Tęsknota [MadaHashi] dla Berieal Shinzoku

Powinien był zostawić za sobą tę tęsknotę, tę haniebną, przebiegłą tęsknotę dawno za sobą. Senju był jego wrogiem — tylko tyle i aż tyle. Bezmyślne, dziecięce marzenia nie powinny mieć prawa bytu w dorosłym życiu.

Noc przed walką w Dolinie Końca

Na zewnątrz wiało — groźnie i wściekle. Przyroda zbyt dobrze odzwierciedlała jego wewnętrzny stan. Może w ten sposób chciała z niego zakpić? Cały świat zawsze nienawidził ich rodzaju, dlaczego natura miała być wyjątkiem? 

Leżał na łóżku — prostym i twardym, pozbawionym niepotrzebnych wygód. Utkwił wzrok w ciemnym suficie. Jego ciało było odrętwiałe. Balansował na granicy snu, ale powstrzymywał jego nadejście całą siłą woli. Nie chciał spać. Kiedy zamykał oczy roześmiana, głupkowata twarz pojawiała się pod opuszczonymi powiekami, a cichy, podekscytowany szept pobrzmiewał mu w uszach.

Cały czas myślał o Hashiramie.

Ten krótki epizod z ich przyjaźnią powinien zostać dawno zapomniany i pogrzebany. Zamiast tego stworzyli wioskę pełną pustych idei. Tylko głupie dzieci mogły uwierzyć, że potrafią zbudować pokój. A konflikty, które istniały od pokoleń, mogły zostać opanowane. 

Był głupcem, kiedy pozwolił, żeby wypełniała go nadzieja na połączenie dwóch wojujących klanów. Nigdy nie sądził, że zajdą tak daleko. To już samo w sobie było wielkim sukcesem. Uchiha i Senju zjednoczeni — to brzmiało tak śmiesznie i niedorzecznie, ale było faktem. Gdyby tylko wszystko nie okazało się cholerną grą pozorów i próbą okiełznania mocy ich rodziny. Przez parę miesięcy, które spędził we wspaniałej Konoha, czuł się jak w klatce. Euforia szybko go opuściła i nawet podekscytowany głos Hashiramy i jego wielkie plany na przyszłość, niczego nie zmieniły. Została tylko gorycz porażki. Po raz pierwszy zasmakował jej niedawno i już dławił się tym smakiem. 

Teraz czuł się jak zdrajca, kiedy przez te wszystkie długie chwile nie pozwalał sobie myśleć o Izunie. Wmawiał sobie, że to ofiara, którą musiał ponieść w drodze do pokoju. To brzmi tak godnie, tak pięknie, ale bez trudu potrafi przypomnieć sobie wrak człowieka, którym się stał, kiedy brat skonał mu na rękach.

Niszczył wszystko na swej drodze. Miał wrażenie, że nic nie jest w stanie go powstrzymać, ale… Znów te spojrzenie — świdrujące, brązowe oczy, które potrafiły dotrzeć głębiej niż sharingan — przejęło nad nim kontrolę. Nawet w białej gorączce, niesiony żalem i nienawiścią, nie mógł pozwolić, żeby Hashirama zginął jak tchórz, kiedy chciał targnąć sie na swoje życie i odkupić zbrodnie Tobiramy. Był mu to winien.

Madara nie był diabłem, jak cicho szeptali między sobą ludzie spoza klanu, go nie bawiła wieczna batalia. Chciał odpoczynku. Pragnął wolności. Jednak w ich świecie marzenia nigdy nie wychodziły poza ramy pięknych snów. Rzeczywistość była podła i jeśli chcieli chronić swoje rodziny, musieli uczestniczyć w tym makabrycznym tańcu śmierci do samego końca.

Hashirama nie był całkowicie biały, niewinny, dobry. Pozwolił na uprzedzenia i to doprowadziło w ogólnym rozrachunku do klęski ich sojuszu. Zamknęli jego rodzinę w getcie. Tego nie mógł mu wybaczyć. Pozwolił, żeby traktowano ich jak zło konieczne, bydło, z którego siły mogli korzystać, a później zostawić w zagrodzie. Nawet jeśli Hashirama nie mógł nic zrobić, to Madara nadal nie potrafił pozbyć się uczucia zdrady. On też był mu coś winien.

Grali w tę grę zdecydowanie zbyt długo. Musiał wyzbyć się wszystkich jasnych, radosnych wspomnień. Dorosły człowiek, taki jak Madara, nie powinien nawet pamiętać, jak niegdyś był ogrzewany wesołym uśmiechem innego chłopca. Powinien był zostawić tę tęsknotę, tę haniebną, przebiegłą tęsknotę dawno za sobą. Senju był jego wrogiem — tylko tyle i aż tyle. Bezmyślne, dziecięce marzenia nie powinny mieć prawa bytu w dorosłym życiu.

Zacisnął dłonie na ramie łóżka z całą siłą. Usłyszał ciche skrzypnięcie drewna pod swoimi palcami.

Jednak nie mógł o nim zapomnieć. Chciał żyć w tym śnie, wskoczyć w utopijną, nierealną wizję świata, którą stworzyli lata temu. Hashirama zrobił z niego pieprzonego optymistę. Krok po kroku, myśl po myśli przekonywał go, że mogą tego dokonać. Nawet po ponad dekadzie nie potrafił porzucić tej wizji bez ukłucie żalu. Naprawdę zaczął w nią wierzyć.

Już dawno przestał się okłamywać, że jego tęsknota nie dotyczy samego Hashiramy. Wspomnienia ogrzewającego ciepła jego ramion towarzyszyły mu przez lata. Jego bezpieczne miejsce. Moment, do którego wraca, kiedy jest wrakiem.

Biała błyskawica rozbłysła na zewnątrz i przez ułamek sekundy pokój został przez nią oświetlony. Ciemny sufit przyjął mleczną barwę. 

Skończył jako przegrany, kiedy nawet własny klan się od niego odwrócił. Nie odeszli z nim z wioski, ale Madara wiedział co planują. Znał swój gatunek zbyt dobrze i miał pewność, że długo nie wytrzymają pod doktryną Senju. Prędzej czy później nastąpi przewrót. Nawet jeśli nie poszli za nim, nawet jeśli zignorowali jego polecenia jako dowódcy, nie mógł ich opuścić. Przyśpieszy wszystko.

Moc sharingan naprawdę potrafi zdziałać cuda. Kiedy będzie mieć do dyspozycji ogoniastego demona, nawet Hashirama polegnie.

Nie był już dzieckiem, dawno porzucił naiwność, kiedy złudzenie, które stworzyli nad brzegiem rwącej rzeki, zostało zniszczone.

Jutro zamierza go pokonać. Jutro go zabije i zakończy ich taniec zależności raz na zawsze. Nie mógł pozwolić, żeby ta zdradziecka, haniebna tęsknota, która każdej nocy kołysała go do snu, przejęła nad nim kontrolę.

Berieal, proszę bądź litościwa xd

Czytając ten tekst nie mogę pozbyć się wrażenia niedosytu. Moim zdaniem, widać jak na dłoni, że wzięła się za niego osoba, która z MadaHashi miała do czynienia po raz pierwszy. Dlatego postanowiłam napisać drugi, chociaż tam Madara i Hashirama są uwikłani w trójkąt miłosny.