli z goryczą.

— Chcę spokoju. Przez tydzień.

Równo po tygodniu Zielona Bestia wraca. Co do godziny. Szczerze mówiąc, to Kakashi ma pewność, że dokładność zgadzała się nawet co do minuty, ale nie pamięta, jaki był wtedy czas.

— Twoja kolej rywalu. Co tym razem? Sparing taijutsu? Wyścig dookoła Konohy? Wspinanie się na Górę Kage z zawiązanymi rękoma?

— Wisimy.

— Ze szczytu przepaści w Lesie Śmierci? — pyta podekscytowany.

— Nie, na tym drzewie. Do góry nogami, bez chakry. Zobaczymy, kto wytrzyma dłużej.

Guy w jednej sekundzie znajduje się na wyznaczonym miejscu, a Kakashi ospale podąża za nim.

Kiedy jest już w pozycji, zamyka oczy i stara się wyłączyć, a paplanina Maito w tym pomaga. Zanim odpłynie dowiaduje się, że Kurenai zrobiła pierwszy krok, dzięki czemu Anko wygrała sto ryo w zakładzie z Genmą.

Nagle wybudza go kobiecy szept. To nie jest głos Rin, poznałby go nawet w piekle. Przed nimi pojawia się brunetka z niebieskimi oczami. Kątem oka widzi, że jego ręka jest cała we krwi.

— Hokage cię wzywa.

Guy zeskakuje i ląduje na ziemi z gracja kota.

— Tym razem wygrałeś Kakashi. Muszę oddać zwycięstwo walkowerem.

— Nie, przełożymy to. Masz obowiązki.

— Człowiek honoru! Niczego innego nie spodziewałem się po moim odwiecznym rywalu!

Dziewczyna kłania mu się na pożegnanie. Chyba widział ją po raz pierwszy w życiu. Dzięki Sharingan ma fotograficzną pamięć, ale nie chce zapamiętywać ludzkich twarzy. Nie potrzebuje tego.

Jego prawa ręka nadal jest czerwona, nieważne ile razy zamruga. Kiedy nie ma już głosu Guya szepty ożywają.

Miesiąc później Kakashi wraca nocą do wioski skąpany we krwi. Trzeci Hokage patrzy na niego wzrokiem starca, który żałuje młodszego pokolenia. Nie chce tego widzieć. Kage rozkazuje, żeby udał się do szpitala i opatrzył rany. Nie ma zamiaru tego robić. Nienawidzi lekarzy.

W jego mieszkaniu pali się światło. Kakashi wzdycha i siada pod oknem z niemym jękiem bólu. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebuje, jest Guy i jego obawy.

Chce tylko zasnąć. Tak to działa — misja i sen. Więcej nie potrzebuje. To jego rutyna. Wszystko inne jest tylko dodatkiem. Kiedy nie wykonuje zadania pod maską ANBU, śpi w swoim łóżku lub na którymś drzewie (półsnem, gotowy w każdej chwili do akcji), kiedy się budzi idzie do Kage po nowe zadanie. Zawsze ma w czym wybierać, jest ich najlepszym zabójcą.

Zabijesz się, szepcze karcąco Minato-sensei w jego głowie.

To syndrom ocalałego, wyjaśnia Rin.

Serio tego nie widzisz, Bakashi? A podobno jesteś geniuszem, drwi Obito.

Zielona Bestia Konohy zawsze go znajdzie. To przerażające, kiedy Kakashi wie, że Guy nie ma żadnych predyspozycji do tropienia ludzi i kieruje się tylko czystym instynktem.

— Nie chcesz, żeby ktoś na ciebie spojrzał? — pyta wychylając się przez okno mieszkania Hatake.

— To tylko źle wygląda — mówi cicho, bo połamane żebra nie pozwalają mu na wydawanie głośniejszych dźwięków.

— Tak? Więc na pewno masz siły na nasz następny pojedynek! 

Kakashi jęczy. Spróbowałby schować się w domu pod kołdrą, ale nie ma siły wstać. 

— Twoja kolej na wybranie kategorii.

— Nie robiłem tego ostatnio? — pyta sennie.

— Przerwano nam, pamiętasz?

— Ach tak — mówi, ale nie przypomina sobie tego wydarzenia. Czasami myli mu się jawa ze snem. — Kamień-papier-nożyce?

— Doskonały wybór!

Maito nie komentuje, tak jak zazwyczaj, że to nie jest dobre wyzwanie dla jego naładowanego energią młodości ciała. Wyskakuje przez okno i kuca przy swoim rywalu.

— Wybiorę kamień — mówi.

Kakashi marszczy brwi.

— To nie tak działa. Nie możesz powiedzieć, co wybierzesz.

— Zabieg psychologiczny! — krzyczy Guy i wypina pierś dumny ze swojego planu.

Hatake kręci głową. Naprawdę czasami nie potrafi go zrozumieć.

Wybierze kamień, więc Kakashi powinien pokazać papier. Jeśli to rzeczywiście zagranie psychologiczne, to Guy wybierze nożyce, które mają go skontrować, ale jeśli przewidział to także, to pokaże papier.

Kakashi jęknął. Nie miał czystego umysłu. Nawet myślenie sprawiało mu ból. Obraz przed jego odsłoniętym okiem zaczął się rozmywać.

— Raz, dwa, trzy! — odliczał Maito.

Kakashi ułożył palce w kształt nożyc.

— Wygrałem! Przecież mówiłem ci rywalu, co pokażę. Nigdy cię nie okłamie!

Hatake zaśmiał się cicho. Zielona Bestia w pełnej okazałości, pomyślał.

— Maa, przegrałem — mówi, ale w jego głosie nie ma żadnych emocji. — Czego chcesz w nagrodę?

— Masz odejść z ANBU.

Spojrzałby na niego gniewnie, gdyby miał w sobie chociaż trochę siły. Mimo maski na twarzy, to zawsze robiło wrażenie. Wystarczy jedno odsłonięte oko i brew wykrzywiona w grymasie złości.

— Twoje żarty są do niczego.

— To mój warunek — mówi Guy. — Nie pozwolę ci umrzeć w jakimś zapomnianym przez Boga miejscu. Straciłeś dużo Kakashi, ale to nie daje ci prawa, żebyś odebrał mi mojego rywala! Chcesz, żebym zamienił się w ciebie, kiedy nie wrócisz z którejś misji?

Hatake śmieje się cierpko.

— Nigdy nie skończysz jako śmieć, Guy. Nie nadajesz się do tego.

— Jesteś mi jak brat! Nie pozwolę, żebyś się zabił.

— Nie popełnię samobójstwa,

— Właśnie to robisz! To mój warunek. Przegrałeś. Dużo można o tobie powiedzieć, ale jesteś człowiekiem honoru! Przyjmij swoją karę!

— Nigdy nie prosiłem o brata — mówi obserwując jego twarz. Radosne oblicze Guya nigdy nie przygasa, nie zmienia się. Zawsze jest tym samym wulkanem emocji. — Ale tak to chyba działa, prawda? Starsze rodzeństwo nie ma wpływu na pojawienie się młodszego.

— Jestem… Jestem dla ciebie jak młodszy brat?! Kakashi, to takie piękne!

Na twarzy mężczyzny widać łzy wzruszenia. Hatake kiwa głową z rezygnacją. Nigdy go nie zrozumie.

— Pomyśl tylko! Weźmiesz teraz pod skrzydła drużynę, przekażesz młodym ludziom swoje nauki, swoje nindo. To wspaniałe! Za dwa lata, kiedy wypełnię swoją służbę jako jonin, będę mógł także zostać senseiem! Nasze drużyny będą trenować razem, może nawet powstanie druga tak piękna rywalizacja, jak między nami?! Przekażemy właściwe wzorce Kakashi!

— Tak, tak — mruczy pod nosem. 

Nazajutrz uważa to za głupi sen, majaki. Jednak Trzeci Hokage usłyszał już wieści (Zielona Bestia Konohy obudziła go o trzeciej rano) i oficjalnie usunął Kakashiego z listy wojowników ANBU.

— To rozkaz — powiedział.

Kakashi zawsze wykonywał rozkazy, kiedy nie kolidowały z życie innych. Dlatego tak długo chodził na samotne misje. Nie chciał mieć więcej krwi konoszan na rękach.

— To twój ostatni rozkaz jako ANBU, wykonać.

Proszę Gin, skarbie. Przepraszam, wiesz za co xD

Dla Ginny Kurogane