Taniec [MadaHashiMito] dla Berieal Shinzoku

Można by to uznać za subtelny, łagodny flirt, tylko Madara Uchiha nie należał do ludzi, którzy mogliby flirtować. Tym bardziej nie z drugim mężczyzna, jego rywalem, wrogiem i przyjacielem. Czuła się jak intruz, niechciany obserwator. W tej scenie było coś zbyt intymnego.

Blask porannego słońca oświetlał Konohę. Wioska dopiero budziła się do życia. Cichy stukot jej obcasów odbijał się echem na pustych ulicach. Nadal nie potrafiła nazwać tego miejsca domem. Przeszkadzały jej nieznane twarze, zdecydowanie za dużo otwartej przestrzeni, gwar rozmów i lasy dookoła osady, które odgradzały ich od reszty świata. Wszystko było całkowicie inne i nowe. Mito nie lubiła zmian. 

W dłoni trzymała niewielki pojemnik z bento dla swojego męża. Westchnęła cicho. Sama nie wiedziała, czy powinna grać przykładną żonę. Nie marzyła o ślubie, pozycji i dzieciach, ale też to nie wydawało się złą perspektywą. Nie miała innych wielkich planów albo mężczyzny, którego kochała do bólu. Mito czekała na to, co przyniesie los, a on rzucił ją w objęcia Hashiramy. Oboje zdawali sobie sprawę, że to małżeństwo czysto polityczne. Czasami tak się zachowywali, mijając się niemal jak obcy, ale bywały chwile, kiedy mężczyzna patrzył na nią z nieznaną czułością. Nie wiedziała, czy może za tym podążyć, dać ponieść się namiętności, bo… Doskonale zdawała sobie sprawę z największego sekretu Konohy.

Weszła do siedziby Hokage i zaczęła wspinać się w górę wieży. Stawała na palcach, żeby obcasy nie obwieszczały donośnie o niespodziewanej obecności.

Gabinet jej męża był pogrążony w półmroku, kiedy wschodzące słońce nie zdążyło jeszcze dotrzeć do jego okien. Uważała, że kompletny kretyn usadowił je na zachodzie. Z grymasem na twarzy dostrzegła, że w pokoju znajdują się dwie osoby.

Oczywiście, pomyślała. Przecież on zawsze tu jest.

Jej mąż z wilczym apetytem zajadała coś, co mogło być kolejną porcją ramenu, a Madara siedział u jego boku. Dłoń Uchihy była wpleciona w brązowe włosy drugiego mężczyzny. Na wąskich ustach bruneta widniał przyjemny, łagodny uśmiech, o który nigdy by go nie posądziła. Szeptał coś podekscytowany i odprężony, a Hashirama odpowiadał mu wesołym śmiechem. Można by to uznać za subtelny, łagodny flirt, tylko Madara Uchiha nie należał do ludzi, którzy mogliby flirtować. Tym bardziej nie z drugim mężczyzna, jego rywalem, wrogiem i przyjacielem. Czuła się jak intruz, niechciany obserwator. W tej scenie było coś zbyt intymnego.

Nie zauważyli jej przybycia, a Madara wydał z siebie coś, co mogłoby uchodzić za chichot. Potrząsnęła głową, było to coś zbyt niepasującego do jego osoby.

Odchrząknęła, a kiedy Hashirama zobaczył ją w stojącą w progu, od razu ruszył w jej kierunku. Zamknął ją w uścisku swoich dużych rąk, a ponad jego ramieniem z łatwością dostrzegła groźne spojrzenie Uchihy. 

Poczuła zadowolenie. Nie była idiotką, która nie zauważyłaby ich zbyt długich spojrzeń, niepotrzebnych gestów i tęsknoty wypisanej na twarzach. Doskonale wiedziała, że ona i Uchiha dzielą tego samego mężczyznę.

Mito była zbyt dumna, żeby usunąć się w cień i grać rolę przykrywki dla Hokage Wioski Liścia. Madara wchodził na jej terytorium i zabierał coś, co do niej należało. 

Walczyli między sobą od ponad roku. Nawet, kiedy po raz pierwszy uświadomiła sobie, że coś jest nie tak w ich relacji, to nigdy nie zapytała Hashiramy wprost. Nie potrzebowała potwierdzenia, pustych przeprosin lub zapewnień bez pokrycia. Madara dotarł tam, gdzie ona nie była w stanie — do serca mężczyzny, który był jej mężem.

Widziała w czarnych oczach Uchihy nienawiść, ale nie potrafiła odpowiedzieć mu tym samym. Czasami czuła upokorzenie i zawiść. Ta relacja była ciosem w jej kobiecość i dumę. Czasami złość znikała i wtedy pozostawała litość. Do siebie, do Madary i chorego tańca zależności, w który się zaplątali. 

Hashirama rozmawiał z nią czule i uprzejmie. W takich chwilach był doskonałym mężem. Nigdy nie czuła się jako ta druga. Ciekawiło ją jakie to uczucie i jak radzi sobie z tym Madara. To nie ona była jego brzydkim sekretem. Była ozdobą, żoną, którą się chwalił i wystawiał na piedestał. Nie miała wrażenia, że jego słowa są sztuczne, a ręce, które suną powoli wzdłuż jej ciała w zaciszu sypialni, robią to z przymusem lub obrzydzeniem. Zastanawiała się po co mu ten głupi sekret, który może zrujnować wszystko. Gdyby była bardziej zawistna mogłaby ich ujawnić i patrzeć jak wspaniała Konoha rozpada się od środka. Ale nie była potworem, nawet niesiona żalem i poczuciem zdrady, nie potrafiłaby tak postąpić.

Madara wymienił z nią grzecznościowe powitanie. Nigdy nie rozmawiali tak naprawdę. Nie czuła potrzeby, żeby dowiedzieć się dlaczego wpycha się tam, gdzie nie powinien. Jej relacja z Uchihą skupiała się na wbijaniu sobie nawzajem igieł — zagarnianiu Hashiramy tylko dla siebie.

Spytała, czy spędzi z nią wieczór, ale jej mąż grzecznie odmówił. Miał tyle pracy, że wróci dopiero po zmroku, ale na szczęście Madara mu pomoże. 

Oczywiście. Pomocny Madara zawsze pod ręką.

Odstawiła bento, którego sama nie przygotowała, na blat biurka i wymieniając z mężem zapewnienia miłości i kilka drobnych pocałunków, wyszła z pokoju.

Przeszła tylko parę metrów i oparła się o ścianę korytarza. Czuła, że w tej potyczce przegrała. Dziś będzie grała rolę przykładnej żony, która czeka w domu na zapracowanego męża. W tym czasie jego dłonie będą badać i wielbić innego mężczyznę. A usta będą szeptać te same słowa o miłości, które zna za dobrze.

W całej tej sytuacji nigdy nie pomyślała źle o Hashiramie, chociaż miała do tego prawo. Wiedziała, że nie kieruje nim potrzeba posiadania, dominacji, tylko zbyt czułe serce. Chciała, żeby ją kochał, ale nie oczekiwała tego. Sama przecież nie była w stanie. Każdy powienien mieć prawo do miłości. 

Dźwięk blaszanego pudełka bento zabrzmiał w jej uszach. Miała wrażenie, że upadło na ziemię. Wróciła do drzwi, przez które przeszła parę chwil wcześniej i przez wąską szparę dostrzegła dwójkę mężczyzn połączonych w namiętnym pocałunku. Pasja, z którą Uchiha całował usta jej męża sprawiła, że nogi lekko jej zadrżały. To i jego mściwe, wściekłe spojrzenie, które na nią skierował.

Cofnęła się o krok uspokajający oddech. Nigdy nie będzie się go bała. Nawet gdyby groził jej śmiercią, kalectwem lub zamknięciem w wiecznym genjutsu. Chciała dać mu wygrać tym razem, ale nie mogła zignorować wyzwania, które jej rzucił.

Zapukała w machoniowe drzwi.

— Hashirama? Muszę ci coś powiedzieć. Czy mogę wejść?

Drobny rumor trwał parę sekund. Później drzwi się uchyliły i stał w nich jej mąż.

— O co chodzi?

Jego twarz rozświetlał głęboki uśmiech. Zawsze tak wyglądał. Ktoś postronny nigdy by nie zgadł, co działo się przed momentem.

— Chciałam ci to powiedzieć w domu, ale skoro możesz przyjść późną nocą… Muszę się teraz wysypiać, dbać o siebie bardziej.

— O co chodzi, Mito? — zapytał lekko zaniepokojony.

Chwyciła jego dużą, niezgrabną dłoń i położyła na swoim płaskim brzuchu.

— Będziemy rodzicami — oznajmiła.

Twarz Hashiramy rozjaśniła się jeszcze bardziej. Porwał ją w ramiona i obrócił parę razy. Jego śmiech brzmiał w jej uszach. Wiedziała, że był szczery.

W kącie pokoju stał Uchiha. Przypominał wykuty posąg. Jego twarz nie zdradzała niczego. Postawa nadal była zrelaksowana, ale napięta — jak u wszystkich wojowników. Jednak Mito dobrze wiedziała, że pod tą doskonałą maską właśnie się rozpada.

Ich chory taniec zależności trwał w najlepsze. 

Podobał mi się pomysł, ale Mito wyszła tutaj trochę cieplej niż zakładałam w pierwowzorze. Miała być z niej suka, a tu proszę wyszła, moim zdaniem, taka pół na pół.

Nie zapomnijcie o poprzednim ff'iku MadaHashi Tęsknota.