Ostatni z Uchiha — zbiór drabble o Sasuke dla Lacerty

 Nagroda dla Lacerty za zajęcie trzeciego miejsca.

 

Pijacki wieczór (NatkaWu)

— Pójdę do niej…

Wybełkotał podnosząc butelkę sake do góry, a jego przyjaciel wybuchnął śmiechem. Obaj mężczyźni podtrzymywali siebie nawzajem, kołysząc się to na jedną, to na drugą stronę chodnika. Naruto poklepał Sasuke po plecach i zaczął ogłaszać całej wiosce, czego to nie zrobi ze swoją żoną, jak tylko wróci do domu. 

Rozstali się dopiero na ostatniej krzyżówce. Uzumaki udał się do wcześniej wspomnianej małżonki, a Uchiha chwiejnym krokiem pod dom Panny Haruno. Jakimś cudem dotarł na miejsce, nie gubiąc się po drodze. Przyjrzał się niewielkiej tabliczce na drzwiach, po czym załomotał w nie.

— Sakura, przyszedłem odbudować klan!

 Krzyknął, rozpinając spodnie.

Irytująca słodkość (Krropcia)

Portowe targowiska zawsze przytłaczają ilością nagromadzonych w nich ludzi. Morska bryza mieszając się z odorem potu, wgryza się w nozdrza. Krzyki handlarzy przyprawiają o migrenę. W takich chwilach Sasuke jest pewny, że nawet paczki instant ramenu upchnięte w nieskończonych szafkach mokrego snu Uzumakiego, mają więcej przestrzeni niż on.

Kolejny krok. Cierpliwość zanika. W myślach pojawia się pomysł użycia rinnegana do ucieczki... Nagle dosięga go słodki aromat truskawkowego mochi.

Kupuje, w zasadzie nie rozumiejąc czemu. Słodycz nieprzyjemnie drażni zęby. Smak pozostawia wiele do życzenia. Ale gdzieś w tym wszystkim, przypomina sobie pewną niezwykle irytującą kunoichi i czuje przyjemne ciepło na sercu.

Szaleństwo (Sayuri7)

Szaleniec — tak określano Itachiego. Szeptano, że musiał sięgnąć obłędu albo sprzedać duszę diabłu. Tylko opętany, nie ważne czym, potrafiłby tak postąpić.

Ale on nie chciał widzieć w nim obłąkanego, szaleńców się żałuje. Sasuke pragnął tylko nienawiści, ona go napędzała. Jej cichy szept nęcił, uwodził w bezsenne noce.

Jedyne czego pragniesz, jedyne właściwe rozwiązanie, jestem wszystkim, co możesz mieć.

Dziwnie przyjemnie było zagłębić się w uścisku niewidzialnych ramion, poddać się żądzy, o której nie miał pojęcia. Coś, o czym wcześniej nawet nie pomyślał, było najsłodszym, najbardziej satysfakcjonującym uczuciem, którego zaznał. Nie chciał wyrwać się jej władzy. To było zbyt nęcące. 

A jak ty wyrwiesz się ze swojego szaleństwa? (Sayuri7)

Zawsze myślał, że wszystko minie razem ze śmiercią Itachiego. Myślał, że po zabójstwie brata przyjdzie odkupienie grzechów. Myślał, że nareszcie będzie wolny.

Jasne światło wschodzącego słońca nie oczyściło jego duszy. Szept nie zamilkł. Między cichymi zapewnieniami o słuszności jego drogi, pobrzmiewał szydzący śmiech.

Zawsze pozostaniesz w mojej władzy, drwił cicho.

Poznał powody, dla których Itachi skaził swoją duszę. Zamaskowany człowiek, posługujący się krwawym imieniem Madary, opowiedział mu wszystko. Znając prawdę, czuł że całe jego życie było gonitwą za kłamstwem. Łzy, które powitały pierwsze promienie jasnego słońca, go nie oczyściły.

Wiedział, że nie sposób wyrwać się ze swojego szaleństwa. Był stracony.

Mamy nadzieję, że nasze drabble było znośne ^^

Dla Lacerty