Powściągliwa miłość [Uchiha] dla Temiry

Na jej usta zakrada się przebiegły uśmieszek. To zadziwiające jak wiele emocji mogę wyczytać z jej twarzy. Jest całkowitym przeciwieństwem papy.

To nie para nastolatków, która nieudolnie chowa się po kątach i pokazuje wszystkim ciekawskim oczom co ich łączy. To nie jest zwykła rodzina, gdzie ojciec składa pocałunki na ustach matki każdego ranka przed wyjściem do pracy. Nie kochają się szczeniacką miłością, nie emanują nią gorsząc wszystkich dookoła. Moi rodzice zastrzegają swoją prywatność i to nawet przede mną.

Kiedyś mi to przeszkadzało, nie powiem, uważałam ich zachowanie za dziwaczne. Mama nie wpada w ramiona papy, kiedy ten pojawia się po tygodniach, miesiącach lub latach nieobecności. Kiedy przekracza próg naszego domu widuję w jej oczach jedynie ulgę, że nadal żyje, że wrócił w jednym kawałku. I to wszystko, co jest dostępne dla mnie.

Mimo to, mój dom jest przepełniony miłością. Nigdy nie mogłam narzekać na brak uwagi, jestem oczkiem w głowach swoich rodziców. Ramiona mamy od lat mnie oplatają z taką samą czułością i uwielbieniem. Można nawet powiedzieć, że odkąd zaczęłam chodzić na misje pokazuje swoje uczucie jeszcze bardziej – z każdym kolejnym razem więcej i więcej. Z ust papy nie raz usłyszałam, że jest ze mnie dumny. Nie okazuje swojej miłości w tak fizyczny sposób, ale mama powtarza, żebym się tym nie przejmowała. Taki już jest i nic na świecie nie jest w stanie go zmienić. Za każdym razem do nas wraca i to jest dowód jego miłości.

Możecie uważać to za dziwne, kręcić głowami i ubolewać nad ostatnimi z klanu Uchiha, ale mogę was zapewnić, że wszystko jest w najlepszym porządku. Wiem to, bo poznałam naszą tajemnice.

Zdarzają się chwile, kiedy mama patrzy na mnie nieco inaczej, a jej oczy lśnią. Wówczas nie widzi jedynie mnie, czuję że sięga dalej i głębiej, a w jej głowie pojawiają się wspomnienia, które są sekretem dla całego świata. W tych chwilach, składając pocałunki na moim czole i policzkach, widzi we mnie tatę. Jej twarz się rozpromienia i jest naprawdę szczęśliwa.

Tata wraca do nas. Ostatni raz był w domu ponad rok temu. Nie mogę powstrzymać drżenia serca i ekscytacji, kiedy spotykam go w kuchni dzisiejszego ranka. Zabawne, że nie wie jak się zachować nawet będąc u siebie. Czyta jakieś zwoje, a kiedy wyczuwa moją obecność, jego wzrok jest rozbiegany i niespokojny. Uważam, że to urocze.

Chrząka niepewnie. Czy myśli, że jestem na niego zła? Ostatnio obiecał ćwiczyć ze mną techniki ognia, ale wioska wezwała go o wiele szybciej niż się tego spodziewał. To nic, potrafiłam sobie poradzić. Pod czujnym okiem wujka Kakashiego opanowałam wiele jutsu tego żywiołu.

— Dzień dobry! — ćwierkam radośnie. Mama zawsze powtarza, że jestem jak ranny ptaszek. Mam w sobie dużo energii i radości, kiedy ona snuje się jak cień po nocnych zmianach w szpitalu.

— Sarada — odpowiada, a na jego twarzy błąka się niepewny uśmiech.

Chyba przebywanie z nimi jest dla niego trudniejsze niż wszystkie misje dla dobra Konohy.

— Kochanie, zjedz coś zanim wyjdziesz — głos mamy dochodzi z salonu.

Niedługo później wchodzi do kuchni ubrana w fartuch z kwiatami. Są na nim pąki sakury, które sama wydziergałam.

— Odchodzisz? — pyta, a w jego głosie słychać rezerwę. Rozumiem, że trudno mu się przestawić po blisko roku samotnej wędrówki.

— Mam dziś misje — mówię. — Eskorta jednego budowniczego do Krainy Fal.

— Och!

Zielony oczy roziskrzają się podekscytowane. Wiele razy żałowałam, że nie przekazała mi ich razem ze swoimi genami. Są naprawdę piękne.

— Wspomnienia wracają. Czy jego imię to Tazuna?

— To Inari-san — odpowiadam.

Na jej usta zakrada się przebiegły uśmieszek. To zadziwiające jak wiele emocji mogę wyczytać z jej twarzy. Jest całkowitym przeciwieństwem papy.

— Założę się, że nie opuszcza Naruto na krok. Pozdrów go od różowowłosej kunoichi. Lepiej dla niego, żeby wiedział o kogo chodzi.

Jej radosnych śmiech wypełnia pomieszczanie.

— Mamo?

— Wiesz kochanie, mieliśmy podobną misję wiele lat temu. Pierwszą naprawdę poważna. Eskortowaliśmy jego dziadka. Wygląda na to, że czcigodny Hokage-sama zadbał, żeby współpraca między wioskami nie zanikła. Zrobisz to dla mnie?

— Oczywiście. Dla ciebie wszystko!

Jej śmiech jest naprawdę przyjemny. Chciałabym ją poznać, kiedy była dzieckiem. Założę się, że pokochałabym ją od razu.

— Coś jeszcze? — pytam patrząc na tatę. Dobrze wiem, że jako genini trafili razem do drużyny. Jego rysy nie zmieniają się nawet odrobinę.

— Nie dziękuję. Nie zawiązałem z nikim relacji podczas tej misji.

— Z nikim? — pyta mama, a jej oczy lśnią.

Odpowiada chrząknięciem. To takie dla niego typowe.

Omlet z pomidorami i zieloną cebulką jest pyszny. Wszystko, co wychodzi z rąk mojej mamy jest cudowne... Z wyjątkiem smaku tabletek militarnych. Nadal nie znalazła odpowiedniej receptury.

— Wrócę za trzy dni. Uważajcie na siebie!

Misję poza granicami Kraju Ognia są takie ekscytujące. Mam trzynaście lat i dotychczas zwiedziłam niewiele kontynentu.

Mimo tego, że nie jesteśmy tacy, jak wszyscy (mam na myśli idealne konoszańskie rodziny, którymi ludzie lubią się chwalić) jestem niezwykle szczęśliwa. Nasza miłość nie musi być widoczna na pierwszy rzut oka. Nie potrzebuję idealnego ojca, który zobaczy każdą z moich walk i będzie przy mnie, kiedy zdobywam kolejne stopnie shinobi. Nie potrzebuję idealnej matki, która będzie oazą spokoju. Bo dzięki temu nie muszę być idealnym dzieckiem, które przyniesie swojej rodzinie jedynie dumę i przez całe życie będzie bać się najmniejszego potknięcia.

Miejscem spotkania mojej drużyny ma być brama główna wioski. Zmierzam w jej kierunku, kiedy wiatr się wzmaga. Zauważam, że moja grzywka przysłania mi widziany obraz.

Zapomniałam swojego ochraniacza, myślę, a moje kroki kierują się ponownie ku domu

Przez uchylone frontowe drzwi wydobywa się szept mamy. Jest dziwnie obcy i niebezpieczny.

— Podobno — mówi, a ja nigdy nie słyszałam, żeby jej głos był równie ostry. — Jesteś w Konoha od dwóch dni. Powiedz mi więc, dlaczego dopiero dziś odwiedziłeś dom?

Nikt jej nie odpowiada. Mogę wyczuć dziwne, nieznane napięcie wiszące w powietrzu.

— Gdzie byłeś? — pyta szeptem.

— Spałem w gabinecie Naruto, kiedy nasze rozmów się przeciągne-

— Nie — przerywa. — Nie wiesz, gdzie jest twój dom? — pyta.

— Sakura, ja-

— Dość — jej głos brzmi groźnie. — Odpowiedz. Gdzie jest twój dom?

— Przy tobie i Saradzie.

— Czemu więc nie zjawiłeś się u nas?

— Nie wiedziałem, co powiedzieć.

Cisza jest przytłaczająca. Mimo że sama nie uczestniczę w rozmowie, denerwuję się na równi z papą. Z mama nie można zadzierać.

— Miałeś czas do namysłu. Słucham.

— Przepraszam?

— Zła odpowiedź — syczy. Słyszę tę niebezpieczna nutkę. Pamiętam ją, z dziecięcych czasów, kiedy zrobiłam coś głupiego. Nie potrafię jednak zidentyfikować dziwnego drżenia w jej głosie.

— Tak mi przykro — szepcze papa.

— Oby tak było. Mam w swojej głowie już dziesiątki kar. — Jej śmiech wymyka się przez uchylone drzwi naszego domu i dopiero wtedy spływa na mnie zrozumienie. Czasami bywam głupsza niż Boruto.

Maskuję swoją chakre. Jest to coś bardzo trudnego jak na mój wiek, ale dzięki treningom mamy, nie jest to dla mnie żaden problem. Bezszelestnie zamykam wrota. Jestem tylko geninem, ale potrafię to zrobić. Geny wspaniałych shinobi krążą w moich żyłach.

Chyba jednak nie potrzebuję opaski. To niska cena za możliwość posiadania rodzeństwa.

Hm, hm! Nie jestem w pełni zadowolona. Daję temu opowiadaniu mocne 2/10 xD

Sakura wyszła trochę niekanonicznie, prawda? Ale jeśli miałam opublikować jakieś SasuSaku, to tylko w takim stylu. Postać Haruno nie jest niczym wyjątkowy. W wielu anime możemy spotkać przebojową, pełną wigoru, głośną i chwilami denerwującą dziewczynę. Zapomniałam, jak nazywa się ten archetyp bohatera. Niemniej, strasznie ją polubiłam od pierwszych odcinków anime, które obejrzałam na Jetix (taaaaaka stara, biedna Sayuri). Zawsze irytowało mnie, jaka stawała się przy Uchiha. W moim idealnym świecie Sakura nadal jest kobietą pełna pasji. I nawet Sasuke nie potrafi jej zmienić.