Sakura w Akatsuki [słaba parodia] dla Temiry

Proszę czytelniku nie traktuj tego dzieła poważnie. Zalecane przymrużenie oka na poniższe treści. Przełamywanie czwartej ściany.

Było cicho. Przerażająco cicho. Sakura drżała jak osika na wietrze, kiedy nieprzyjemna gula strachu utkwiła jej w gardle. Była związana. Czuła to dzięki swojemu niebywałemu intelektowi, kontroli chakry i tajnym jutsu, które poznała w zeszły wtorek. A najbardziej przez sznur, który nieprzyjemnie ocierał skórę na jej nadgarstkach.

W ustach miała prowizoryczny knebel, w który mimowolnie się wgryzła.

Gdzie ja jestem? pomyślała hardo, ponieważ mimo szesnastu lat i zerowego doświadczenia w boju była główną postacią fanowskich opowieściach młodych dzierlatek, które pragnęły silnego żeńskiego wzorca.

Nie mogła się bać. Chociaż na początku to zrobiła… Tak czy inaczej, potrzebna była przemiana z bezbronnej owieczki w wojownika, który wzbudza respekt i strach. Im szybciej, tym lepiej.

Nagle pokój rozświetlił oślepiający blask.

— Cholera, dlaczego kupiłeś żarówki setki? — usłyszała. — Pieprzony łamaga.

— Tobi chciał dobrze!

Po paru sekundach jej oczy przyzwyczaiły się do nadmiaru światła i mogła rozpoznać znajdujących przed nią ludzi. Jej uwagę przykuła tylko jedna osoba. Pal lich inni, nie ważne kim byli i co mogli jej zrobić.

— Zabiłam cię! — krzyknęła.

Rudowłosy mężczyzna spojrzał na nią zimno, ale po sekundzie zmienił wyraz twarzy. Chociaż był cholerną laką to nadal posiadał mimikę. Kronikarze z przedwiecznego, mistycznego miejsca zwanego blog.onet.pl nie potrafili sobie poradzić z osobą pozbawioną ruchomego wyrazu twarzy i nigdzie nie zostało wyjaśnione dlaczego drewniana kukła potrafi okazywać emocje. Podobnie jak w anime. 

— Zaraz, zaraz. To ty byłaś tą lalką w rękach Chiyo? Zdziwiło mnie, że kukła mnie wyklina.

— Dlaczego nadal żyjesz?!

Pokonał dzielącą ich przestrzeń dziesięciu metrów w trzech skokach (co?) i nachylił się nad nią. Czuła, że próbuje ją zastraszyć, ale nie bała się niczego. Tsunade wyszkoliła ją dobrze.

— Skor mnie zabiłaś, mała dziewczynko, zdradzę ci sekret — szeptał cicho, żeby ludzie stojący za nią (jakieś rozmazane postacie, na które nie zwracała uwagi, a oni grzecznie stali czekając na swoją kolej) niczego nie usłyszeli. — Jestem… Robotem.

— Co kurwa?

— Pomyśl!! — krzyknął odchylając się nieco w tył i chwytając ją mocno za ramiona. — Robot. Idealna lalka! I mam lasery!

Nagle skoczył na środek pokoju, a na jego przedramieniu pojawił się przycisk. Nacisnął go i wymierzył w środek jej głowy… I nic się nie stało.

— Dobra, jeśli mamy to za sobą przejdźmy dalej — odezwał się jakiś głos należący do jednego z mężczyzn stojących po drugiej stronie pokoju.

W międzyczasie Sasori biegał po pokoju wymachując laserem po ścianach. Poza czerwonym punktem, który się na nich pojawiał, nie działo się nic więcej.

— Możemy przejść dalej? — zapytał mężczyzna. Dopiero wtedy Sakura zwróciła na niego uwagę.

Wygląda jak młodsza wersja Sasuke, podpowiedział fanowski kanon, ale w gruncie rzeczy byli różni. Szczerze mówiąc, to nie łączyło ich wiele poza takimi samymi oczami i włosami, ale mimo to jej serca zaczęło bić szybciej. Chociaż się przed tym opierała nie mogła zatrzymać dziwnej fascynacji, która zaczęła w niej powoli kiełkować. Chciała Uchihe, nie ważne którego.

— Chcemy, żebyś została naszym zakładowym medykiem.

— Mam wyleczyć twoje oczy, tak?

Mimo że miała szesnaście lat i zaledwie trzy lata spędziła na treningu u Tsunade czuła, że może przenosić góry, nic nie mogło stanąć jej na przeszkodzie, żeby-

— Co? Nic tych rzeczy. Nie pozwolę jakiemuś noname’owi badać mojego kekkei genkai. Paru z organizacji jest poważnie przeziębionych.

— Że co?!

Mężczyzna wzruszył ramionami.

— Lider żydzi na służbę zdrowia. Musimy jakoś sobie radzić. Później wykorzystamy cię jako przynętę na kyuubiego.

— Co?

— Czy to naprawdę takie dziwne? W połowie fanfików do tego służysz. Naprawdę nie rozumiem drugiej części, gdzie nagle stajesz się ważniejsza, dla wszystkich, niż główny cel organizacji. Głupota.

Rozwiązali ją, żeby mogła zbadać ich dolegliwości. Jej dłonie sunęły po klatkach piersiowych kolejnych mężczyzn potwierdzając mrożącą krew w żyłach diagnozę.

— Jaka jest diagnoza?

— Ptasia grypa.

— Coś takiego istnieje w naszym świecie?

— Wszystko, co jest potrzebne można zaadaptować do historii. To żelazna zasada.

Blondyn z Iwy chwycił za poły płaszcza milczącego dotąd mężczyzny. Jego twarz zasłonięta była pomarańczową maską. W oczach Iwijczyka tańczyły iskry szaleństwa i nieokiełznana wściekłość. Szpeciła jego łagodne, niemal kobiece rysy. Sakura miała wrażenie, że gdyby zależało to od młodego mężczyzny zburzył by świat, żeby dać upust swojej zawiści.

— Kanarek?! — warknął przez zaciśnięte zęby. — Gdzie jest twój pieprzony kanarek?!

— Tobi go wypuścił. Musiał zaznać wolności, nie mogłem patrzeć jak dogorywa pod ziemią w jakiś jaskiniach. To ptak! Sworznie należące do nieba!

— Wiesz, że kanarki raczej nie przeżyją puszczone samopas? — zapytała.

Krzyk pełen bólu i tęsknoty rozdarł ciszę panującą w jednym z dzikich i niezamieszkałych rejonów Kumo. Żyjąc jako shinobi trzeba się pogodzić, że nie wszyscy umrą tak, jak na to zasłużyli. Ten świat nie oszczędzi nawet najbardziej niewinnych i dobrych istot. Nawet jeśli mają piękne, żółte niczym słońce i delikatne piórka. A kto umarł, ten nie żyje.*

Sakura w Akatsuki! Och, ile tego było, kiedy zaczynałam swoją przygodę z pisaniem około 2012. Ogólnie zawsze miałam wrażenie, że blogi z onetu były bardzo Sakurocentryczne. We mnie zostało to do dziś ^^ Chociaż z dumą mogę przyznać, że treści nie są już tak naiwne i głupkowate. Chciałam zawrzeć te wszystkie schematy, którymi swego czasu wręcz rzygałam. Rozdział brzmiał niepoważnie i durnie? I dobrze, o to mi chodziło. Nie mogłam powstrzymać się przed ostatnim zdaniem “a kto umarł, ten nie żyje” ponieważ to kwintesencja pseudo-pompatycznych tekstów z tamtych czasów.

Bawiłam się przednio! 

* cytat Black 2k18 iksde