Niedoskonały [Sasori] dla Sayuri7 ♥

Sasori nienawidził zmęczenia i siebie za to, że go odczuwa. Nienawidził człowieczeństwa i wszystkich jego niedoskonałości. Organizm można było przeciążyć na wiele sposobów.

           Głód.

           Pragnienie.

           Płacz.

           Senność.   

Ból.

Starzenie.

Oddech.

Nie mógł tego znieść. Zależności od rzeczy prozaicznych, podatności na relację, czułości na więzi.

Pewnej bezgwiezdnej nocy spakował wszystkie niezbędne rzeczy i wyruszył ku wołającym go od lat bezdrożom. Nim wyszedł, ostatni raz spojrzał na śpiącą babkę. 

Przedzierał się przez piaszczyste pustynie przez długie godziny. Gdy nastał dzień, jego skórę paliło słońce. Piasek parzył w stopy. 

Sasori nienawidził zmęczenia i siebie za to, że go odczuwa. Nienawidził człowieczeństwa i wszystkich jego niedoskonałości. Organizm można było przeciążyć na wiele sposobów.

Podczas jednego z licznych odpoczynków zobaczył skorpiona maszerującego po piasku. Ostre zakończenie odwłoka zwiastowało powolną agonię. Sięgnął po notatnik, szkicując chitynową skorupę i zawinięty kolec. Natura nie przystosowała żadnego człowieka do władania bronią tak śmiertelną, jak trucizna.   

Jeśli chciał przetrwać wynosząc idee swojej sztuki ponad wszystko inne, musiał nauczyć się działać niezgodnie z jej wolą.

W porównaniu do kroczącego skorupiaka, ciała ludzkie były wyrosłe i silne, zdolne do przenoszenia ciężkich głazów. Ale bez pancerza, chroniącego newralgiczne miejsca z łatwością zamieniały się w proch.

Ugaszenie pragnienia zmarnowało Sasoriemu zbyt wiele czasu. 

Czternastego dnia od opuszczenia osady z nieba zstąpiła niebieska anielica. Stanęła mu na drodze i nie przyjmowała odmownej odpowiedzi. 

— Chodź z nami a stworzysz swoją wersję świata.  

Mówiła o życiu, którego nie miał. Zrozumieniu, którego pragnął. Perfekcji, do której zmierzał.  

Dołączył do rzeszy shinobich, podobnych sobie. O własnych ideałach i wyobrażeniach przyszłości. Zbuntowanych, wychodzących poza kryteria normalności które narzucały osady.

Tutaj, w Akatsuki, każdy był tym, kim chciał.

Nerwowy chłopiec, którego przydzielono mu za towarzysza, nie wzbudził jego sympatii. Głośny i wulgarny, z oczami patrzącymi w sposób bezmyślnie rzucający wyzwanie. 

Jego spojrzenie mówiło, że z łatwością wysadziłby jego kukły w powietrze - uczynił je prawdziwą kwintesencją własnej wizji. Deidara prezentował swój artystyczny odłam w sposób, którego nie dało się lubić. Natrętnie wysadzał wszystko, grzejąc się ogniem eksplozji.

Za grosz finezji.

Ale patrząc na niego, upartego i zapatrzonego w swoje ideały, Sasori odnalazł własną definicję. Dotarł do momentu, w którym pragnął porzucić swoją niedoskonałość i stać się dziełem, samym w sobie. 

Wiedział, co musi zrobić, by uzyskać spełnienie. 

Rozpoczął eksperymenty, które wioska uznałaby za nieludzkie i niepoprawne.

  Krótkowzroczność Sunnijczyków nie pozwalała im sięgać tam, gdzie dotarł On. 

Badał grunty niezdolne do pojęcia przez ich płytkie, ograniczone rozumy. Czuł się wyzwolony, łapczywie wyciągając rękę po siłę o której mogli tylko marzyć. 

Sięgając po doskonałość. 

Wieczność. 

Widząc ich obrzydzenie, jego złość sięgałaby granic. Nie tak wyglądać powinna kwintesencja jego największego, życiowego dzieła. Nie powinno się nim gardzić. 

Zaczął od szczurów. 

Tchnął kukły ich wolą. Czuł dumę, gdy pierwsze marionetki podnosiły drewniane głowy. Twory zależne od właściciela wreszcie pozbawione sznurków - esencja wolności.

Wiele istnień zyskało ponadnaturalny wymiar, tylko dzięki jego łaskawości. Artyzmem w najprawdziwszej postaci było dzielenie się swoim dziełem tak by inni również mogli czerpać z niego przyjemność.

Jako jedną z pierwszych, przyprowadził do siedziby młodą dziewczynę. Pragnął ukazać jej urzeczywistnienie swojej sztuki. Dać szansę na lepszy, trwalszy byt. 

Jej duże, przerażone oczy patrzyły na niego błagalnie. Dawno już przestał wymagać, by darzono go zrozumieniem. Nim rozpoczął związał ją i zakneblował. W takiej chwili nic nie powinno go rozpraszać.

Po wszystkim wyczekiwał, aż kukła którą jej przeznaczył poświadczy o życiu, które w nie tchnął. Drewniane człony ani drgnęły, jedynie gałki oczne na których wyżłobienie nie poświęcił zbyt wiele czasu, poruszały się gwałtownie. Przypatrywał się temu zjawisku, nie pojmując, dlaczego przeniesienie zadziałało cząstkowo.

Pozbył się martwego, kobiecego ciała, na tyle drobnego, że nie sprawiło mu to wiele kłopotu. Później zasiadł nad nieruchomą, jedynie wewnętrznie żywą marionetką.

Patrzyła ku niemu tym razem bez żadnego wyrazu. Nawet gdyby Sasori posiadał w sobie pokłady współczucia, obojętny wyraz twarzy kukły ukoiłby jego nerwy.

— Tym razem się nie udało — wyznał, gładząc szorstki materiał z którego została stworzona. Chropowata powierzchnia pozostawiła drobny pył na jego palcach. — Co poszło nie tak?

Minęło jeszcze wiele prób, nim jedna z marionetek wolnym ruchem podniosła do góry drewniane człony.

Sasori poczuł ulgę. Nareszcie zbliżył się do momentu, w którym jego kruchy żywot dobiega kresu, nadając istnieniu zupełnie nowy wymiar. 

Stworzył kukłę na podobiznę siebie. Idealny twór jestestwa, pozbawiony słabości ludzkiego ciała. 

Nic już nie mogło przeszkodzić mu trwać wiecznie w świecie wypełnionym ulotnością.

Wszystko dla Ciebie, moja Droga współautorko. 

 ♥