Randka [YamaSaku] dla Eleine

Złapała za nadgarstki dziewczyny i spojrzała jej głęboko w oczy, jednak jej reakcja wywołała jedynie rozbawienie.
— On jest co najmniej dziwny. Co jeśli już nigdy nie wrócisz z tej randki? Czytałam o takich przypadkach..

W sobotnie popołudnie dwie młode kobiety przesiadywały w pokoju jednej z nich. Kupka ubrań na krześle pod oknem rosła z każdą kolejną przymiarką, a mimo to różowowłosa zdawała się nie być przekonana, co doprowadzało jej najlepszą przyjaciółkę do coraz większej frustracji.

- No nie wiem. 

Mruknęła niezbyt zadowolona, patrząc w swoje odbicie w lustrze. Czerwona sukienka jakoś zupełnie jej dziś nie pasowała. Zdecydowanie wolałaby coś czarnego i długiego, najlepiej do ziemi. Coś co ukazałoby jej wewnętrzną żałobę związaną z faktem, że rozstała się właśnie ze swoim mężczyzną. Tak, zdecydowanie czarny, puchaty koc byłby najlepszy. Mogłaby się pod nim schować i udawać, że jej nie ma. Ona, Netflix i miękkie przykrycie to było to, a nie jakaś randka.

- Co ci znowu nie pasuje?

Zapytała lekko podirytowana blondynka, ponieważ jej przyjaciółka kręciła nosem na trzecią z rzędu stylizację, którą jej przygotowała. Za każdym razem było coś nie tak. Za krótka, zły kolor, niewygodna i tak w kółko... Kobieta podejrzewała, że ani w tej szafie, ani w żadnej innej na świecie nie znalazłoby się odpowiednie ubranie dla wybrednej Haruno.

- Ta randka. Powinnam przeżywać żałobę, a nie umawiać się z innymi.

Ino na jej słowa przewróciła oczami. Znowu ten sam temat był wałkowany przez różowowłosą do porzygu. Bez końca roztrząsały to rozstanie. Ile można?

- Minęły 4 miesiące, weź się w garść!

Wrzasnęła na nią, a Sakura, aż podskoczyła. Ino bywała wybuchowa, jednak nie spodziewała się takiej reakcji.

- On przeleciał inną, a nie umarł. Pogódź się z tym wreszcie.

Brakowało tylko, żeby podeszła do Sakury i potrząsnęła nią. Jej słowa widocznie zabolały, ponieważ na twarzy dziewczyny pojawiło się oburzenie. Jak ona mogła tak powiedzieć, mając się za jej najlepszą przyjaciółkę? Pomijając Uchihę, dawno nikt jej tak chamsko nie potraktował jak ona teraz. Blondynka widząc reakcję Haruno od razu mruknęła ciche przepraszam. Czasami miała tak niewyparzony język. Zawsze najpierw mówiła, potem myślała.

- Martwię się o ciebie, jesteś moją przyjaciółką.

Dodała już o wiele łagodniej i objęła nadal lekko nadąsaną kobietę. Kiedy nastroje się nieco uspokoiły, a Sakura ściągnęła z siebie kolejną sukienkę, pozostając w samej bieliźnie, obie usiadły na łóżku. Ino była wykończona wymyślaniem coraz to nowych propozycji, a różowowłosa kolejnymi przymiarkami, dlatego też lekko zrezygnowane opadły na pościel.

- Przepraszam cię Ino.

Zaczęła niepewnie, skubiąc materiał jednego z ramiączek stanika.

- Po prostu nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam na randce. Z Madarą wszystko było takie proste...

Przerwała na chwilę i spojrzała na sufit.

- To wszystko jest dla mnie takie nowe. Nie wiem, jak się zachować.

Przyznała, a jej przyjaciółka podniosła się na łokciach i przewróciła na bok tak, żeby widzieć jej twarz.

- Myślę, że... Przydałby ci się jakiś kolega z wielkim interesem...

Mówiła sugestywnie kręcąc kółka wskazującym palcem, jednak nie dane było jej dokończyć, ponieważ poduszka, którą rzuciła różowowłosa, trafiła prosto w jej twarz.

- Sakura! Ktoś musi rozładować to twoje napięcie, bo zaraz z tobą oszaleje!

Powiedziała zirytowana, po czym wstała i odrzuciła jej poduszkę.

- I nie myśl sobie, że będę cię kryła! Jeśli będzie trzeba zaprowadzę go aż tu.

Zapowiedziała i zamknęła drzwi za sobą. Usłyszała za nimi pomruk "świnia", po czym coś uderzyło w drzwi. Blondynka jedynie pokręciła głową i wróciła do swoich zajęć.

Jakieś dwie godziny później do uszu Ino dobiegł dźwięk dzwonka do drzwi. Nie zwracając z początku na niego uwagi przewróciła kolejną stronę w kolorowym magazynie, jednak dzwonek zdawał się tylko nasilać. Poirytowana rzuciła gazetę na stolik kawowy.

- Rusz się do tych drzwi wreszcie!

Wrzasnęła, a w odpowiedzi usłyszała jedynie "już idę". Przewróciła oczami i aby uciszyć irytujący dźwięk, podeszła do drzwi. Kiedy je otworzyła, ujrzała mężczyznę o najbardziej przerażających oczach jakie, kiedykolwiek widziała. Zanim zdążył się odezwać, blondynka zrobiła to pierwsza.

- Już po nią idę, nasza Sakura jest czasami taka zakręcona...

Zachichotała nerwowo i machnęła dłonią, a następnie czym prędzej zamknęła drzwi, dla pewności przekręcając zamek. Oparła się plecami o drzwi i starała się uspokoić bijące od nadmiaru adrenaliny serce.

- Już idę!

Usłyszała krzyk przyjaciółki i zaraz zobaczyła jak zamyka drzwi swojego pokoju. Przerażenie w jej błękitnych oczach, wręcz krzyczało "Wracaj tam!". Haruno widząc jej minę uniosła brwi i przekręciła głowę na bok.

- Co ci...?

Blondynka nie dała jej dokończyć, ponieważ chwyciła jej nadgarstek, przyciągając mocno do siebie, po czym przyłożyła rękę do jej ust tak, aby nie mogła już powiedzieć żadnego słowa.

- Nie idź.

Powiedziała przestraszona, na co Sakura zabrała jej dłoń ze swojej twarzy i spojrzała na nią jak na wariatkę.

- Oszalałaś?

- Proszę cię nie wychodź. Cofam wszystko co powiedziałam o tym, że jesteś spiętą sztywniarą, która potrzebuje dużego interesu.

Złapała za nadgarstki dziewczyny i spojrzała jej głęboko w oczy, jednak jej reakcja wywołała jedynie rozbawienie.

- On jest co najmniej dziwny. Co jeśli już nigdy nie wrócisz z tej randki? Czytałam o takich przypadkach...

Ciągnęła z przejęciem, a policzki Sakury zdawały się tylko nadymać od śmiechu, który dusiła w sobie.

- Przecież to kolega Kakashiego, głupia.

Popukała palcem w jej na wpół przykryte grzywką czoło.

- Myślisz, że Kakashi umówiłby mnie z jakimś psycholem?

Parsknęła śmiechem.

- Przecież on mnie traktuje jak swoją młodszą siostrzyczkę. Nie wiem czego ty się tam naczytałaś, ale wyluzuj.

Pokręciła rozbawiona głową i ku przerażeniu blondynki, która w akcie desperacji już zastanawiała się czy nie przykuć Haruno do kaloryfera tylko po to, aby nie opuszczała dziś domu, otworzyła frontowe drzwi, za którymi stał on. Uśmiechnięty i szarmancki, podał swojej partnerce dłoń na powitanie. Yamanaka przetarła oczy. Może to co widziała za drzwiami jeszcze chwilę temu to jakaś mara? Złudzenie, które zawładnęło jej umysłem na skutek zmęczenia. Sakura uśmiechnęła się do niej i pomachała na pożegnanie. Yamato zrobił to samo, jednak patrząc na nią znowu miał ten cholernie przerażający wyraz twarzy. Ciarki przeszły jej po plecach, a kiedy drzwi się zamknęły podbiegła jak wariatka do okna. Wyciągnęła telefon i zrobiła zdjęcie rejestracji samochodu, do którego wsiadali. Miała pierwszy dowód w sprawie porwania Haruno. Pomyślała, przyciskając telefon do klatki piersiowej i patrząc jak auto odjeżdża.

Przez cały czas nieobecności różowowłosej, Ino poddenerwowana krążyła między kuchnią a salonem, za każdym razem otwierając lodówkę, jednak nic z niej nie wyciągając. Za którymś z kolei wreszcie chwyciła loda z zamrażarki i usiadła na kanapie. Przeskakiwała po kanałach, a kiedy wreszcie znalazła ten z kryminalnymi zagadkami, zlepiła spojrzenie w ekran. Śledziła kolejne sprawy, cały czas mając w głowie biedną Haruno. Już sobie to wyobrażała. "Sakura Haruno, lat 26. Wyszła na randkę i nigdy nie wróciła." W materiale pojawiłoby się jej uśmiechnięte zdjęcie z legitymacji studenckiej. Jakiś dziennikarz zrobiłby wywiad z Ino, a ona zanosząc się płaczem opowiadałaby jak naiwna była, że ją wtedy wypuściła z domu. Te i inne scenariusze rozgrywały się teraz w jej głowie.

W końcu wykończona ciągłym zamartwianiem Yamanaka zasnęła na kanapie. Słońce dawno już zaszło, a jedynym źródłem światła był telewizor. Przebudziła się dopiero, kiedy usłyszała szczęk kluczy w zamku. Kobieta poderwała się niczym dzikie zwierzę i wpatrywała się w nie jak w objawienie, wyczekując przyjaciółki. Była cholernie ciekawa jak wyglądała randka z tym typkiem. Jak było? Jak się zachowywał? Czy okazał się psycholem? Czy może nie chciał wywieźć jej do lasu, a ona wyskoczyła z jadącego auta i takim sposobem znalazła się z powrotem w domu? Drzwi wreszcie się otworzyły.

- Boże Ino...

Powiedziała lekko przestraszona, kiedy zapaliła światło, a wielkie niebieskie oczy się w nią wpatrywały. Ku zdziwieniu blondynki nie miała na sobie ani śladu po morderczej ucieczce, a jedynie jej sukienka była trochę wymiętolona i włosy lekko napuszone. Jednak nadal pozostawała czujna obserwując, jak odkłada torebkę, a następnie powoli podchodzi do fotela tuż obok kanapy, na której leżała wcześniej blondynka. Opadła na wygodne poduszki i ściągnęła szpilki, które miała na stopach.

- Miałaś rację co do tego dużego interesu.

Mruknęła, a na twarzy Sakury pojawił się zagadkowy uśmieszek. Jej słowa sprawiły, że dziewczynie dosłownie kopara opadła.

- Coo? Czy wy...!?

- Może.

Odpowiedziała zakładając nogę na nogę i chwytając za pilota, który leżał na stoliku przed nią, w czasie gdy Ino gorączkowo łapała powietrze i starał się ułożyć sensowne zdanie.

 

 

 

Zostawiam to tu i grzecznie czekam na wasze opinie, a szczególnie Eleine. Zazwyczaj piszę kanony, więc było to dla mnie niemałe wyzwanie. Dodatkowo z tego jakże zaszczytnego miejsca chciałam podziękować dziewczynom, że przyjęły mnie do swojej rodziny. Buziaki i dobrego dnia :*

Wasza Nat