Koci Jinchuuriki cz1. [Sakura]

Nie prosiła się o zmiany. Poza ranami serca, nie dokuczało jej nic, co związane było ze zwykłym życiem dziewczyny rosnącej na obiecującą kunoichi. Spotykała się z przyjaciółmi, kształtowała pod okiem Tsunade i cieszyła, po prostu, czasem który beztrosko spędzała w bezpiecznej przystani zwanej Wioską Ukrytą w Liściach.

     

Życie szybko zweryfikowało jej poglądy, nie dając zbyt wiele czasu na nacieszenie się tym, co przez nadgorliwych nazywane jest urokami młodości. Na krótko po odejściu Sasuke Uchihy rozpoczął się rozdział życia Sakury Haruno, który zmusił ją do porzucenia wszystkiego, z czym mierzyła się do tej pory.

Nie prosiła się o zmiany. Poza ranami serca, nie dokuczało jej nic, co związane było ze zwykłym życiem dziewczyny rosnącej na obiecującą kunoichi. Spotykała się z przyjaciółmi, kształtowała pod okiem Tsunade i cieszyła, po prostu, czasem który beztrosko spędzała w bezpiecznej przystani zwanej Wioską Ukrytą w Liściach.

Pewnego dnia, niedługo po tym jak skończyła 11 lat wezwano ją w najwyższym pośpiechu do siedziby Hokage.

Tsunade siedziała za biurkiem sztywna i spięta, w sposób zupełnie odmienny od tego, jak zwykła zastawać ją Sakura. Dookoła niej znajdowało się jeszcze kilka osób. Wielu nie kojarzyła, jeszcze innych kojarzyć nie mogła - ich twarze zasłaniały zwierzęce maski. ANBU w pełnym rynsztunku bojowym, co natychmiast rzuciło się w oczy Sakury, czekało u drzwi gotowe na przyjęcie rozkazów.

Kakashi Hatake, jej sensei, stał w rogu nie wyglądając na znużonego co dodatkowo wzmogło złe przeczucie, powoli kiełkujące w jej podświadomości.

— Witaj, moje dziecko. — Przygarbiona kobieta o twarzy pokrytej dziesiątkami zmarszczek wyciągnęła dłoń, którą Sakura ujęła z pewnym wahaniem. Była zimna i drżącą. — Nazywam się Koharu Utatane. Obok stoi mój stary druh Homura Mitokado, zaś koło niego widzisz Danzo Shimure. Nasza trójka jest członkami Rady Konohy i to my wezwaliśmy Cię tutaj dzisiejszego ranka. Zaistniały pewne okoliczności które, jako doradcy Hokage kierujący się dobrem wioski, musieliśmy zastosować dla wspólnego dobra.

Sakura, strzelając dookoła oczami, w przelocie złapała wzrok Tsunade, który tego dnia patrzył na nią z niewypowiedzianym żalem. Różowowłosa zdziwiła się i na poły zlękła. Jej mentorka była najtwardszą kobietą, jaką znała, nie łatwo było zamknąc jej usta ani doprowadzić do stanu, w którym była teraz.

Naprawdę wydawała się przygaszona.

 — Mogę Państwu w czymś pomóc? — Jej dziecięcy, może trochę zbyt piskliwy głos zdradził tym, którzy dobrze ją znali, że Sakura nie czuję się w tym momencie komfortowo.

— Myślę, że wręcz nie masz innego wyboru. — Koharu obeszła jej postać, nim zbliżyła się do biurka przywódczyni i stanęła przed jego krawędzią, splatając dłonie za plecami. — Wioska Ukryta w Chmurach boryka się od ostatniego czasu z problemem wielkiej rangi. A my, jako Kraj Ognia już od wielu lat ubiegamy się o zawarcie pokojowego traktatu pomiędzy naszymi nacjami. Nareszcie, po wielu Szczytach, pojawiło się światełko w tunelu. Prosto droga do pokoju, moja droga panno. Czy zdajesz sobie sprawę, jak wielkie politycznie jest to osiągnięcie?

Sakura niepewnie pokiwała głową, widząc, że tego właśnie oczekuje od niej kobieta.

Jednocześnie przełknęła cicho ślinę, udając, że nie poruszyła jej żadna z wymienionych informacji. W rzeczywistości była przerażona. Kraj Błyskawic nie cieszył się dobrą reputacją, wręcz przeciwnie, słynął ze zwyrodnialców i nieczystych zagrań. W czasie wojny dopuszczali się strasznych rzeczy, a ich szeregi opuszczali zazwyczaj, pozbawieni litości wojownicy.

— By zakończyć odwieczny konflikt naszych wiosek i zapobiec dalszym rozlewom krwii, Kumogekure, w zamian za rozejm oczekuje od nas wydania im najlepiej zapowiadającego się, w tym biegłego w kontrolowaniu chakry genina.

Danzo przeciął pokój powolnym krokiem, by przekazać w jej ręce zwój z wygrawerowaną pieczęcią i starannie wykaligrafowanym pismem. Oficjalne i zarazem prawdziwe potwierdzenie ich słów, zmierzyło Sakurze wszystkie włosy na głowie.

Domyśliła się po co wezwano ją tu i dlaczego do jej uszu docierało tyle poufnych informacji. Zacisnęła wargi, wiedząc, że gdyby udało jej się tu rozpłakać, zaniosła by się hańbą i wstydem tak wielkim, że niegodnym byłoby nazywać się dalej shinobim.

Usiłowała nie widzieć pełnego żalu wzroku Tsunade, który w ogóle jej nie pomagał.

To zdarzyło się już dawno temu, choć w pamięci Sakury nadal pozostawało przygnębiająco wyraźne. Nie umknął jej żaden szczegół.

Mawiają, że nie zapomina się kluczowych momentów w życiu, takich jak pierwszy pocałunek, pierwsza udana misja czy odebranie tytułu jounina.

Jej priorytety, ze względu na sytuację, musiały zmienić pierwotny bieg rzeczy. Choć wciąż gra pierwszych razów wydawała się równie ekscytująca.

Tamtego dnia, kilka dni po swoich 11 urodzinach okrutnie ją oszukano.

To nie Kraj Błyskawic, którego granice pokonywała w wielkim pośpiechu, bez pożegnania ani zamienienia żadnego słowa z tymi, których kiedyś ceniła najbardziej, wywołał w Sakurze największą trwogę.

Skonfrontowano ją z nieznaną siłą, gdy w ogóle się tego nie spodziewając, siłą wrzucona została do pieczętującego okręgu. Związano jej dłonie oraz stopy. Pozwolono jedynie krzyczeć. Głośno i rozdzierająco, coraz bardziej, gdy ogromna potęga z trudem mieściła się w drobnej, dziewczęcej postaci.

Leżąc bez siły i tchu na zimnym kamieniu Sakura łaknęła jedynie szybkiej śmierci.

~ Witaj, moja mała myszko ~ Melodyjny głos nagle, zupełnie nieproszony rozległ się w jej podświadomości. Strwożona otworzyła oczy, a wtedy zobaczyła przed sobą pojedyncze przerażające, wielkie, żółte ślepie. Patrzyło z czujnością drapieżnika. ~ Mogę Cię zjeść?

Nie pamięta co stało się później.

Zemdlała.

Odzyskując przytomność, nigdy już nie miała być tą samą osobą.

Z dnia na dzień, z godziny na godzinę jej życie zmieniło się diametralnie.

I doprawdy, naprawdę nie potrafiła zrozumieć, dlaczego budząc się na wierzchołku wysokiej sosny, w ogóle nie czuła strachu przed tym, że spadnie.

A nawet jeśli, to na cztery łapy.

 Przedstawiam wam mojego bonusika - projekt, który wpadł mi do głowy dość niespodziewanie. Zamierzam zrealizować kilka części - ale jeszcze nie jestem w stanie powiedzieć, ile do końca ich będzie :)

Spokojnie, nad waszymi zamówieniami również pracuję ♥

Ps. Szukam fajnego tytułu na to opowiadanie. Jakieś propozycję?

Buziaczki robaczki!

I do usłyszenia!

Temira