Prezent i sekret [AoSaku] dla Eleine

Wesołych świąt, kochanie.
P.S. To kotka.

Ciemne niebo pokrywały miliardy malutkich, jasno świecących punkcików. Niektóre od czasu do czasu mrugały, jakby chciały odwrócić uwagę od znajdującego się między nimi rogalika. Srebrna poświata wpadała do salonu przez niezasłonięte okna, których szyby smagały pojedyncze płatki śniegu. Nie były one specjalnie widoczne przez zapalone światło, dodatkowo uwydatniające okazałe rozmiary pomieszczenia. Mimo upływu czasu, wciąż dało się w nim dostrzec ślady po poprzednich właścicielach mieszkania — rzeźbiony kominek natychmiast przykuwał uwagę gości. Jednak szybko tracili nim zainteresowanie na rzecz wystroju, za który sama była odpowiedzialna; ściany ozdobione jasnoszarą farbą przyjemnie współgrającą z parkietem, przykrytym puchatym dywanem. Wielka, trzyosobowa sofa i dwa fotele, obite w materiał, którego na początku nie mogła przestać ukradkiem miętosić, ustawiono wokół hebanowego stoliczka. Niedaleko wejścia komoda, na blacie wazon z kwiatami. Nad nim półka; z niej uśmiechali się rodzina i przyjaciele, uwiecznieni na fotografiach. Jedna z nich w szczególności przykuwała uwagę. Przedstawiała dziewczynkę. Mała stała odwrócona plecami do wody i wygniatała ślady bosych stóp na mokrym piasku. Część czarnych włosów była związana w niedbałego koczka. Pojedyncze, niesforne kosmyki wpadały do ciemnych oczu, w których tańczyły radosne iskierki. W drobnych rękach, wyciągniętych w stronę obiektywu aparatu, trzymała muszelki. Wszystkie były oblepione mułem, lecz nie przeszkadzał on w cieszeniu się ze znaleziska — taki wniosek wyciągał każdy, kto zobaczył szeroki uśmiech Sarady.

Sakura siedziała na kanapie. Palce zaciskała wokół wysokich ścianek szklanki, wypełnionej do połowy pomarańczowym sokiem — po upiciu kilku malutkich łyków zaczęła kręcić naczyniem młynki. Jednak zabawa dość szybko się jej znudziła i skupiła wzrok na biblioteczce. Często na nią patrzyła. Uwielbiała czytać; książki stojące na półkach pomagały zapomnieć o dawnej miłości. O ile dawną miłością mogła nazwać mężczyznę, który pod wpływem ojca zamierzał oddać dziecko do adopcji, a po usłyszeniu “Nie.” porzucił ciężarną kobietę. Czemu? Bo liczył na syna, a nie na córkę — Sarada nie podbiłaby serca surowego dziadka, który pragnął przedłużenia głównej gałęzi rodziny. Jakby tego było mało, ostatecznie winą za wszystko obarczyła nienarodzone dziecko; gdyby Ao nie uświadomił jej, że Sarada też padła ofiarą chorej ambicji Uchihów, prawdopodobnie usunęłaby ciąże albo oddałaby dziecko do adopcji. Mimo to, po tym, co zafundowali jej Uchihowie, obiecała sobie że już nigdy nie zajdzie w ciążę. Jednak przewrotny los znowu zdecydował za nią; cztery lata po rozstaniu z Uchihą spodziewała się drugiego dziecka. Strach przed reakcją Ao na wieść o ciąży wręcz boleśnie ją paraliżował, wbrew jego zapewnieniom o chęci posiadania potomstwa. Cholerny Uchiha, pomyślała, odstawiając szklankę na blat stolika. Sekundę później usłyszała szczęk klamki, a potem jęk zawiasów. Znowu zapomniałam zamknąć drzwi, stwierdziła, nasłuchując kroków Ao. Nie minęła kolejna chwila, a stanął w progu pokoju. Rozwichrzone przez wiatr włosy dodawały złudnych centymetrów jego i tak wysokiej sylwetce.

— Późno dzisiaj wróciłeś — mruknęła, zerkając ukradkiem na zegarek. 

— Spotkanie się przedłużyło — odparł krótko, również patrząc na tarczę czasomierza. — Sarada śpi? — zapytał, przesuwając spojrzenie ciemnych oczu na nią.

— Tak — odpowiedziała. — U moich rodziców.

Wyraźnie zaskoczony otworzył usta, jednak nic nie powiedział. Zamiast tego, ruszył w jej stronę. Dopiero teraz zauważyła, że w dłoniach trzymał średniej wielkości pudełko. Na jego widok zmarszczyła podejrzliwie brwi. Co on niesie? Pytanie przemknęło przez jej głowę z prędkością światła. Zaczęła szukać odpowiedzi, ale nie potrafiła znaleźć żadnej logicznej.

— Nie patrz tak mnie — zganił ją, ostrożnie stawiając karton na stoliku. — Tylko otwórz.

Wiedząc, że niczego więcej się nie dowie, z lekkim wahaniem uniosła podziurawione wieko i zajrzała do środka. Napotkała dwa zielone punkciki, w nich dostrzegła strach. Nie wierząc w to, co zobaczyła, wyjęła zwierzątko. Było całe — pomijając brzuszek i łapki — kremowe. Na jego szyjce dostrzegła różową wstążeczkę. Do niej przywiązano niewielką karteczkę. Bez zastanowienia wzięła ją między palce i przeczytała zawartą na niej wiadomość:

Wesołych świąt, kochanie.

P.S. To kotka.

Wypuściła kartonik. Popatrzyła na kociątko, potem na Ao. Nie wiedziała co powiedzieć. On musiał to zrozumieć, bo objął ją ramieniem i pocałował w czoło.

— Dz...Dziękuję… Naprawdę dziękuję… — wyjąkała w końcu. — Jest piękna.

— Nie tak jak ty — odparł, całując ją w czoło.

Komplement wywołał na jej twarzy rumieniec, który zniknął, gdy zrozumiała, że nadeszła pora wyjawienia sekretu.

— Zbladłaś. — Ao nawet nie próbował ukryć zmartwienia. — Co się stało?

Wiedziała co się stało.

Stchórzyła. 

*wygląda niepewnie zza ściany*

Hej, wszystkim.

Kto chce mnie wywieźć na taczce za tą partówkę?

Nie dość, że nie porywa, to jeszcze oberwało się Sasuke i Sakurze.

W ogóle jestem Ginny Kurogane, ale mówcie mi Gin.

Nie wiem co jeszcze powinnam napisać, więc się już przymknę.

Do napisania! (Oby.)