Wzór na miłość 1/2 [ItaSaku] dla Ginny

I oto po raz kolejny w tym półroczu musiała się zmierzyć z niezaprzeczalną prawdą. Faktem, że ona, Sakura Haruno, córka inżyniera i księgowej jest matematycznym ćwierćmózgiem. Pomyłką genetycznej loterii, w której los zaopatrzyli się jej rodzice podczas wietrznego i nie do końca słonecznego dnia jej poczęcia.

Frytki były zbyt słone i parzyły w język. Szejk roztopił się zanim opieszała latynoska, ostentacyjnie żująca wyzutą ze smaku gumę, przełożyła go na tacę z zamówieniem. Jakby tego było mało, w ulubionym burgerze zamiast dodatkowego bekonu dostała jego brak i ekstra porcję znienawidzonej cebuli.

Mimo to konsumowała powoli kolejne kęsy posiłku, ledwie wydłubując wrogie krążki spomiędzy warstw kanapki. Naturalnie, równie idealne i podnoszące na duchu danie musiało mieć równie wspaniałe zakończenie. A dowiedziała się o nim siorbiąc kolejną porcję napoju. Ekologicznie poprawna, a jednak funkcjonalnie nie mającą racji bytu, papierowa słomka, okazała się rozmiękła. W ustach przypominając jedynie dalekiego od stanu gotowości męskiego członka.

Z całą pewnością, gdyby dzień ten nie różnił się od pozostałych niczym innym, Sakura doświadczając tak fatalnej i odbiegającej od wszelkich norm społecznych obsługi, pozwoliłaby pochłonąć się wściekłości i uwolniła wewnętrznego potwora. Karenisko w najczystszej postaci, stanowiące esencję nienawiści i nierealnych wymagań. Admirał Zawołojkierownikową.

Jednak scenariusz dzisiejszego dnia był nadzwyczajny, choć ostatnimi czasy pojawiający się aż nazbyt często w jej codzienności. Kolejny raz profesor Asuma wyciągnął ze swojej nadszarpniętej czasem, skórzanej teczki stos złowrogo szeleszczących kartek z maźniętym czerwonym tuszem piętnem. I oto po raz kolejny w tym półroczu musiała się zmierzyć z niezaprzeczalną prawdą. Faktem, że ona, Sakura Haruno, córka inżyniera i księgowej jest matematycznym ćwierćmózgiem. Pomyłką genetycznej loterii, w której los zaopatrzyli się jej rodzice podczas wietrznego i nie do końca słonecznego dnia jej poczęcia.

Westchnienie, które wypuściła z siebie maczając z lekka ostygłą frytkę, w wylanym na serwetkę keczupie, zaniepokoiło zebranych wokół stołu znajomych. Do tej pory za każdym, niemal już rytualnym wyjściem na burgera, odbywającym się po dla niektórych bardziej udanej, a innych mniej klasówce z matmy, Sakura nie pozostawała cicho dłużej niż na okres przełknięcia pojedynczego kęsa. Wyrzucała z siebie nienawiść do ospałego i wiecznie zagadkowego nauczyciela, królowej nauk i ogólnego kaprysu wszechświata aby to właśnie matematyka i ukryta za nią logika były niezbędne do życia na jako tako zadowalającym poziomie. Przy okazji zawsze zawarczała złowrogo na któregoś ze znajomych, gdy tylko raczył przerwać jej mały obrządek wypluwania z siebie hejtu.

Tymczasem dzisiaj siedziała cicho. Trochę jakby nieobecna, a może i nawet pokonana przez los, świat, matematykę i własną głupotę. Skubała z żalem niespełniający oczekiwań posiłek i pozostawała bez komentarza pełne zmartwienia czy niepokoju spojrzenia, które normalnie kończyłaby krwawą jatką.

            — Dobra. Dosyć tego, Haruno. — Warknięcie Sasuke nie zdołało wzbudzić w niej najmniejszego zainteresowania. Najpewniej jeszcze nie tak dawno temu, w czasie porównywalnym do milisekund, samo zwrócenie się do niej sprawiłoby naprostowanie jej skrzywionych i poddańczych myśli. Jednak obecnie Uchiha nie był niczym więcej niż odległym, nieco wstydliwym epizodem z jej życia. Niegdysiejszym obiektem nie tak bardzo cichych westchnień i workiem pokutnym za naiwne, nastoletnio-dziecinne ułudy.

Mimo to siedzący obok chłopaka blondyn zerknął niepewnie w stronę przyjaciela, próbując zapobiec nieuniknionej w jego opinii katastrofie.

— Sasuke… — wymamrotał niemrawo jak na samego siebie, jednak został szybko nawrócony na z rzadka odwiedzaną ścieżkę milczenia.

— Zamknij się, Naruto. Ktoś musi w końcu coś powiedzieć! — Pełne wściekłości i pogardy spojrzenie, nieznośnie powolnym ruchem głowy zostały przeniesione na sedno całej rozmowy. — Słuchaj mnie uważnie, Haruno. Twoje wieczne zawiechy i to stąpanie na paluszkach całej reszty, aby tylko nie urazić naszej różowej gwiazdeczki, odbiera mi apetyt.

Pociągnął łyk napoju wydając przy tym złowrogie siorbnięcie aby nadać słowom dramaturgii i mocy urzędowej.

— Nie jesteś jakimś jebanym kopciuszkiem, nikt się na ciebie nie uwziął. Masz wziąć się w garść i przestać mnie irytować. — Wstał odpychając nogami krzesło, które z głośnym szurnięciem utorowało mu drogę odwrotu. — Jutro o osiemnastej u mnie. Korepetycje — rzucił podnosząc tacę i odchodząc.

Sakura, z resztą jak i pozostałe osoby przy stole, z niedowierzaniem patrzyła jak oddala się i tuż przed zniknięciem za szklanymi drzwiami prowadzącymi na zewnątrz, zamaszystym ruchem wyrzuca nieposegregowaną zawartość tacy do kosza.

— No to się doigrałaś dziewczyno — oświadczyła z ironią Ino, patrząc prosto w jej oczy z nieskrywaną zadziornością.

***

Kwaskowaty i cierpki posmak stresu utrzymywał się w jej ustach od rana. Ewoluował z porannego kapcia w skutek całodniowego braku jedzenia i ścisku żołądka wywołanego nieodległą konfrontacją z Sasuke. Dopiero tego popołudnia dotarło do niej, że wielodniowe, wchodzące wręcz w setki godzin i tysiące minut wmawianie sobie, że Uchiha nic dla niej już nie znaczy, nadawało się do potłuczenia o kant dupy. Jej serce dalej świrowało, a organizm głupiał na samą myśl spędzenia czasu sam na sam. I zupełnie nieistotny był tu fakt, że spotkanie miało być w pełni profesjonalne i poświęcone okiełznywaniu dzikich równań, zasad i alogorytmów.

Podejście pod drzwi i użycie dzwonka stanowiło większe wyzwanie niż odmówienie kolejnej dokładki ziemniaków podczas rodzinnego obiadu u babci. Dwa uderzenia serca i brak natychmiastowej reakcji za ścianą sprowokował ją do zerknięcia na telefon. Wielkie, przytłaczające liczby wskazujące na bycie trzy minuty przed czasem, wzbudziło w niej nagłą chęć ucieczki i powrotu dopiero w momencie, gdy wybije równa godzina. 

Krok w tył, początek obrotu, nagły szczęk kluczy i panika przeszywająca ją niczym prąd. Przebiegająca od czubka głowy po stopy w poszukiwaniu uziemienia.

— Sakura, tak?

Głęboki, spokojny i stosunkowo znajomy głos zaatakował ją i zupełnie wybił z realizacji ucieczki. Przełknęła ślinę i nerwowo chichocząc powróciła do wcześniej zajmowanej pozycji by stanąć twarzą w twarz z…

— Itachi? — suchość gardła zdradziła ją zaraz przy pierwszej głosce, gdy zazwyczaj dziewczęcy i spokojny głos przybrał wysoki i piskliwy ton. Chłopak, a w zasadzie już pełnoprawny mężczyzna, którego mgliście kojarzyła z czasów podstawówki jako odbierającego Sasuke z zajęć. Pamiętała, że stanowił pierwsze zauroczenie tej części koleżanek, dla których jego młodszy brat stanowił był tylko żałosnym i niedojrzałym gówniarzem. Teraz stał przed nią w opinającej, miejscami mokrej koszuli i dosuszał wlosy puchowym, różowym ręcznikiem jednocześnie posyłając jej ciepły, zapraszający uśmiech.

— To ja. — Zaśmiał się, co w jego wykonaniu było niezwykle urocze i seksowne zarazem i wprowadziło dziewczynę w jeszcze większą konsternację. — Niech zgadnę. Sasuke nie powiedział, że to ja jestem korepetytorem?

Niemrawe skinienie głowy, szybkie założenie pasma włosów za ucho i głęboki, gwałtowny wdech w momencie, gdy ruch jego ramion rozchylił koszulę i ukazał lekki zarys mięśni na idealnie gładkiej klacie.

— Mogłem się spodziewać, że młody nie może niczego normalnie załatwić. No nic. — Kolejny uśmiech w jej stronę i kolejny mikro zawał wybuchający gdzieś pod lewą miseczką stanika. — Wejdź do środka. Korytarzem prosto i ostatnie drzwi po lewej. Zaraz przyjdę.

Nagle do jej głowy wkradły się tysiące wątpliwości odnośnie rodziny Uchiha i ich osobliwości. Dziesiątki plotek i durnych żartów, które serwowali sobie rówieśnicy, nigdy nie mający dostąpić zaszczytu poznania rodziców obu braci, o odwiedzinach ich w domu nie wspominając.

Szarpnięciem poprawiła ramiona plecaka, co z zasady miało wspomóc jej pewność siebie. Jednak w momencie przekroczenia progu mitycznej rezydencji, do której nikt prócz Naruto nigdy nie miał wstępu, resztki zdrowego rozsądku uleciały w niebyt.

***

W mijanych pomieszczeniach, częściowo pootwieranych na ciekawski wzrok gościa, nie spostrzegła niczego z długiej listy przedmiotów, które w granicach świadomości spodziewała się widzieć. Prawdopodobnie gościnna sypialnia, uraczyła ją brakiem świec, łańcuchów, pentagramów i trumien, które tajemniczy i eleganccy Uchiha mogliby wykorzystywać do spędzania dni jak na prawdziwych, krwiopijców przystało.

Oswajając się z myślą, że rodzina Sasuke nie jest jednak potworami z Kingowskiej książki, pozostawało jej wierzyć, że pławią się w luksusach, które poniekąd emanowały z jej kolegi od zawsze. Ale i tu spotkało ją rozczarowanie. Pokój, do którego weszła był zaskakująco… zwyczajny. Ni to mały ni to duży, zupełnie odmienny od jej wizji. Brakowało surowej bieli czy neutralnych szarości. W zamian ściany pokrywały ciepłe odcienie, a powierzchnię zapełniało kilka praktycznych do bólu mebli.

Przeczesując wzrokiem otoczenie znalazła dogodne dla siebie miejsce. Niepewnie przysiadła na obrotowym krześle dostawionym do zarzuconego książkami i papierami stołu, naprzeciwko mając biurko z odpalonym laptopem, zasłoniętym wysłużonym, gejmingowym fotelem.

Kończąc szybkie oględziny przeszła do wypakowywania zawartości niewielkiego plecaka. Stos papierów uzupełniła o własny zeszyt, blok kratkowanych kartek oraz podręcznik. Kiedy przyszedł moment na piórnik, pociemniało jej przed oczami. Ukochany ślimak, zszyty z białego miziastego materiału i ozdobiony trzema ciemnozielonymi łatami, był z nią nierozłączny od lat. Ale teraz, gdy miała go pokazać Itachiemu, poczuła się niczym dziecko a nie młoda kobieta, co ubodło ją zdecydowanie bardziej niż powinno.

— Mam nadzieję, że nie jesteś jedną z tych dziewczyn, które wiecznie przebywają na diecie. — Podskoczyła gwałtownie, uświadamiając sobie jego nagłą teleportacja w próg pokoju. Odwróciła się zaciekawiona, nie do końca rozumiejąc cel jego wypowiedzi. W lewej dłoni wprawnym chwytem trzymał okrągłą, czarną tacę, która wyglądem przypominała najpopularniejszy model wykorzystywany w kawiarniach. Pewnie podszedł do niej i wyuczonym ruchem postawił na stole dwa kubki z niezidentyfikowanym naparem oraz dwa talerze pełne nieznanego pochodzenia kulek, nadzianych na drewniane patyczki do szaszłyków.

— Moja mama zawsze powtarza, że nauka bez przekąsek to nie nauka a katorga — zaczął mrugając do niej. — A że mózg zasilany jest głównie przez cukier prosty, to postanowiłem przynieść nam coś słodkiego — dodał obchodząc stół i odkładając tacę na jego róg.

Opadł na swój fotel i zwrócił się do laptopa, na którego klawiaturze zaczął coś intensywnie pisać. Korzystając z chwili nieuwagi, Sakura sięgnęła po porcję deseru i przyjrzała się mu uważnie. Nie miał zapachu, a jego struktura wydawała się mocno sprężysta.

— Zgaduję, że nigdy tego nie jadłaś? — Kolejne słowa były zupełnie nagłe i przyprawiające o palpitacje serca. Czy kiedyś jego działania przestaną ją straszyć?

— Nie… Nie bardzo. Co to właściwie jest? — Ciekawość i głód okazały się silniejsze niż zdrowy rozsądek czy stres wywołany obecnością obcej osoby. Odrywając wzrok od kolorowych kulek zdążyła zauważyć, że brunet przypatruje jej się z rozbawieniem i… zaciekawieniem?

— To dango. Japoński… nazwijmy to deser. Z mąki ryżowej i słodkiej czerwonej fasoli. — Dziewczyna zmarszczyła nos, na co podrapał się po głowie, zdając sobie sprawę jak mało apetyczna była to reklama. — Wiem jak to brzmi, ale jest naprawdę smaczne. W dodatku fit, słit i bez glutenu! — zażartował. — No i robiłem to cały poranek. Jeżeli nie spróbujesz, nici z nauki.

— Ty… to zrobiłeś? — Zwątpienie ale i zaintrygowanie wybrzmiało w jej głosie. Spojrzeniem wodziła między idealnie kulistym kształtem i Uchihą.

— O tym Sasuke też ci nie powiedział? Zaraz. Ale powiedział, że chodzi o korepetycje, prawda? Mam nadzieję, że nie przyszłaś tu na randkę w ciemno? — Żart miał nieco rozluźnić atmosferę i samą Haruno jednak zdawał się zadziałać zupełnie odwrotnie. Przerażona dziewczyna wyprostowała się niczym struna i mało zgrabnym ruchem odłożyła dango na talerz.

— Co? Nie! Oczywiście, że nie. Przyszłam na korepetycje… z Sasuke — dodała nieco ciszej i odwróciła speszona wzrok.

— Czyli mój braciszek cię wystawił? Skończony debil z niego. Ja bym nigdy nie odpuścił randki ze ślicznotką. — Jakby chcąc dodać prawdy swoim słowom wziął w rękę deserowego szaszłyka i pomachał nim przed dziewczyną. — No ale wiesz. Podobno na złamane serce najlepsze są równania kwadratowe.* To co, bierzemy się do dzieła?

***

Itachi był niesamowitym nauczycielem. Bez oporów mogła to przyznać już po kilku pierwszych rozwiązanych zadaniach. Jego spokój, opanowanie i niesamowicie luźny styl bycia nie tylko pozwolił Sakurze na mozolne porządkowanie wiedzy, która jak się okazało, znajdowała się już gdzieś zakodowana w zwojach jej mózgu, ale i czerpanie jako takiej przyjemności z korepetycji.

            Przy każdym nowym zagadnieniu nie mogła przestać podziwiać bystrości studenta, który niemal natychmiast wyczuwał z czym miała problemy i na bazie codziennych sytuacji wszystko potrafił jej wytłumaczyć. Z radością obserwowała jak kolejne zadania przestają być dla niej zagadką a mieszanka cyfr, alfabetów i notacji matematycznej zaczyna przypominać coś posiadającego sens.

Pełen aprobaty uśmiech bruneta stał się dla niej lepszą nagrodą niż słodkości, które przygotował. Przy czwartym zadaniu zorientowała się, że pod oczami ma linie, które pogłębiają się w trakcie uśmiechu, a gdy się zastanawia to na jego czole pojawiają się dokładnie dwie i pół zmarszczki, co uważała za osobliwie urocze.

Szóste zadanie stało się kamieniem węgielnym dla rozważań typowych dla nastoletniego serca. Gdzieś w podświadomości pojawiła się szaleńcza iskierka pełna naiwności i nadziei. Zastanawiała się, czy zachowanie Uchihy, uprzejmość, nonszalancja i idealne dopasowanie do jej charakternego przysposobienia naukowego to przypadkiem nie jest miłość niczym z romansów fantasy kategorii young adult.

W trakcie dziewiątego przeszła załamanie nerwowe, gdy iks i igrek okazały się bardziej przebiegłe niż do tej pory i musiała wspomóc się szklanką coca coli. Brak porozumienia między nią, a korepetytorem podjudzony wewnętrznym poddaniem poskutkował płaczem, którego nie była w stanie powstrzymać. Jednocześnie zrozumiała, że jej gdybanie nie ma sensu. Żaden z braci Uchiha nigdy nie będzie jej pisany i musi uciekać, póki ma w sobie resztki honoru.

Opuszczając rezydencje wiedziała, że nie ma po co więcej tam wracać. Dalej była matematycznym imbecylem. I algebraicznym ćwierćmózgiem, któremu nie pomoże nawet taki geniusz jak Itachi.

Dlatego też otrzymanie smsa tuż przed lekcją matematyki, na której miała odbyć się kartkówka, było co najmniej nieoczekiwane.

Pamiętaj co przerabialiśmy i nie denerwuj się jeśli czegoś nie wiesz. Idź dalej i nawet się nie zastanawiaj, a będzie dobrze Różowa.

Nieważkość zaatakowała jej żołądek i miała niewiele wspólnego ze znanymi jej z literatury motylkami. Może w oczach starszego Uchihy wcale nie była stracona? 

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

Część druga

* cytat oryginalny z tematycznie idealnego paradokumentu Szkoła

Proszę nie bijcie! Pokonanie pierwszej historii, a właściwie jej początku i końca, naprawdę zajęło mi więcej aniżeli bym chciała. Mam nadzieję, że ten bardzo delikatny obrazek nie zwiedzie Was przed moją mroczną naturą, o której obecności jeszcze się przekonacie... 

Kolejna część  będzie równie miękka i rozwleczona, no bo to w końcu romans szkolny - tak czy nie? :D 

Do zobaczenia wkrótce! 

Krropcia

PS. Chwalmy latającego potwora spaghetti za dobrą duszyczkę Sayuri i jej korektę! Oby makaron był jej zawsze al dente (lub jaki lubi najbardziej).