Wygodniejsza wersja [IbiSaku] dla Sayuri7

I pamiętaj. Duzi chłopcy nie lubią być karceni przez małe dziewczynki.

 

– I pamiętaj. Duzi chłopcy nie lubią być karceni przez małe dziewczynki – zakończył, przekazując teczkę z dokumentami.

Sakura obrzuciła go spojrzeniem chłodniejszym od śnieżnej nocy w Yuka-gakure i bardziej morderczym niż niejeden nukenin z księgi bingo. Jednak Kakashi zdawał się nie zauważać piorunów ciskanych w swoją stronę i uśmiechnął się do niej zza materiału maski.

– Dobrze wiesz, że nie mam na to czasu. – Wypluła z siebie zgrzytając zębami. Nerwowym dmuchnięciem wydostała grzywkę z lewego oka i kontynuowała. – Klinika wymaga obecnie mojego pełnego skupienia. Ktoś z SPT* mógłby się w końcu przeszkolić. Przecież i tak ostatnio nie mają nic lepszego do roboty.

Hatake nie odpowiedział. Pozwolił aby pełne politowania spojrzenie zmęczonych oczu zrobiło to za niego. Zniesmaczona opuściła gabinet, kurwiąc pod nosem.

* * *

Grube, drewniane drzwi skutecznie odcięły go od ciągnącej się po korytarzach kakofonii, a on nareszcie mógł pozwolić sobie na chwilę spokoju. Coraz częściej, po zakończeniu przesłuchania, czuł, że nie należał już do najmłodszych shinobi Liścia. Z miesiąca na miesiąc ciało bardziej ciążyło na wysłużonych stawach, odgrywając się na nim za latach katorżniczych treningów. Mięśnie z kolei rwały od monotonnej, mało wygodnej pozycji czy cyklicznie i długotrwale wyprowadzonych ciosów, dedykowanych co oporniejszym delikwentom.

Opadł na ścianę wydając z siebie ciężki oddech. Chłód podziemia przedarł się przez materiał płaszcza, przyjemnie rozchodząc się po barkach. Prawą ręką zdjął chustę i potarł swędzące od potu blizny. Potrzeba prysznica i chociaż kilku godzin snu, który nawet skutecznie zastępował kofeiną, spadła na niego nagle choć niezbyt nieoczekiwanie.

Ruszył w stronę biurka, rozglądając się badawczo po pomieszczeniu, próbując przypomnieć sobie, czy nie czekają na niego pilne raporty do nadrobienia.

Niewielki pokój, wręcz kanciapa, stanowiąca jego gabinet w nowej siedzibie Konoszańskich Sił Tortur i Przesłuchań dokładnie odzwierciedlało tak bardzo go irytujące, dziecinne podejście do powojennej rzeczywistości. Mimo ciągłego, niezaprzeczalnego zapotrzebowania na pracę jego zespołu, finansowanie zmalało do minimum potrzebnego na opłatę rachunków za podstawowe media.

Wszystko pokrywała tu niezbywalna warstwa puszystej mieszaniny pojawiającego się znikąd kurzu i odpadającego miejscami tynku a każdy skrawek blatu czy szafki przepełniały wiecznie oczekujące na uzupełnienie dokumenty. Powietrze przesycała wilgoć z przerdzewiałych rur w przyległej łazience, która idealnie komponowała się z porastającym sufit grzybem.

Kwiecisty zapach, który wyczuł wyrwawszy się z własnych myśli, był w tym miejscu tak subtelny jak neonowy szyld jednej z jego ulubionych knajp w mglisty poranek i równie złudny co miłość, którą prostytutka obdarza mężczyznę na widok pliku banknotów. Ibiki zastanawiał się nawet czy kobieta, do której należał, naprawdę przeszła szkolenie kunoichi, skoro zostawiała tak oczywiste ślady swojej obecności.

Opadł na krzesło. Wysłużone mechanizmy zaskrzypiały urażone. Nie chciał nawet myśleć ile czasu zajmie mu pozbycie się gryzącego odoru. Ostatnio poświęcił go zdecydowanie za dużo. A tym razem, nie dość, że odczuwał drażniące cząsteczki w nosie i gorycz perfumowej mgiełki na języku, miał też wrażenie, że wgryza się ona w warstwy brudu, tworząc nową, zdradziecką mutację.

Przymknął oczy. Tylko na chwilę. Mamrocząc pod nosem plany na kolejne godziny, rozkoszował się chwilą spokoju. Odzyskując minimum energii potrzebnej do egzystencji, rozsiadł się w fotelu i ułożył drżące ze zmęczenia dłonie na udach. Powoli zginał i prostował palce, gdy zarejestrował kolejną anomalię. Na środku biurka leżał zwój opatrzony pieczęcią Hokage, którego na pewno tam nie zostawił.

Cholera...

* * *

– Mooriinoo! – wrzask, którego nie powstydziłaby się najkrwawsza wersja Kami, rozniósł się po korytarzu w towarzystwie lekkiego, przyspieszonego stukotu obcasów.

Burza różowych włosów była pierwszym co dało się zauważyć, gdy kobieta wpadła do pomieszczenia. Jej wykrzywiona złością i niedowierzaniem twarz zapowiadała rychły dramat, który jakimś cudem zawsze wlókł się za nią niczym drugi cień.

– Haruno – odwarknął, dodając bezładne skinienie głowy, po którym naciągnął chustę z powrotem na zeszpecenia.

– Gdzie. On. Jest – wysyczała opierając dłoń na biodrze i zadzierając nos, co w chwilach słabości, takich jak teraz, mężczyzna uważał za urocze.

– Kto? – Rozłożył dłonie w bezradnym geście. Każdej wizycie protegowanej piątej Hokage towarzyszył chaos, na który czuł się już za stary. Jednocześnie dostarczały mu, tak brakującej w jego życiu, rozrywki. Niewinne dręczenie Sakury i jej iście szablonowe, a jednak tak odmienne w stosunku do jego osoby reakcje, były odświeżające. Momentami zabawne. Nawet jeżeli czasami miał w ich trakcie ochotę zadusić ją gołymi rękami.

– Nie igraj ze mną. – Kolejny syk, na który odpowiedział jedynie uniesieniem brwi niemal zdradzając przy tym swoje rozbawienie. Zbliżyła się i przysiadła biodrem na skraju biurka, wzbudzając niewielką chmurę kurzu. Skrzywiła się. Skrzyżowała ręce pod biustem, nieco uwypuklając jego rozmiar jednocześnie polepszając kąt dostępu dla jego wzroku. – Mógłbyś posprzątać kiedyś ten chlew – oznajmiła oskarżycielsko-matczynym tonem. – Albo chociaż się umyć. Śmierdzisz.

Łypnął na nią groźnie. Kami. Skąd ta dziewczyna brała odwagę na odzywanie się do niego, tokubetsu jounina, w ten sposób? W czasie, gdy wszyscy inni uciekali przed jego wzrokiem i szeptali za plecami, by tylko uniknąć jego uwagi, ona siedziała przed nim, niby nieświadomie świecąc cyckami i strofując go niczym niesforne dziecko. I ten zadziorny, wyzywający, pełen wyższości wzrok. Oh, on by ją już naprostował.

– Twoja spostrzegawczość jest zatrważająca. – Zakpił z udawanym podziwem. – Niestety fundusze na sprzątanie zostały przekierowane na jakąś śmieszną klinikę dla dzieci. – Zabolało. Bez problemu odczytał to z jej ciała. I mimo że nie do końca zgadzał się wypowiedzianym zdaniem, odczuł niemałą satysfakcję z bólu w jej oczach i zaciśniętej szczęki.

Wstała. W zbędnej w jego opinii, próbie zapanowania nad emocjami, rozprostowała ręce i wygładziła ubranie zanim podjęła się powrotu do tematu. Ibiki był pewny, że gdyby Haruno mogła w jakikolwiek sposób, chociaż na chwilę przejąć umiejętności swojego fagasa, to najbliższe minuto-doby spędziłby zamknięty w Tsukuyomi, w towarzystwie rozczarowująco mało innowacyjnych narzędzi tortur.

– Jeśli przyszłaś tu tylko martwić się o ergonomię warunków, w jakich wypełniam stosy docierających do mnie zwoi, to…

– Więzień z Iwy, którego przetrzymujecie od tygodnia – rzuciła unikając jego spojrzenia. – Chciałam to załatwić bez twojej, jakże niezbędnej obecności, ale ci debile, którzy podobno są elitarnymi chuninami nie potrafią nawet beknąć bez twojego pozwolenia. – Zirytowana schowała zaciśnięte w pięści dłonie do kieszeni fartucha, co sprawiło, że wyglądała jak naburmuszona kilkuletnia dziewczynka. – Więc rusz łaskawie swoją szpetną mordę i zaprowadź mnie do niego zanim zejdzie od siedzenia w tym jakże przyjemnym przybytku.

– Skoro nalegasz. – Dalsze zabawy nie miały sensu. Przynajmniej na razie.

Z minimalnie zauważalnym wysiłkiem wstał i wyminął Haruno w drodze na korytarz. Zauważył jej pełen niezadowolenia grymas, gdy kwaśne opary jego potu dotarły do delikatnych nozdrzy. Na Hokage. Skąd w niej ta przesadna wrażliwość?

* * *

Jak harda by nie była i jak bardzo heroiczną postawą by się nie odznaczała wśród konohańskich medyków, nie była w stanie ukryć nieprzyjemnych dreszczy, które łapały ją przy każdej wizycie w siedzibie SPT. Gdy wojna się skończyła, wszyscy których znała starali się zapomnieć. Shinobi czy cywile, gdzieś w głębi umysłu pragnęli wymazać makabrę, której doświadczyli podczas walki, w schronie czy szpitalu polowym.

Tymczasem osobnicy, którzy niemal natychmiast po ogłoszeniu pokoju, ponownie zamknęli się w podziemnych korytarzach, wśród cel z nieustannie spadającą liczbą beznacyjnych intruzów, pisków szczurów i grzyborodnej wilgoci, zdawali się chełpić a nawet rozkoszować wojennymi doświadczeniami. Wszystko, co przeciętnego wojownika sponiewierałoby do stopnia minimalnej użyteczności obywatelskiej, nie wspominając o przydatności bojowej, im zdawało się dostarczać jedynie ciekawych tematów do pogaduszek przy sake.

Żeby tego było mało, Sakura miała wrażenie, że każdy jej krok jest obserwowany, a postawa analizowana. Specjaliści od przesłuchań, przynajmniej ci którzy ostali się w czasach sojuszu, gdy o etat i zapotrzebowanie na ich umiejętności wcale nie było łatwo, stali się wygłodniali pracy, a ich mózgi spragnione wyzwań. Nie wspominając nawet o przesycie męskich hormonów i seksualnego niewyżycia. Zadrżała na wspomnienie obleśnych aluzji Shinobu i napastliwego spojrzenia Mozuku, które wiecznie kryło się za odbijającym światło szkłem jego okularów. Zapach samczości o wątpliwej jakości wręcz unosił się w powietrzu, w towarzystwie aromatu strachu oraz metalicznej nuty krwii, docierającycych przez przestarzały system wentylacji do najbardziej ukrytych zakamarków jednostki.

Wchodząc do pomieszczenia, w którym czekał na nią obiekt przesłuchań, dla niej częściej stanowiący po prostu człowieka, zawsze odczuwała gwałtowny skok adrenaliny i stresowy skurcz jelit. Stan pacjenta mógł być jakimkolwiek punktem na niedorzecznym spektrum między normalnością a makabrycznością.

– Tylko żadnych numerów – ostrzegł ją Morino, co zaskoczona przyjęła bez słowa. Przyzwyczaiła się do jego arogancji i irytujących przytyków jednak nigdy nie odzywał się, wprowadzając ją do celi.

Odzyskując przytomność umysłu rzuciła mu jedynie drwiące spojrzenie i wyminęła go w progu. – Za kogo ty mnie masz? – Pytanie, choć retoryczne, nie pozostałoby bez odpowiedzi, gdyby nie otępienie, które przyszło razem z widokiem szpiega. Przecież… to tylko dziecko.

– Żartujesz sobie? – Odwróciła się do niego, udając niewzruszoną i nadal skorą do potyczek, mimo że jedno spojrzenie na więźnia uderzyło w nią z siłą legendarnego jutsu Trzeciego Tsuchikage.

Mała, może ośmioletnia dziewczynka leżała nieprzytomna w rogu pokoju, skuta łańcuchami kilkukrotnie cięższymi od niej samej. Zabezpieczona pieczęciami uniemożliwiającymi kontrolę czakry. Wychudzone ręce z dłońmi czerwonymi od krwi nabiegłej do pozbawionych paznokci palców, nawet przez sen trzymała z dala od ciała, próbując zgarnąć chociaż odrobinę chłodu podłogi. Noga, nienaturalnie wygięta i posiniaczona w kilku miejscach, prawdopodobnie od złamań, przemieszczonych kości i niewielkich krwotoków, wystawała spod skulonego ciała. Głowa zdawała się być bliżej niezidentyfikowaną masą ropni, siniaków i skrzypów.

– Nie potraficie już nawet zająć się małą dziewczynką? – Chciała być silna. Profesjonalna. W wypowiedzi udało jej się nawet zawrzeć ton rozbawienia, któremu jednak towarzyszyło drżenie.

– Ależ zapewniam cię, że moi chłopcy zajęli się nią najlepiej jak potrafili. – Paskudny uśmiech, wariata, psychopaty, specjalisty SPT, przelał czarę goryczy.

– Kurwa Ibiki – niemal jęknęła podbiegając do pacjenta.

– Nie jesteś tu żeby oceniać słuszność czyichkolwiek decyzji – oświadczył zamykając drzwi i zastawiając wejście. – Masz ją doprowadzić do używalności i podać jedno ze swoich ziołowych cudeniek, które otworzą jej morde.

Zielona poświata na jej dłoniach zadrżała słysząc chłód z jakim mówił o dziewczynce. Czy właśnie po to walczyliśmy? Żeby nic się nie zmieniło? – To jedynie dziecko. Co jest z wami wszystkimi nie tak?!

– Wojna, Haruno. – Wzruszył ramionami. – Wojna nigdy się nie zmienia.

– O czym ty pieprzysz. Wojna skończyła się lata temu, a ty nadal tkwisz w przekonaniu, że nic się nie zmieniło, wyżywając się na Kami ducha winnej sierocie – warknęła. Próbowała skupić się na zabiegu zamiast wściekłości, która rozgrzewała ją od środka. Otarcia, zmiażdżenia, perfekcyjne w zadawaniu bólu cięcia. Przecież widziałaś to dziesiątki razy. To nic takiego… – Zwyrole. Pierdoleni zboczeńcy. Czy tylko tak wam staje? – ryknęła w stronę lustrzanej tafli, gdy sondująca czakra dopłynęła do krocza, a przed zmysłami kunoichi zamajaczyły obrażenia warg sromowych i pochwy.

Mężczyzna zignorował jej wybuch. Zamiast pouczać ją o poziomach wykorzystywanych technik i uczyć bazowych informacji na temat wykresu wprost proporcjonalności inwazyjności czy brutalności do oporu, skupił się na jej wcześniejszych oskarżeniach.

– Twierdzisz, że to ja nic nie rozumiem. Że wszyscy tutaj to pozbawieni empatii barbarzyńcy, żyjący w ułudzie ślepcy. A jednak jesteśmy tu oboje, latami po zawarciu tak zwanego pokoju. Ja, przesłuchując wroga. Ty próbując utrzymać go przy życiu.

Nie odpowiedziała. Zacisnęła usta i nie przerywała leczenia, co mężczyznę jeszcze bardziej rozjuszyło. Złowrogo mrużąc brwi kontynuował. – Wy. Młodzi. Zawsze tak myślicie. Że zmienicie świat i naprawicie nasze błędy. Ale prawda jest taka, że nawet ten szczeniak, przyszły Hokage, którego z jakiegoś powodu traktujecie jak objawienie, nie jest w stanie zapobiec naturalnej kolei rzeczy. Pokój jest kruchy, a wojna dochodowa. Kiedy ukryte wioski dopadnie głód, a daimyo zorientują się, że ich wpływy nie są już tak duże, wszystko się załamie. Jak zawsze.

Ta myśl towarzyszyła Ibikiemu, gdy sześć lat temu piatka Kage podpisywała traktaty pokojowe. I dokładnie ta sama myśl towarzyszy mu każdego dnia, gdy rankiem przekracza próg swojego gabinetu.

– Jesteśmy tylko pionkami w grze polityków i im szybciej to zrozumiesz tym lepiej dla ciebie. A teraz kończ. Nie mam całego dnia żeby cię niańczyć.

* * *

Slumsy były słowem skrzętnie unikanym przez władze, a jednak idealnie pasującym do tej dzielnicy Konohy. Od czasu zakończenia największego konfliktu młodego pokolenia, coraz więcej shinobi traciło pracę i trafiało do jednego miejsca razem z kalekimi weteranami i cywilami przygnecionymi ciężarem nowej codzienności. Egzystowali, schowani pod osłoną kolorowych fasad nowopowstałych budynków, kwiecistych klombów oraz pozamiatanych ulic. No w końcu jak problemu nie widać, to go nie ma.

Patrząc na to Ibiki odczuwał niechęć i coraz większą nienawiść do ludzi pokroju Haruno, którzy zaślepieni własnymi planami i idealistycznymi wizjami zapominali o przesłości i skutecznie odganiali od siebie teraźniejszość, na rzecz bliżej nieokreślonej przyszłości. Uważał, że dzielnica ta była niczym nadgnita krawędź liścia, zwiastująca chorobę całego drzewa. I prędzej czy później, pogrąży Liść w kolejnym konflikcie.

Mimo to lubił tu przychodzić. Speluny, które śmiały nazywać się barami i szemrani obywatele wioski stanowili idealne otoczenie, dla takiego degenerata jak on. Jego naznaczona bruzdami twarz, poharatana głowa i mało sympatyczna aparycja wzbudzała coraz większą niechęć wśród nowych mieszkańców, napływających strumieniami z całego kraju i okolic. Za to idealnie wpasowywały się w szpetne oblicze dzielnicy Nichibotsu**.

Gdy dotarł do szyldu opatrzonego napisem Kintsugi**, którego soczyście czerwona barwa odzwierciedlała zmysłowość ust urzędującej w nim burdel mamy, wreszcie poczuł jak napięcie z jego barków znika.

Suika Kannonji jak zwykle powitała go z szerokim uśmiechem, głębokim dekoltem i butelką specjalnie dla niego schłodzonej sake.

– Morino! Nareszcie jesteś. Tam gdzie zawsze. – Mrugnęła przekazując mu klucz i trunek. – Tylko nie zamęcz mi mojej dziewczynki! – Dodała klepiąc go po tyłku, co zbył głupkowatym uśmiechem. Jej dziewczyny, byłe kunoichi, wcale nie były tak łatwe do zdarcia, o czym wielokrotnie się przekonał. Wytrzymalsze, zwinniejsze i zdecydowanie mniej moralne niż ich cywilne koleżanki, były najlepszym towarem tej dzielnicy.

Ale Ibiki przychodził tu z innego powodu. On potrzebował seksu z konkretną kobietą i chociaż nie mógł tego uzyskać z oryginałem, to Suika gwarantowała mu przyjemność z całkiem niezłą kopią i anonimowość dla jego niewinnego fetyszu, którą zapewniało niewielkie juinjutsu.

Pokój jak zwykle był oświetlony dwoma niewielkimi lampami ustawionymi przy wejściu. Wchodząc rzucił w stronę oczekującej go kobiety starannie złożony, biały materiał.

– Różowe włosy. Pyskata. Pracuje w głównym szpitalu. Kojarzysz? – mruknął opadając na wysłużone łóżko. W półmroku dostrzegł, że mu przytaknęła. Bez słowa wykonała dobrze mu znaną sekwencję pieczęci i zniknęła w głębach dymu. Wyszła po chwili, z ironicznym uśmieszkiem i fartuchem lekarskim narzuconym na qipao bez rękawów przepasane czarnym obi. Różowe włosy pozostawiła luźne i dłuższe od oryginału. Tak jak lubił. Widać mamuśka wszystkiego dopilnowała.

Widząc ją przypominał sobie zapach, którym przesiąkł jego gabinet. Pyskówki, które urządzała mu od tygodni. Jędrne i podskakujące przy każdym kroku piersi.

Uklękła przed nim, gdy rozpinał rozporek. Widział w jej spojrzeniu pożądanie i chociaż doskonale wiedział, że jest fałszywe jak cały obraz, który miał przed oczami, to wolał zapaść się w zieleni jej tęczówek niż o tym myśleć.

Dłonie na jego udach były ciepłe i przyjemnie miękkie. Język zadziornie przejechały po całej długości członka. Wargami zahaczyła o sam czubek. Bawiła się nim. Igrała, zupełnie tak jak robiłaby to prawdziwa Sakura i to doprowadzało go do pasji.

Chciała się odsunąć, ale ścisnął jej twarz i zamknął w żelaznym uścisku lewej dłoni. Boleśnie wbijając policzki w ścianę zębów zmusił ją do rozpostarcia warg, po których przejechał wolnym kciukiem. Wepchnął go do ust. Poczuł ssanie, któremu towarzyszyło rozkoszne mlaśnięcie i wyzwanie bijące z jej spojrzenia. Grzeczna dziewczynka.

Puścił ją by sekundy później chwycić zmyślnym ruchem za włosy. Grymas bólu na tej delikatnej twarzy i wierzgnięcie niezadowolenia było dokładnie tym, co chciał zobaczyć. Zanurzając penisa w jej ustach szybkim i gwałtownym ruchem, wypuścił z siebie pomruk zadowolenia. Twardość jej podniebienia mieszała się z miękkością języka. Dziewczyna. Sakura. Tak słodko jęczała ssąc go i drażniąc zębami. Dostosowywała się do niecierpliwych ruchów bioder i dynamicznego tempa ręki poddając mu się bez najmniejszego problemu.

Musiał przyznać, że taką Haruno lubił zdecydowanie bardziej.

 

Cackałam się z tym zamówieniem niesamowicie, ale kiedy w końcu zaskoczyło coś to poszło w niecałe dwa dni.

Kochana Sayu! Mam nadzieję, że taka słodko-gorzka i nieco dramatyczna forma przypadnie Ci do gustu. Wiem, że Ibiki może wydawać się tu mało kanoniczny, ale nie jestem w stanie wyobrazić go sobie jako swojskiego chłopinę z nieco niepoprawnym poczuciem humoru. Dla mnie zawsze przede wszystkim pozostanie katem bez sumienia.

 

* SPT - Siły Przesłuchań i Tortur Konohy

** Nichibotsu - (jap. zachód słońca)

*** Kintsugi - (jap. dosł. złote łączenie) - japońska technika i sztuka naprawy potłuczonych wyrobów ceramicznych, polegająca na łączeniu elementów wyrobu laką z dodatkiem sproszkowanych metali szlachetnych, takich jak złoto, srebro lub platyna