Sasori z Czerwonego Piasku

 Zbiór pięciu drabble.

Całkiem zapomniałam jaki dziś dzień! Wszystkiego najlepszego Sasori-sama!

Akasuna Sasori

Piasek pochłania krew. Pustynia jest doskonałym kompanem skrytobójczych morderstw. Nigdy nie oczekuje niczego w zamian poza ciałami, które może pochłonąć. Sasori myśli o niej, jak o łakomej bestii, dopóki nie wysyłają go na front przeciwko Liściu. Nagle krwiożerczy potwór jest nasycony. Wypluwa kolejne ciała, nie potrafiąc nadążyć za tempem walki. Piasek przestaje wchłaniać krew i Sasori czuje kałuże, w której brodzi. Jednak nie zamierza się zatrzymać. Jego kukły tną i unicestwiają wszystko dookoła. Pustynia powinna być martwa, myśli w wojennym amoku. Zadba, żeby stała się taką ponownie.

Podobno wtedy jego imię okryło się sławą. Akasuna Sasori, Demon z Czerwonego Piasku.

Sztuka

Nacięcie. Prosta linia dzieląca skórę na dwie części. Brak zbędnej krwi. Ciało zabalsamowane, pozbawione okropnych dla oka wydzielin.

— Brak zapachu — szepnął cicho. Jego usta wykrzywił uśmiech na myśl, że ten aspekt już go nie dotyczy, odkąd porzucił swoje ułomne ciało.

Nacięcie na skórze, która nie może się zespolić, ponownie złączyć w całość. Rysa, która będzie trwać wiecznie na martwym ciele bezimiennej kobiety z Kumo — nowego trofeum. Patrząc w błękitne oczy, zgadza się z jej niemą opinią — jest doskonała. Postarał się, żeby była tak wieczna, jak pozwala mu zdobyta technologia. Dopóki ktoś nie zapragnie zniszczyć jego sztuki.

Przeszłość

Nowym nabytkiem Brzasku okazał się młody, irytujący iwijczyk z niewyparzoną gęba. 

— Tyle zamieszania z tymi lalkami — narzekał. — Włóczysz się z tym sprzętem, Danna. Nawet mi każesz nosić twoje zwoje, un!

— To część mojej wiecznej sztuki.

— Bzdury! Sztuka jest ulotna, to chwila!

Złośliwy komentarz krążył na nieruchomych wargach Sasoriego, dopóki nie spojrzy na Deidarę. Wszelkie słowa utknęły w jego krtani, kiedy rozpoznał ten roziskrzony, radosny wzrok.

Ma oczy Komushiego, pomyślał.

Nie zbeształ chłopca. Pozwolił mu mówić, nawet jeśli nigdy się z nim nie zgodzi.

— Kiedyś uznasz swój błąd.

Tacy jak on umierają nagle i młodo. 

Ogień

Shinobi Suny przypominają posągi, tylko kamień może sprostać burzom piaskowym. To jedna z nielicznych cech jego dawnego ludu, którą cenił. 

Jej przeznaczenie było przesądzone z chwilą wejścia do groty. Wystarczyło spojrzeć w zielone, przerażone oczy. Zawsze uważał konoszan za zbyt miękkich. Ale kiedy śmieszna dziewczynka z łatwością zniszczyła jego sztukę, pustkę w duszy wypełnił szok i gniew. Dawno nie czuł się tak żywy. Zielone oczy ciskały ogień. Chociaż to irracjonalne i głupie, postanowił go podsycić. Oddał za niego swoją wieczność. Tylko jedna myśl towarzyszyła końcu Sasoriego: żyj, mała dziewczynko.

— Z jakiegoś powodu nie uniknął ostatniego ciosu — szepnęła Chiyo.

Wieczność

— Będziesz żyć wiecznie, Sasori! Pamięć o tobie zostanie wraz z twoimi marionetkami. Będziesz sławiony przez następne pokolenia lalkarzy!

Czy to naprawdę może być takie proste? Trudno przełknąć gorzką prawdę, że jego gonitwa za wiecznością w ogólnym rozrachunku nie miała większego sensu. Będąc zamkniętym w kukłę, którą stworzył lata temu, w (kolejnym) sztucznym ciele, podczas nie jego wojny, musiał przyznać się do porażki. Najwyraźniej mógł zaznać wieczności, nawet jeśli ponownie przestanie istnieć. Chociaż klęska była upokarzająca, nie potrafi powstrzymać uśmiechu.

— Wykorzystaj dobrze moje dziedzictwo, Kankuro.

Wiedząc, że światło żywych rozsławi jego imię, Sasori ze spokojem wraca w ciemność wieczności. 

Pomysł, żeby napisać to w formie drabble podsunęła mi Krropcia, chwała jej za to! Jednocześnie przypominamy o konkursie na drabble. Jak dotąd mamy trzy zgłoszenia.