Droczenie [SasoSaku] dla Czarnej Morwy

— No dalej — powiedział, kiedy Sakura zniszczyła kukłę, w której się skrył, przezwyciężyła trucinę, która stworzył i teraz walczyła jako marionetka Chiyo. — Chcę zobaczyć, czy uśmiech bardzo cię szpeci.

Prawdziwej walca zawsze towarzyszyła złość. Dlatego Sakura nie mogła zrozumieć Kakashiego i Zabuzy, kiedy zmierzyli się po raz pierwszy. Zanim umarł na moście ze łzami w oczach u boku tego młodego chłopca.

Pamięta ich słowne przepychanki, kiedy spotkali się na trakcie wiodącym do Krainy Fal. Małe złośliwości, które mogliby wymieniać między sobą długoletni przyjaciele. To było coś, co nie pasowało do jej wizji świata i wojowników walczących na śmierć i życie.

Złość i przemoc do siebie pasowały. Dwa nieodłączne elementy. Nie tylko w trakcie niebezpiecznych misji, ale nawet podczas sparingów między Sasuke i Naruto. Pamięta ich młode ciała, które aż kipiały od furii i to, że Kakashi nie reagował w żaden sposób. Każdy z nich chciał wygrać i stać się silniejszy od drugiego. To było normalne. Tak powinno być, wszystkie odstępstwa widziała jako coś niewłaściwego.

Później jej mały świat się zawalił. Sasuke odszedł jakby towarzysze, z którymi spędził kilka lat nic nie znaczyli. Ciągnął się za nim krwawy ślad zabitych anbu i ciała jej przyjaciół, których znaleziono o krok od śmierci. Walka zawsze była brutalna i wszyscy się na to zgadzali.

Nienawidziła Akatsuki. Po prostu i zwyczajnie. Chcieli zniszczyć znany jej świat, pojmać i zabić Naruto. Wszyscy z nich byli wygnańcami wiosek ninja, niebezpiecznymi shinobi. Jednak nigdy nie myślała, że stanie naprzeciw jednego z nich.

Pragnęła informacji o Orochimaru i Sasuke, więc krzyczała, groziła. Robiła to, co zawsze towarzyszyło walce. Ale jej przeciwnik nie grał w tę samą grę.

— No dalej — powiedział, kiedy Sakura zniszczyła kukłę, w której się krył, przezwyciężyła truciznę, którą stworzył i teraz walczyła jako marionetka Chiyo. — Chcę zobaczyć, czy uśmiech bardzo cię szpeci.

To były nowe, nieznane grunty. Dlaczego mężczyzna, który zdradził swoją wioskę i przystąpił do Brzasku próbował się z nią droczyć? Jaki miało to sens?

— Straszna siła — zaśmiał się cicho. — Kto by pomyślał, że tkwi w porcelanowej lalce. 

Nie potrafiła odpowiedzieć. Czuła, że Sasori niszczy coś świętego. W jej życiu były wielkie idee pokroju Woli Ognia, nie walczyła dla czystej przemocy, ale… To było coś innego.

Marionetki Chiyo przebiły go na wskroś, a mężczyzna westchnął z ulgą.

Czy czekał na śmierć?

— Chyba zasłużyłaś na nagrodę, prawda?

Podeszła do niego bliżej, kiedy zaczął mówić o Orochimaru. Bała się nawet jego unieruchomienego ciała. Nigdy nie mierzyła się z przeciwnikiem takiego kalibru.

Zaczął się śmiać. Beztrosko i radośnie, jakby byli dawnymi przyjaciółmi, którzy przypadkowo spotkali się na drugim końcu świata. Później jego śmiech zmienił się w kaszel i cichy charkot aż życie opuściło sztuczne ciało. 

— Nie bój się — powiedziała uspokajająco Chiyo.

Ale Sakura nie czuła strachu. Wiedziała, że jego celem nie było przestraszenie jej.

W takim razie… Po co to było?

W jej głowie pojawiło się wspomnienie Zabuzy i Kakashiego sprzed lat. Nie rozumiała. 

Długo nie potrafiła grać w tę grę. Minęły miesiące pełne klęsk. Znaleźli Sasuke, dzięki informacjom które zdobyła, ale nie chciał z nimi odejść. 

Chociaż byli zranieni, pokonani, to musieli wrócić do rutyny życia. Zaczęła chodzić na misje. Najpierw raz w tygodniu, później co drugi dzień. Nigdy sama. To jeszcze nie czas, szeptała jej mentorka i Sakura to rozumiała. Jednak zdarzyła się sytuacja, kiedy młody jonin z Konohy, który był przydzielony do zadania, zniknął wieczorem w jakimś barze. Odnalazła go dopiero rankiem pijanego i śmierdzącego. To było tylko proste przekazanie zwoju w wiosce o kilometr od wsi, w której się zatrzymali, więc rusza sama.

Atak wrogiego shinobi był niespodziewany. W wiadomości nie znajdowały się żadne przydatne informację poza paroma finansowymi raportami. Może nie wiedział co próbuje ukraść. Na jego ochraniaczu zobaczyła symbol Kumo. Słyszała wiele złego o tej wiosce i ich próbach przejęcia Byakugan. Chłopak był o kilka lat młodszy od niej. Najpewniej to jedno z jego pierwszych zadań. W brązowych oczach odbijał się gniew i nienawiść.

Przecież mnie nie znasz, myślała zirytowana.

Była zmęczona gniewem bez przyczyny. Wszystkie dni wyglądały do złudzenia podobnie. Misja, walka, złość, nienawiść.

Nie potrafiła odpowiedzieć mu tym samym. Zamiast tego uśmiechnęła się szczerze, to wszystko ją bawiło. Zaczęła rozumieć, kiedy potyczki z obcymi ludźmi stały się codziennością. 

To tylko kolejny dzień życia shinobi. 

Nie chciała, żeby wszystkie były wypełnione gniewem. Czy Sasori myślał podobnie? Czy w jego przekonaniu była to jedynie kwestia znudzenia monotonią?

— Hej, spokojnie — powiedziała. Jasne oczy chłopca rozszerzyły się zdezorientowane. On też znał tylko gniewną walkę. — Daj mi jeden mały uśmiech, dobrze?

Spodobała mi się koncepcja, że Sasori czegoś nauczył Sakurę. Nawet jeśli zrozumiała to dopiero po latach.

Dla Czarnej Morwy