Szalona noc [Parodia Akatsuki] dla Persefony

Itachi stał pod ścianą i gibał się na boki całkowicie ignorując rytm piosenki.

Muzyka. Dlaczego do cholery z ich tymczasowej bazy dobiegała muzyka? Zajęli jakiś opuszczony budynek niecały kilometr od cywilnej wioski w Kraju Błyskawic. Kisame sądził, że to zły pomysł. Nie powinni zwracać uwagi szalonego Raikage. Nawet jeśli Kumo znajdowała się pół dnia drogi od nich.

Kretyni, zaraz pojawi się jakiś zaginiony patrol, żeby ich uciszyć, pomyślał.

Zmarszczył brwi. Przecież nie było go tylko jeden dzień. Był pewien, że ten idiota Tobi znowu coś zrobił. Ostatnio porwał białą alpakę z prywatnych ogrodów Lorda Feudalnego Kraju Ognia. Cholera, uciekał przed jego strażą na jej grzbiecie. Zwierzę prawie wyzionęło ducha. 

W środku budynku panował półmrok. Pod sufitem migotały zielone i różowe żarówki, rzucając na pomieszczenie dyskotekowe światła.

W tej chwili naprawdę musiał wyglądać jak ryba, kiedy jego usta otworzyły się w kształcie litery “o”.

— Co się dzieje? — zapytał podchodząc do lalkarza.

Oczy Sasoriego nawet się nie poruszyły. Kisame się do tego przyzwyczaił, Akasuna był dziwadłem nawet wśród nich. Aspołeczny psychopata pierdolący o sztuce i  jego wyższości nad organicznymi ludźmi. Akatsuki skupiało bandę popaprańców, nad których zdrowiem psychicznym lekarze rozkładali ręce.

— Oi, mówię do ciebie.

Chwycił jego ramię i potrząsnął nim lekko. Nadal nie uzyskał żadnej reakcji. Nachylił się, żeby spojrzeć mu w oczy…I nagle jego głowa odleciała.

— Lalka?!

— Lalka — odezwał się Kakuzu. Siedział po drugiej stronie stołu ze szklanką. — Spierdolił przy pierwszej okazji. Nie dam pieniędzy na naprawę! Zobacz to. — Gestem ręki wskazał w głąb pokoju. W słabym świetle Hoshigaki dostrzegł parę tańczących postaci. — Jestem zrujnowany.

Obok niego, przytulony twarzą do stołu, siedział Hidan i mamrotał coś pod nosem. Widać było, że już dawno alkohol go pokonał. Kakuzu wyrwał mu z ręki szklankę i wypił jej zawartość.

— Tyle na to wydałem, że nie pozwolę, żeby się zmarnowało.

— Co się tu kurwa dzieje? — zapytał Kisame.

— Konan powiedziała, że chce się odprężyć. Impreza, zażyczyła sobie. Ten pantofel Pain zrobił, co mu kazała.

Rzeczywiście, kiedy wytężył wzrok dostrzegł ich dwójkę tańczącą w oddali. Dobre sobie, prawie pieprzyli się na parkiecie.

— Niech żyje wolność! — krzyknął Deidara skacząc po stole i wymachując blond grzywą, jak gwiazda rocka. Szczegół, że muzyka, która grała to był jakiś kiepski dubstep. — Wolność i swoboda, un! 

Itachi stał pod ścianą i gibał się na boki całkowicie ignorując rytm piosenki. Kisame podszedł do niego. Liczył, że brunet okaże się tą jedną rozsądną duszą, ale… Zauważa różowy kapelusz z piórami, który miał na głowie i wszystkie nadzieję opuściły go w jednej sekundzie.

—  Ja pierdole — To jedyne, co potrafił wydukać.

Uchiha otworzył oczy, a jego wzrok był rozmarzony i błogi. Wziął łyk różowego drinka ze słomką i małą parasolką. Brzeg szklanki był posypany różowym cukrem, a w środku pływały czerwone wisienki. Drink wyglądał na taki, który kupuje się łatwym panienkom i zaciąga na piętro. Kisame rozejrzał się podejrzliwie.

Boże, przecież ten dzieciak nie zna takiego życia.

—  Jeśli ktoś będzie chciał cię gdzieś zabrać, to się nie zgadzaj! — powiedział do Itachiego, który ledwo stał na nogach. W tej chwili ściana była jego najlepszym przyjacielem. — Musimy to przerwać.

Uchiha stęknął przeciągłe “nieeeee” i zdjął okulary z nosa, próbując wyglądać prowokująco. Przynajmniej taki był zamysł. Zamiast tego zrobił minę nadąsanego dziecka i wymierzył w Kisame oskarżycielsko oprawkami w kształcie serc.

— Psujesz zabawę — zawodził płaczliwie. — Kisame jak możesz mi to robić. Ufałem ci.

— Ja mu nigdy nie ufałem, un! Rybia gęba!

Deidara latał pod sufitem na miniaturowej wersji glinianego ptaka. Drugi raz uderzył głową o kolorowe żarówki.

— Co się stało z Tobim?

Kisame spostrzegł mężczyzna w pomarańczowej masce skulonego w kącie pokoju. Itachi wzruszył ramionami i poprawił duże rondo karnawałowego kapelusza.

— Dei-Dei nie chciał grać z nim w butelkę. Powiedział, że żadne z jego czterech ust go nie dotknął.

— Dei-Dei?! Zaraz, czterech? Gdzie on kurwa chowa ostatnie?

— Możesz sprawdzić.

Itachi zaczął chichotać jak niewinna uczennica.

— NIECH ŻYJE WOLNOŚĆ I SWOBODA I SZTUKA, UN!

Nagle pojawiło się jasne, oślepiające światło. Zdołał zasłonić Itachiego ramieniem.

Deidara spadł na podłogę, a włosy zebrane w mały kucyk paliły się, jak knot urodzinowej świeczki. Głowa atrapy Sasoriego potoczyła się pod nogi Tobiego, który krzyknął przeraźliwie i jęczał żałośnie coś o alpace, którą odebrali mu siłą. W tle słychać było zawodzenie Kakuzu, że nie ma już żadnej nadziei i niepotrzebnie inwestował własne fundusze w organizacje debili. Chwycił Hidana za nogę i wyszedł, szorując nim po podłodze. Pain spadł z Konan, na której kolanach siedział. A Itachi przytulił się do niego i powiedział pijackim głosem, że tęskni za malutkim Sasu.

— Kurwa, zostawiłem was na jeden dzień.

Kiedy zobaczyłam ten art, to wiedziałam, że muszę go opisać. Toć to złoto xD

Dla Persefony