Ignorantka 1/2 [Sakura] dla Eriko

Pewnego dnia Sakura Haruno nie stawiła się na czas w umówionym miejscu spotkania z Naruto. Nie zareagowała na wezwanie Tsunade. Ani na pukanie do drzwi swojego mieszkania. Przepadła. Nikt jej nie widział. Nikt o niej nie słyszał. Odpuściła zmianę w szpitalu; nie odbierała telefonów. Znaleźli ją rano, następnego poranka. Kiedy wyważono wrota jej domu, w przedsionku unosił się metaliczny zapach krwi. Żaden doświadczony shinobi nie mógłby nie rozpoznać tej woni.

Pewnego dnia Sakura Haruno nie stawiła się na czas w umówionym miejscu spotkania z Naruto.

Nie zareagowała na wezwanie Tsunade. 

Ani na pukanie do drzwi swojego mieszkania.

Przepadła. 

Nikt jej nie widział. Nikt o niej nie słyszał. Odpuściła zmianę w szpitalu; nie odbierała telefonów. 

Znaleźli ją rano, następnego poranka. Kiedy wyważono wrota jej domu, w przedsionku unosił się metaliczny zapach krwi. Żaden doświadczony shinobi nie mógłby nie rozpoznać tej woni.

Uzumaki nigdy nie zapomni momentu w którym ujrzał jej martwe, sztywne ciało leżące na posadzce w sypialni, zaraz obok pozostawionego w nieładzie łóżka. Otwarte okno wpuszczało do środka lodowate powiewy wiatru. 

Było upalne lato. Jednak czuł jedynie upiorny chłod. Ziąb, mrożący serce i duszę. 

Próbował wstrzymać oddech. Nie dopuścić do myśli, która miała nastąpić. Do tego, co miało się wydarzyć, ani do bólu i pustki — niesamowitego cierpienia, które miał poczuć. 

To wszystko rozpoczynało się powoli i brzmiało coraz głośniej. 

Kakashi usiłował powstrzymać Naruto, gdy ten jak w amoku, sennym transie pochylał się by objąć samotne ciało przyjaciółki i przytulić je do piersi. Przecież wyobrażał sobie tysiące razy jak to jest mieć ją przy sobie; poczuć jej ciepło, zapach, szalone bicie jej serca. Teraz była zimna i skostniała. Nie było w niej nic, prócz swądu śmierci.  

Kakashi patrzył na nich pusto; z każdą kolejną utratą towarzysza umierało w nim coś istotnego. To, co trzyma ludzi przy nadziei i chęci do trwania; przeżywania momentów.  Hatake wiedział, że wraz z pogrzebem pożegna także pewną część Naruto; tą samą, którą on przed laty pozostawił pod gruzami przy konającym ciele Obito czy opuszczającym ciało życiu Rin. 

On jeden dobrze wiedział, jakie to uczucie trzymać w ramionach nieżywego przyjaciela. 

Sakura podniesiona i rozpaczliwie wtulona w ciało blondyna, nie zareagowała. Jej głowa opadła bezwładnie w tył; puste oczy martwo zwrócone były przed siebie. 

Naruto nieustannie szeptaj jej imię. Naiwnie. Rozpaczliwie. Wiernie.

Gdy Kakashi siłą oderwał go od martwej dziewczyny, nakazując mu pozostawienie jej niezwykle samotnej na tej samej podłodze, na której wyzionęła ducha, wpadł w szał. Poświata Kyuubiego wypełniła cały pokój. 

Minęło wiele czasu, nim pozwolił komukolwiek zbliżyć się do jej ciała. Jeszcze więcej, nim zrozumiał, że bez niej, od teraz..

Nic nie będzie już wystarczające. Żaden blask wschodzącego słońca. Radość z kolejnego dnia. Śpiew ptaków i szum wiatru. Nawet poświata tysiąca gwiazd na niebie. Już nigdy…. Już nigdy nic nie będzie na dość dobre.

Ta gorycz w gardle. Cierpkość w ustach, to wszystko pozostanie z nim na zawsze. Tak samo, jak pozostało w ustach Kakshiego i wszystkich, którzy stracili bliskich przyjaciół i  mentorów. 

Gdy na pogrzebie, stojąc przy usypanej kupie ziemi podniósł swoje niebieskie oczy już nigdy miały nie być tak intensywnie lazurowe, jak kiedyś…

Po roku do wioski wrócił Sasuke. 

Pierwszą rzeczą o którą zapytał, była Sakura. Jego rozbiegany wzrok świadczył o tym, że liczył na obecność kobiety pod główną bramą. Jego przybycie nie było nieoczekiwane, dużo wcześniej zapowiedział, że się zjawi. 

Naruto nie potrafił powstrzymać łez przekazując mu to, co do tej pory nie mieściło się w jego głowie. To, z czym nigdy już się nie pogodzi. 

Wiadomość o śmierci bliskiej im kunoichi, Sakury Haruno, wstrząsnęła ich spotkaniem.  Kakashi uśmiechnął się smutno, chcąc dodać otuchy dwójce swoich podopiecznych. Zamiast radości towarzyszącej powitaniu po długim czasie rozłąki, przyjaciele wymieniali się wzajemnym żalem.

— Gdybym tylko tu był. Może wtedy…

— Nie obwiniaj się, Sasuke. — Naruto poklepał go po plecach, jak dawnego druha. — To było zaplanowane morderstwo. Sakura-chan miała wiele wrogów, jak każdy z nas. Zaatakowano ją w jej własnym mieszkaniu, w środku nocy. Nieszczęsna, nie miała żadnych…

Dokończyłby, gdyby tylko gardło nie ścisnęło mu się mocno a z ust nie wydobył jedynie stłamszony dźwięk. 

Sasuke spojrzał na niego, a później w górę, w stronę nieba. 

— Przynajmniej teraz jest bezpieczna — wyznał cicho. Zdawał się mówić do siebie; przyswajać tą informację, godząc się z nią. 

Hatake nieraz widział już ten stan. Zawsze następował on po głębokiej rozpaczy, gdy przeklinało się los i Boga; wątpiło we wszystko, co słuszne. I gdyby nie to, że był to Sasuke, z pewnością nie uwierzyłby w jego szczere intencje ani otwarte cierpienie. 

Ale miał do czynienia ze skrzywdzonym, wypaczonym emocjonalnie nastolatkiem. Ten sposób wyrażania smutku był mu najwygodniejszym a zarazem najmniej otwartym ze wszystkich. 

Nie miał czelności poddawać w wątpliwość jego intencji. Jego wzrok szukał dziewczyny; widział niepewność malującą się na jego twarzy. 

— I na pewno czuwa nad waszą dwójką — wtrącił Kakashi, stając obok i samemu, dyskretnie wycierając łzę kłębiącą się w kącikach oczu.

— Może pójdziemy ją odwiedzić, co wy na to? — zaproponował Naruto uśmiechając się, choć w ogóle nie miał na to ochoty. 

— To dobry pomysł — przyznał Sasuke, skupiając uwagę na wiosce. Tętniła życiem, jakby nic się nie zmieniło.

A przecież zmieniło się tak wiele.

Zapraszam na część drugą.

Pojawi się niebawem.

Dla Eriko.