Tabu [MadaIta] dla Black

Wzrok Madary pada na niego niby od niechcenia, na krótkich parę sekund podczas których prześlizguje się po całym jego ciele.

AU bez masakry Uchiha. Madara jest nieco młodszy, jest częścią klanu, najsilniejszym wojownikiem i doradcą przywódcy.

Jak wiele tabu jesteś gotów złamać, Itachi?

Uchiha byli rodzinni. Na własny sposób, wszystko musieli robić wedle swoich zasad. Nie zbierali się w większych grupach na miłe, spontaniczne kolacje lub huczne obchodzenie świąt i urodzin. Nie, to był inny rodzaj zażyłości. Dbali o swoich — to chyba najlepsze określenie. Krew krążąca w ich żyłach spajała ich razem. W tym małym świecie na uboczu, rodzina zawsze była wartością nadrzędną, ponad przyjaźnie i przysięgi, a z całą pewnością ponad wioską. Nie oznaczało to, że za bramami klanowych posiadłości nagle magicznie się zmieniali. Nadal byli sobą — poważni i groźni, niebezpieczni. Trudno wyjść z roli, którą grasz większą część życia. Łatwiej, kiedy pozwolisz przylgnąć jej do siebie na wzór drugiej skóry.

Okazjami do zgromadzenia ich wszystkich razem były zebrania klanu. Przywódca, starszyzna i Madara — przebiegły doradca, najsilniejszy z nich.

Wszystko jest dobrze, prawda? Dopóki nie zostaniesz przyłapany na gorącym uczynku. Czy to zniszczyłoby twój domek z kart?

— Ciesz się wolnością.

Shisui opadł na krzesło obok niego z głośnym hukiem. Uśmiechnął się przyjaźnie, celowo omijając besztający wzrok ojca i wuja. Odchylił się na krześle, jakby dla zabawy, w prostym, naturalnym geście, kiedy tak naprawdę próbował skryć się za profilem kuzyna.

— Mówisz o wolności na klanowym zgromadzeniu. Zabawne.

— Ochłapem wolności, który ci pozostał. Za rok zasiądziesz przy stole ważniaków?

Obaj spojrzeli w kierunku głównej ławy. Prosty mebel stał się symbolem uwięzi. Obowiązku, który Itachi musi wypęłnić.

— Lub za dwa. Ojciec się jeszcze zastanawia — odparł półszeptem.

— Och, staruszek chce cię chronić? To rozczulające. 

Świece rzucały ponure, falujące cienie na stare mury świątyni Naka. Rada obradowała między sobą. Rutynowe zgromadzenie. Nic ważnego nie działo się w wiosce i ich wewnętrznym kręgu.

— Marne szanse — podjął po chwili Shisui. — Słyszałem, że Madara wypytuje o ciebie.

— Skąd możesz to wiedzieć?

— Interesuje się co ważniacy szepczą między sobą. Zwłaszcza on, nasza broń. Facet jest przerażający.

Shisui zachwiał się na krześle, balansując na jego dwóch tylnych nogach.

— Wiesz jakie legendy krążą. — Mały, krnąbrny uśmiech pojawił się na ustach Itachiego na widok zainteresowanego wyrazu twarzy przyjaciela. — Podobno już urodził się na polu walki.

— Czyli jego matka była kunoichi? Oczywiście, to takie typowe. Czy w tamtych czasach kobiety mogły być shinobi?

— “Tamtych”? Jak myślisz ile ma lat?

— Biorąc pod uwagę pogłoski o jego geniuszu? Musiał mieć dekady, żeby stać się potworem. Sześćdziesiąt? Chociaż nie wygląda. 

— Czterdzieści jeden.

— Gadasz! Popatrz Itachi, to ty za dwadzieścia trzy lata. Nasza nowa broń.

Wzrok Madary padał na niego niby od niechcenia, na krótkich parę sekund, podczas których błądził po całym jego ciele.

Czy idealny syn przywódcy kiedyś błądził? Jako dziecko zrywałeś po kryjomu jabłka w czyimś sadzie? A może byłeś jednym z tych mdłych aniołków, które czekają na pozwolenie do zabranie głosu?

Shisui stłumił chichot.

— Chyba już czuje w tobie rywala. Ale naprawdę, mógłby chociaż się oporządzić. Spójrz na jego dłonie. Zrobił to specjalnie. “Och tak, dziś po południu wypiłem herbatę, później zakatowałem kogoś niemal na śmierć i poszedłem na zebranie klanu.”

Długie palce zwinięte w pięść podpierał pod brodą. Na knykciach widniały ślady zaschniętej czerwieni.  

— Oczywiście nie muszę tego mówić, ale i tak powiem — to na pewno nie jego krew.

— Może wrócił z misji.

Shisui westchnął teatralnie.

— Wioska nie wysyła go na misje, tak samo jak twojego ojca, przywódcę Hyuugów czy Aburame. To niepisana zasada.

— Tak, dla głów klanu. Madara nią nie jest.

— Oficjalnie. — Brunet wzruszył ramionami.

Jego wzrok błądził po twarzach pozostałych członków klanu, a Itachi dalej patrzył na zaschniętą krew na pięści Madary. Kolejne spojrzenie, krótkie, ale nie ukradkowe. On nigdy się nie ukrywał. Był nietykalny.

Boisz się mnie?

— Izumi do ciebie macha.

Brunetka siedząca na tyłach, po przeciwległej stronie pomieszczenia, posłała mu przyjemny uśmiech. Odpowiedział tym samym. Starał się, żeby był ciepły i miły.

— To trochę dziwne, nie? W końcu nadal nosimy jedno nazwisko.

— Tak zawsze u nas było, Shisui. Krew łączy nas w nikłym stopniu. Nasza dwójka jest już bliżej spokrewniona.

Woń kadzidełek o zapachu drzewa sandałowego drażniła jego nos. Lekki, rzadki dym unosił się między nimi.

— Och, czy ty mnie podrywasz, bracie?

Wesoły śmiech przykuł kolejne karcące spojrzenie jego ojca siedzącego w pierwszym rzędzie krzeseł, zaraz przed stołem rady.

— Ale nadal to trochę dziwne. Nawet nie chodzi mi o wspólnych przodków, raczej o aranżowane małżeństwa w tych czasach. Nie zazdroszczę ci urodzenie się w głównej rodzinie.

— Zrobię to, czego ode mnie oczekują. To naturalna kolej rzeczy, że pierworodny musi się ożenić i przedłużyć ród

— Czasami brak mi tego słodkiego dzieciaczka, którym byłeś. Robisz się zbyt poważny.

Strach sprawia, że nie możesz uciec?

W pomieszczeniu zapanowała cisza. Hierarchia, Uchiha ją uwielbiali. Fugaku wstał jako pierwszy, następnie starsi z rady. Madara czekał tylko na przywódcę. Później już nie przejmował się bzdurną kolejnością. Odszedł od stołu, a nikt nie miał odwagi zbesztać go wzrokiem.

— Idziemy się przejść?

Itachi pokręcił głową. Zbyt szybko, zbyt zdecydowanie.

— Chciałbym spędzić samotnie wieczór. Może umówimy się na poranny trening?

Shisui spojrzał na drugi koniec sali. Zgrabna brunetka przeciskał się przez skupisko ludzi.

— Jasne, rozumiem cię. Może czas, żeby i ona zrozumiała? To już przesądzone, prawda? Prędzej czy później cię dostanie. Niech da ci trochę luzu.

Itachi zatrzymał się w miejscu. Popatrzył na małą Izumi w morzu postaci o czarnych włosach i z wachlarzami wyhaftowanymi na plecach.

— Dziękuję, ale nie trzeba. — Położył dłoń na ramieniu kuzyna. — Jeśli chcę, to umiem się ukryć. Nie ma powodu sprawiać jej przykrości.

— Jesteś zbyt dobry, pomyśl o sobie! — Shisui szturchnął Itachiego palcem w klatkę piersiową z udawanym gniewem. Zaraz później się rozchmurzył. — Nie żebym miał coś do twojego ojca, ale cieszę się, że to ty w przyszłości będziesz mną przewodził.

A może… To strach cię przyciąga. Lubisz się bać, Itachi? Lubisz tracić grunt pod nogami? Czy upadek w przepaść jest tak przyjemny jak mawiają?

Przemykanie pomiędzy członkami ich rodziny nie było trudne. W końcu był genialnym dzieckiem z głównej rodziny. To nie strach lub ostrożność sprawiał, że jego oddech z każdą sekundą stawał się cięższy, nierówny.

Niebo całkowicie pociemniało. Lampiony przy domach stawały się coraz mniejsze, bardziej odległe. Szedł pustą, niemal niewidoczną ścieżką. Wiedział, że nikt go nie śledzi, więc przestał uważać na trącane kamienie i gałęzie, które pękały z cichym łoskotem.

Mała, skromna chata pogrążona była w całkowitej ciemności. Kiedy stanął dwa metry od drzwi, uchyliły się cicho, nie wydając żadnego dźwięku. Nawet z tej odległości czuł jak zapach kadzideł, który przylgnął do tkanin ich ubrań, miesza się z wonią zaschniętej krwi.

— Czekasz na zaproszenie? Jak typowo dla ciebie.

Spojrzał w twarz Madary. Kpiący, butny uśmiech i wzrok władcy świata.

— Wstydliwych sekretów nie zaprasza się oficjalnie.

— Och, dziś jesteś pyskaty? Zanim powiesz więcej, zastanów się który z nas ma prawdziwy sekret.

Madara złapała jego dłoń. Mierzyli się wzrokiem, ale to nigdy nie była prawdziwa walka, nigdy nie byli sobie równi. Itachi nie mógł powstrzymać naturalnych reakcji. Nie przy nim, nie w tym miejscu, nie widząc obietnice w ciemnych oczach. Przełknął głośno ślinę, ciesząc wyschnięte gardło odrobiną wilgoci. Przebiegły uśmiech na ustach mężczyzny poszerzył się jeszcze bardziej. Poprowadził go w mrok uśpionej chaty.

Czy to twój pierwszy grzech, Itachi?

Uhuhuhu, ta miniatureczka powstała dziś, pod wpływem chwili i natchnienia.

Dla Black