Duma [Sabaku] dla Sayuri Shirai

Nie podobało mu się zaangażowanie syna, który za wszelką cenę chciał zmierzyć się z dzieckiem Naruto. W rywalizacji nie było niczego złego, ale pamiętał siebie sprzed kilku dekad i nie potrafił pozostać spokojny.

Alternatywna wersja historii? Chyba tak. Mamy tu do czynienia z rozmową po egzaminie na chuunina, ale z całkowitym pominięciem wątku z klanem Ōtsutsuki. Ach te fanfiki, jak dobrze, że mogą rządzić się swoimi prawami :D

Wagon pociągu szumiał cicho mknąc po starych, wysłużonych torach na obrzeżach Kraju Ognia.

Kiedy tydzień temu ruszyli na egzamin do Konohy Gaara był poddenerwowany, chociaż tego nie okazywał. Nie podobało mu się zaangażowanie syna, który za wszelką cenę chciał zmierzyć się z dzieckiem Naruto. W rywalizacji nie było niczego złego, ale pamiętał siebie sprzed kilku dekad i nie potrafił pozostać spokojny. Wiedział, że są całkowicie innymi osobami, ale wspomnienie dawnego ja, opętanego chęcią walki z najsilniejszymi, nadal majaczyło mu w głowie. Nie chciał, żeby Shinki poszedł jego śladami. Nawet bez demona w sobie mógłby źle skończyć. Ale nie był człowiekiem, który ocenia innych przez pryzmat swoich błędów, więc dał mu wolną rękę. Postanowił mu zaufać.

Yodo i Araya wyszli z przedziału narzekając cicho na bolące plecy. W wagonie został tylko on, Shinki i Kankuro. 

Spostrzegł zmarszczoną minę brata i podążył w ślad za jego wzrokiem. Chłopiec był małomówny nawet jak na jego standardy.

— Jakie masz wrażenia o Konoha, dzieciaku? — Kankuro przerwał ciszę. — Lubię tą wszechobecną zieleń. Nie mówię, że chciałbym tam żyć, ale to dobre miejsce na wakacje dla sunijczyków.

— Myślę, że osada może się podobać — odpowiedział wymijająco.

— Jakie są twoje refleksje na temat Boruto? 

Shinki podnósł na Gaare ciemne, bystre oczy i chwile się zastanawiał.

— Jest silny. Nawet bez tej zabawki. Chociaż słabszy ode mnie.

— Co myślisz o jego zachowaniu?

Kątem oka zobaczył, że Kankuro wierci się niespokojnie na swoim miejscu. Gaara nigdy nie powie, że został wychowany przez Rasę, to stek bzdur, ale widział, że jego rodzeństwu zostało wpojone parę bezsensownych zasad. Jedną z nich było cierpienie w ciszy. Nie chodziło tylko o rany fizyczne, ale i każde duchowe problemy. Kankuro i Temari nie przywykli do wylewności i opowiadaniu o uczuciach. Nie chciał w ten sposób wychować Shinkiego.

— Mogę go zrozumieć — odpowiedział. — Chciał zaimponować ojcu, nawet jeśli się tego wypierał. Nie widział innej możliwości. Ja… — Skierował swój wzrok na widok lasów, które mijali. — Nie stracił przez to w moich oczach, bo umiał podnieść się z kolan.

— Co nie zmiania faktu, że oszukiwał — wtrącił Kankuro. Wzruszył lekceważąco ramionami na widok karcącej miny brata.

Gaara nie przypominał sobie, żeby Naruto kiedykolwiek tak się zachował. Chociaż trzeba przyznać, że jego syn był do niego podobny pod względem podejmowania nieprzemyślanych, pochopnych decyzji.

— Tak — powiedział cicho. — Ale z miłości można zrobić naprawdę głupie rzeczy.

— Mądre słowa. Twoja dojrzałość napawa mnie dumą, synu.

Czarne, bystre oczy chłopca uważnie śledziły twarz przybranego ojca. Czy szukał w nich śladów kłamstwa? 

— Dziękuję — odpowiedział po chwili. — Dołączę do Yodo i Arayai.

Kiedy wyszedł z wagonu Kankuro usiadł tuż obok brata trącając go łokciem.

— Nigdy nie posądzałem cię o taką otwartość.

— Tłumienie słów i reakcji nie jest dobrym rozwiązaniem.

— Święte słowa. Wiesz, Shinki wyrasta nam na fajnego młodego mężczyznę.

— To prawda.

Dłoń Kankuro znalazła się na ramieniu Gaary. Ścisnął je mocno i uśmiechnął się szeroko. Kątem oka Gaara spostrzegł, że widok za oknem się zmieni — gęste lasy niemal zniknęły.

— Dobra robota braciszku.  

Powiem Ci, droga Sayu-chan, że nie miałam pojęcia jaką sytuację wykreować do tego opowiadania xD Sprostałam tylko miniaturce, ale za to naszła mnie myśl na inny tekst o rodzince Sabaku, który także dedykuję Tobie. Zgodność w rodzinie