Nieznajoma [KonaSaku] dla Black

Kobieta odgarnęła kosmyk ciemnych włosów i schowała je za ucho. Sakura prawie westchnęła na widok rzędu kolczyków. Nieznajoma zdecydowanie była w jej typie.

— Sakura-chan, nie spinaj się tak. To impreza urodzinowa! — krzyknął Naruto do jej ucha. Skrzywiła się. Nie musiał tego robić, głośność muzyki była stonowana i bez przeszkód słyszeli swoje słowa podczas zwykłej rozmowy.

— Zaraz cię uderzę.

Blondyn ukrył głowę między ramionami i uśmiechnął się do niej przepraszająco.

— Po prostu mi się nudzi. Kiedy przyjdzie teme?

Sakura wzruszyła ramionami. Jej też nie uśmiechało się siedzenie w barze. Lubiła napić się czasami, ale wolała robić to z Sasuke i Naruto w swoim mieszkaniu, a nie wśród obcych ludzi. Planowała zostać jeszcze góra godzinę, a później wymknąć się niepostrzeżenie.

— Daj mu się nacieszyć bratem.

— “Nacieszyć” dobre sobie. Sasuke przeżywa spóźniony młodzieńczy bunt i stara się uciekać przed nadopiekuńczością Itachiego. Byłem pewien, że dziś się nie pojawi.

— Cokolwiek się dzieje w nadętej główce naszego Sasuke, to nadal są urodziny Itachiego. Tego chyba by mu nie zrobił.

Dwójka przyjaciół siedziała przy barze w kształcie podkowy. Lokal nie był zatłoczony. Nie znali praktycznie nikogo ze znajomych starszego Uchiha. Trójka mężczyzn niedaleko nich śmiała się głośno zwracając na siebie uwagę. 

— Cześć, cieszę się, że jesteście.

Na ramieniu Naruto pojawiła się męska dłoń, a druga wylądowała na jej plecach. Za nimi pojawił się Itachi.

— Oi, gdzie jest twoja gorsza wersja? — zapytał blondyn.

— Sasuke pali na zewnątrz.

Uzumaki podniósł się z barowego stołka. Zawsze był niezgrabny, jak słoń w składzie porcelany, więc Sakura nie zdziwiła się widząc, że łokciem przewraca pusty kufel po piwie.

— Idę do niego. Użyję trochę swojego uroku osobistego. Może się rozchmurzy.

— Powodzenia — zaśmiał się brunet i usiadł na jego miejscu. — Co słychać?

— Ugh, egzaminy. — Uformowała prawą dłoń w kształt pistoletu i zainscenizowała wystrzał. — Naprawdę nie chcesz o tym słuchać, a ja mówić. Dziś się bawimy. Wszystkiego dobrego, staruszku.

Itachi był prawie jak rodzina. Dlatego nigdy się przy nim nie denerwowała. To starszy brat Sasuke, ta pogodna dusza, która zawsze służyła pomocą jej i Naruto. Przyjaźń z Sasuke i blondynem trwała latami. Nie miał znaczenia upływ lat, skończone liceum i różne kierunki studiów, nadal byli razem. Sakura lubiła myśleć o całej trójce jako swoich przyszywanych braciach.

— Wedle życzenia.

Ruch po przeciwnej stronie baru przykuł jej wzrok.

Fioletowe włosy, pomyślała oczarowana, zauważając nietypowy kolor. 

Naprawdę lubiła ekscentryczny wygląd. Dlatego farbowałą się na różowo i od kilu lat pomagała Naruto utlenić włosy. Blond pasował do niego dużo bardziej.

— Przyznaj się, zaciągnęłaś tu Sasuke siłą? — zapytał Itachi.

— O dziwo nie — odpowiedziała, ale jej oczy nigdy nie opuściły postaci tajemniczej dziewczyny. — Chyba nasz idiota dorasta. Zaczyna pojmować, że rodzina jest ważna.

Kobieta odgarnęła kosmyk ciemnych włosów i schowała je za ucho. Sakura prawie westchnęła na widok rzędu kolczyków. Nieznajoma zdecydowanie była w jej typie.

— Hej, zaraz pożresz ją wzrokiem — szepnął konspiracyjnie Uchiha.

Odwróciła się w jego stronę, żeby napotkać wesoły uśmiech i figlarną nutę w oczach.

— Jezu, Itachi, jesteś pijany?

— Może odrobinkę — zachichotał. — Tak na marginesie, ma na imię Konan.

Brunet pożegnał się i uniósł oba kciuki w górę. Ten gest miał popchnąć ją do działania albo wyrażał przyzwolenie. Sakura westchnęła kręcąc głową.

Lubiła męskie towarzystwo, ale to nigdy nie wydawało się właściwe, gdy uczucia zaczęły przeradzać się w coś więcej. Kilka lat zajęło jej odgadnięcie, gdzie leży problem. Na szczęście jej chłopcy nie widzieli w tym nic złego, miała ich pełne poparcie. Orientacja jednak nie zmieniała jednej, zasadniczej rzeczy. Haruno nie umiała w podrywy. Była w tym całkowicie zielona.

Chciała spojrzeć na nią raz jeszcze i napotkała roześmiane spojrzenie bursztynowych oczu. Momentalnie odwóciła wzrok i dopiła resztke piwa, które już zdążyło zrobić się ciepłe.

Sakura się denerwowała. Nie lubiła konfrontacji z obiektami moich zauroczeń. Dużo bezpieczniej było obserwować je z daleka. Zbyt wiele razy zrobiła z siebie idiotkę, żeby iść tą samą drogą. Dlatego wolała, kiedy jakaś fikcyjna postać z książki, anime lub fanficków władała jej sercem. W wymyślonych historiach była odważna i kokieteryjna, pewna siebie. To jej chwilowo wystarczało.

Stukała paznokciami o szklana tafle kufla po piwie, rozważając zamówienie kolejnego. Zauważyła, że barman za ladą poruszał się w jej stronę. Zanim jednak zdążyła wypowiedzieć pojedyńcze słowo, postawił przed nią drinka. Miał mleczno-fioletową barwę u góry i ciemniejszy fiolet na dole, tam gdzie mieszały się słodkie syropy. Brzeg wysokiej szklanki był okraszony brązowym cukrem.

— Nie zamawiałam tego — wyjaśniła szybko.

Barman tylko wzruszył ramionami i odszedł. Zmarszczyła brwi zagubiona. Co to za dziwna polityka firmy?

— Prezent — odezwał się głos po jej prawej stronie.

Sakura westchnęła na widok kobiety, na którą chwilę wcześniej nie potrafiłą przestać się gapić. Wypuściła powietrze z ust z cichym świstem i zarumieniła się wściekle.

Brawo, już zachowujesz się, jak nawiedzona.

Konan usiadła na miejscu Naruto i mimo niepokoju, Sakura chciała, żeby nie pojawił się przez następnych kilka chwil. Napój w rękach kobiety był wściekle różowy, z kawałkami kandyzowanych owoców, tańczącymi na dnie wysokiej, smukłej szklanki. Kiedy podniosła go do ust duże kostki lodu w nietypowym kształcie gwiazd uderzały o siebie. Sakura nie powinna tego słyszeć, tak samo jak dźwięku, który wydawała przełykając łyk koktajlu. Jednak wszystko dookoła niej ucichło. Muzyka zdawała się dobiegać z jakiegoś innego pomieszczenia, może nawet sąsiedniego budynku. Głośne rozmowy podpitych mężczyzn stały się szeptem.. Słyszała tylko ją i głośne bicie swojego serca. Wpadła w pułapkę.

— Dobrze smakujesz — powiedziała Konan.

Tak bardzo chciała grać w tę grę, ale nie potrafiła. To nie była jakaś durna visual novel, która dawała parę opcji dialogowych do wyboru. Czuła, że wściekle się rumieni. Przechylił naczynie do ust, ignorując słomkę włożoną w koktajl. Smak mleka, jagód, alkoholu i cukru mieszał się w jej ustach.

— Ty też dobrze smakujesz — przyznała nieśmiało.

— Naprawdę?

Bez zbędnych gestów i słów Konan przycisnęła swoje usta do warg Sakury. Jej język wdarł się do środka całkowicie przejmując kontrolę. Haruno zaparła się ręką o blat baru, czując jak intensywność tego doznania wywołuje zawroty głowy. To był jej pierwszy pocałunek złożony delikatnymi, kobiecymi ustami. Pierwszy, odkąd odkryła, że woli delikatność od gwałtowności, a mężczyźni nie wprawiają jej ciała w taką ekstazę, jak płeć piękna. 

— Nie kłamałaś — szepnęła tuż przy jej ustach. Sakura czuła, jak ciepły oddech drażnił jej drżące wargi i rozgrzane policzki. — Wymiana? — zapytała po łyku różowego napoju. 

Nie musiała tego powtarzać. Mając kontrolę Sakura czuła się nieporadnie. Jakby stawiała pierwsze kroki po wielu miesiącach niemocy. Jej pocałunek był dużo bardziej zachowawczy, ale i tak sprawił, że znów zobaczyła gwiazdy.

— Czekasz na kogoś? — zapytała Konan.

— Nie, jestem cała twoja.

Kobieta zaśmiała się cicho, a w jej złotych oczach zobaczyła figlarną nutę.

— Jesteś słodka. Uważaj maleńka, bo zjem cię całą. Jak ci na imię?

— Sakura.

— Jestem Konan i resztę wieczoru spędzisz ze mną.

Już nie chciała uciec z baru. Miała cichą nadzieję, że chłopcy jeszcze przez jakiś czas zajmą się sobą i nie będą przeszkadzać. Pragnęła lepiej poznać fioletowego anioła. Zaczęły od rozmów o wszystkim i niczym.

Och, mamy to ludzie! Udało się i nawet jestem zadowolona. Masz dwie słodkie dziewczynki Blacki, raduj się mój kochany zwyrolu <3

Uwaga! Co robimy w sobotę? Wstajemy wypoczęci, robimy kawkę i myk na Zbawienie. W sobotę otwieramy zamówienia wraz z niespodzianką ^^

Dla Black