Biała róża [NejiHina] dla Kyōko

Czemu doktryny ich rodziny i głupie prawa, które wyznaczają, mają na celu ograniczyć ich swobodę? Przyzwyczaił się do życia w ten sposób w bocznej gałęzi, ale dlaczego Hinata? Czemu odbierają jej możliwość szczęścia?

Biała róża oznacza oddanie.

Spotęgowane bodźce go atakują. Zrywa się nagle do pozycji siedzącej. Mięśnie palą żywym ogniem, jakby nie używał ich latami. Łapie duże hausty powietrza, przez które jego wyschnięta krtań zaciska się niekontrolowanie. Wszystko dokoła jest rozmazane.

Jest czymś przykryty. Ściąga materiał z kolan i czuje, że są nagie. Jego nogi drżą, kiedy próbuje na nich stanąć. Zauważa to od razu, ale nic nie zostało po jego szybkości i refleksie, gdy uderza o podłogę.

— Neji-san!

Zna ten głos. Poznałby go wszędzie. Czuje, że jej drobne dłonie próbują go złapać i podnieść. Wydaje mu się jednak, że nie jest już zrobiony z krwi i kości, kiedy wyślizguje się z jej uścisku. Jakby był zlepkiem mięśni, galaretowatym ciałem. 

Neji przełyka z trudem, jego gardło jest wysuszone. Jedyne, co pamięta, to wojna. Krew i krzyki atakują jego wspomnienia. Próbuje aktywować byakugan, jednak nadal nic nie widzi. Myśli, że musi zabrać Hinate w bezpieczne miejsce.

Nie jest w stanie nawet podnieść dłoni.

— Przeżyliśmy — mówi dziewczyna, zanim ciemność zabierze wszystko.

Świadomość Nejiego wraca po paru godzinach. Budzi się w odpowiedniej chwili, żeby zobaczyć wychodzącą z pokoju Haruno-san. Tylko przebłysk różowych włosów w drzwiach świadczy o jej chwilowej obecności.

Jego oczy są już naprawione. Wszystkie kontury wydają się wyraźne jak zawsze. Róża spoczywa na stoliku, ale nie zwraca na nią uwagi. Jego zmysły mają się dobrze, kiedy wyłapuje nikły zapach samotnego kwiatu. Swoje oczy kieruje na Hinate.

— Co z Madrą? — pyta. Musi to wiedzieć.

— Zginął dawno temu. Minęło pół roku, Neji-san. Tyle byłeś w śpiączce. Tak się cieszą, że Sakurze-san i Hokage-sama się udało. — Po jej policzkach zaczynają spływać łzy wielkości grochu. Nie przestaje mówić, a jej głos nie staje się słaby i urwany. Gdyby nie widział jej twarzy, nie miałby pojęcia, że płacze. — Nie wybaczyłabym sobie, gdybym cię straciła.

Zamyka oczy, a dotyk kurtyny ciemnych rzęs sprawia, że ostatnie łzy lecą jeszcze szybciej. Nie lubi tego wyrazu jej twarzy, woli niepewny i delikatny uśmiech zakłopotania. Neji nie porusza się, ma wrażenie, że to by ją spłoszyło. Jego wyciągnięta dłoń cicho ląduję spowrotem na szpitalnym kocu. Jedynie ją obserwuje. 

Przypomina mu biała róże. Po raz pierwszy kieruje wzrok na roślinę. To zdecydowanie jest dziwny zbieg okoliczności. Mógłby tak sądzić o wszystkich z ich klanu, przecież mieli takie same cechy wyglądu — białe oczy i mleczną skórę. Nie umie tego wyjaśnić, ale tylko ona przywodziła mu na myśl jasne kwiaty, które wypełniały boczne ogrody posiadłości głównego klanu. Może dlatego, że zawsze patrzył na nich tak samo — z odległości, której ktoś z bocznej gałęzi nie mógł pokonać. 

Biała róża oznacza szacunek.

Hinata opowiedziała mu o wojnie, nieskończonym Tsukuyomi i bogini, która pojawiła się w ich świecie. Miał parę dni, zanim wypuścili go ze szpitala, żeby uporządkować sobie wszystko w głowie. To wydaje się być całkowicie niemożliwe, z resztą podobnie jak wezwanie zmarłych shinobi do walki w wojnie żywych.

Biały kwiat z okazji wyjścia ze szpitala.

— Niepotrzebnie marnujesz pieniądze, Hinata-sama.

— Czy to nie tradycja? Poza tym Ino-san otworzyła kwiaciarnie. Chcę ją wesprzeć. Konoha powoli podnosi się z kolan.

Milczy, że prawdopodobnie interesy Yamanaka mają się dobrze. Po wojnie jest wiele nowych grobów, które potrzebują pożegnalnych wieńców lub pojedynczych kwiatów w marmurowych wazonach.

— Co z Uzumakim? — pyta.

Twarz Hinaty wyraża zakłopotanie. Uśmiecha się delikatnie na ten widok. Ona nigdy się nie zmieni.

— Dobrze. Tak myślę. Nie widziałam go jakiś czas.

— Dlaczego? 

Czy po wojnie nie powinna rozkwitać miłość? Zmierzenie się z mistycznymi bogami i jednym z najsilniejszym shinobi na świecie nie dało jej wystarczająco wiele siły, żeby spróbować zrobić krok naprzód?

— To nie miałoby sensu — odpowiada po prostu.

Dopiero później potrafi zrozumieć jej słowa. Jest wściekły na nią, na siebie, na klan i cały świat, że na to pozwala. Czy po wojnie nie powinni zaznać wolności? Czemu doktryny ich rodziny i głupie prawa, które wyznaczają, mają na celu ograniczyć ich swobodę? Przyzwyczaił się do życia w ten sposób w bocznej gałęzi, ale dlaczego Hinata? Czemu odbierają jej możliwość szczęścia?

— Nie zgadzam się — jego głos jest zimny i cierpki, jednak na Starszym Hyūga nie robi to żadnego wrażenia.

Twarz Hiashiego nie zmienia się nawet odrobinę. Może ten wybuch gniewu go śmieszy, a może denerwuje. W tej chwili Neji nie potrafi nic z niego odczytać.

— To nie podlega dyskusji — odpowiada.

— Chcesz mnie zmusić? Odejdę.

— Z wioski? Przyjmiesz miano wygnańca i okryjesz nasz klan hańbą?

Wściekłość coraz silniej buzuje pod jego skórą.

— Jak możesz to robić własnej córce? Aranżowane małżeństwo? Nie jest już spadkobiercą, zdegradowałeś ją. Dlaczego nie pozwolisz jej być sobą?

Na czole przywódcy klanu pojawiła się pojedyncza pozioma zmarszczka irytacji.

— Sprawa nie podlega dyskusji. Jeśli nie wyrazisz zgody, znajdę kogoś na twoje miejsce. Nasz klan ma wielu wspaniałych wojowników.

Dlaczego zawsze ta rodzina sprawa, że czuje się jak w klatce? Najbardziej boli sytuacja Hinaty. Żal ściska jego serce, kiedy nareszcie rozumie słowa z dzisiejszego popołudnia. Porzuciła miłość, która towarzyszyła jej latami ze względu na chore wymogi ich rodziny.

Krzyczy, nie przejmując się, kto go usłyszy.

Biała róża oznacza pokorę.

Neji znajduje ją na ulicy przy murach zabudowań klanu. Patrzy tęsknie na ogrody.

— Musisz się sprzeciwić.

Mruga parę razy, zanim odpowie. Jej głos jest spokojny i opanowany. Nie czuje wściekłości, kiedy jej własny ojciec chce zamknąć ją w klatce na resztę życia?

— Sprzeciwić się? Wszystkiemu? Klanowi, naszym prawom? Nie chcę rozłamu.

— Przehandlujesz swoje szczęście?

— Dlaczego uważasz, że nie będziemy szczęśliwi? Jesteś we wszystkich moich wspomnieniach. Byliśmy razem przez całe życie, Neji-san. Naruto zmieni nasz klan, kiedy zostanie Hokage. Obiecał mi.

Biała róża oznacza naiwność.

Czy inni kage też nie mieli zmieniać klanów? Pamięta, że ojciec opowiadał mu dawno temu, że Czwarty Kage miał być światłem, za którym pójdą tysiące. Miał wielkie plany i idee, które gorliwie głosił. Jednak nie uczynił nic, co w jakikolwiek sposób wpłynęłaby na ich klan. Hyūga pozostali w tym samym miejscu. Naruto nic nie wskóra, nieważne jak bardzo będzie próbował.

— Hinata.

Jej oczy rozszerzyły się wyraźne zakłopotanie. Porzucenie formalności to pierwszy z kroków, które muszą wykonać, jeśli ich małżeństwo będzie mogło być szczęśliwe. Postara się o to. Da jej chociaż skrawek miłości, z której musiała zrezygnować. 

Położył swoją dłoń na jej dłoni. Nawet tak drobny gest zachwiał jej równowagą.

Będzie ją chronił. Tak jak przyrzekał, kiedy przyjął pieczęć na swoje czoło. Ale nie ze względu na zasady klanu, który gardzi swoimi ludźmi. Będzie ją chronił, bo na to zasługuje.

Biała róża jest symbolem miłości pełnej szacunku.

Oto moja wariacja NejiHina. Jakoś nigdy nie czułam tej pary, ale wyszło mi takie maleństwo. Enjoy~

Dla Kyōko