Wątpliwość [Deidara&Obito] dla Sayuri7

Poważny wzrok zdradzał surowość charakteru i ukryte zamiary. Czy raczej… Idiotyczny sposób bycia nie znajdował odzwierciedlenia w oczach? 

Kolejny durny żart.

Jego wygłupy przyprawiają Cię o mdłości. 

Pragniesz, by wreszcie się zamknął. 

Tani komizm przelewa się przez dni, jak woda przez palce. 

Mielisz w ustach kolejne przekleństwo. Zaciskasz zęby, słysząc niski ton i nerwowy śmiech. 

Bomba już czeka, gotowa na wygenerowanie. 

Powstrzymujesz pokusę. 

Nie ulegniesz grzechowi.

Nieraz łapałeś się na tym, że fantazję o wysadzeniu Tobiego w powietrze sprowadzają na Twoje usta uśmiech.

Jednocześnie, kajałeś się okrutnie. 

Niszczyć coś tak pięknego jak eksplozja tworem tak nieestetycznym jak Twój partner.

A jednak bywały momenty zawieszenia. 

Poddawałeś w wątpliwość każde Jego słowo. 

Każdy czyn. 

Momenty, podczas których bardziej niż byś chciał, dopatrywałeś się w jego zachowaniu braku autentyczności.

Aktorstwa. 

W świecie, w którym żyliście uznawało się to, o zgrozo, za formę sztuki - coś, co w jakimś stopniu staje się godnym uznania. 

Wściekałeś się myśląc, że osoba pozbawiona wszelkich granic moralnych może stać się częścią tego, co uważałeś za święte - po prostu będąc idiotą.

O sztuce przecież powiedzieć mogłeś wiele. 

Nazywanie nią postaci Tobiego, było niczym bezeceństwo. 

Okrutne wzgardzenie wszelkim wyczuciem i smakiem. 

Ubóstwiałeś ulotność. Wychwalałeś jej nieuchwytność. 

Właśnie dlatego w pewnym momencie zacząłeś dostrzegać to, co niewidoczne było na pierwszy rzut oka. 

Kiedy zwracałeś się w jego stronę, krzycząc ze złości i piętnując jego głupotę. 

Dostrzegałeś mroczną stronę jego spojrzenia.  

Wbrew sobie, na przekór swojej opinii i na pohybel własnym domysłom...

Zastanawiałeś się, co naprawdę kryło się pod tą maską. 

 I czasami, gdy w Jego oku nie widziałeś tych błazeńskich iskier….

Wątpiłeś. 

Z którego z Was drwił?

Zastanawiałeś się po wielokroć…

Kim Tobi jest naprawdę?

I dlaczego nie wierzysz w żadne jego słowo?

Poważny wzrok zdradzał surowość charakteru i ukryte zamiary.

Czy raczej…

Idiotyczny sposób bycia nie znajdował odzwierciedlenia w oczach?

Szelest płaszcza zwrócił Twoją uwagę. 

Nie udawałeś, że śpisz. To byłoby bezcelowe. Mimo bardzo późnej pory wpatrywałeś się w dogasające ognisko.

To Sasori nauczył cię pokory względem ognia.

Tobi milczał, kiedy dosiadał się obok Ciebie. 

Spojrzałeś ku niemu zaledwie kątem oka. Nic Ci po tym. Gruba warstwa maski oddzielała jego postać od całej reszty świata. 

— Późno wróciłeś — rzekłeś.

Zauważyłeś, że nocami bywał spokojniejszy. 

— Wybacz, senpai. Zgubiłem się na ścieżce życia.

— Gdzie byłeś?

Uznałeś, że zapytasz bezpośrednio. Zaryzykowałeś. 

— Tobi spacerował. — Sięgnął po drewno i dorzucił go do paleniska. Żar wzbił się w powietrze. — Las jest magiczny o tej porze roku. Powinieneś kiedyś spróbować, senpai! 

Znów ten ton. Skrzywiłeś się na dźwięk jego brzmienia. Idiotyczny. Próżny. Durny.

Nie skomentowałeś, że jest środek nocy i że nie w głowie były Ci artystyczne kompozycje. 

Położyłeś podbródek na podciągniętych kolanach, wpatrując się w iskrzące płomienie. 

— Ah tak. Z pewnością kiedyś…

Wiedziałeś, że Tobi czasami się zapominał. Przestawał być tym, kim nie jest. Krótka chwila, w trakcie której przeskakiwał z jednej strony, na drugą. 

Wiedziałeś też, że skłamał.

Gliniane pająki które wysłałeś wraz z nim w tą podróż, za sprawą jednej chwili znalazły się poza Twoim zasięgiem. 

Spacer nigdy nie jest spacerem, gdy używa się do niego technik teleportujących. Nie miałeś pojęcia, że twój partner potrafi tak szybko przenosić się na duże odległości.  Właściwie niewiele o nim wiedziałeś. 

Tobi spojrzał ku Tobie, lekko przekrzywiając głowę. Twoje zachowanie zwróciło jego uwagę.

 Był spokojny. Nie obawiał się zdemaskowania. Nie z twojej strony. 

To wzbudziło twoją złość. Palącą zawiść bycia niedocenionym. 

— Coś nie tak, Deidara-san? 

Idź do diabła.

— Dlaczego dołączyłeś do organizacji? 

Gniew przysłonił ci zdrowy rozsądek. Całkiem odrzuciłeś pozory. 

— Dlaczego pytasz, Senpai? Nigdy się tym nie interesowałeś.

— Po prostu opowiedz.

— Uznałem, że będzie to całkiem ciekawe! No wiesz, to całe życie na wygnaniu, walki, łapanie ogoniastych demonów. 

Jego odpowiedź zbiła cię z tropu. 

Spojrzałeś na niego, jak na wariata którym poniekąd był - przynajmniej w Twoich oczach. 

— Boys just want to have fuuun — zanucił, bujając się na boki. 

— Ty chyba sobie żartujesz.

— Jestem śmiertelnie poważny. No, a teraz czas spać! Tobi mówi dobranoc! 

Uświadomiłeś sobie, że to tylko dalsza część Jego gry gdy teatralnym gestem przewalił się do tyłu na plecy i od razu zaczął chrapać. 

Zgarnąłeś w dłoń średniej wielkości kamień i bez zastanowienia cisnąłeś nim w owalny, pomarańczowy punkt na trawie. 

Nie usłyszałeś żadnego odgłosu uderzenia. 

Obiekt przeleciał przez niego niczym przez powietrze, lądując na ziemi. Westchnąłeś, dając za wygraną. Odwróciłeś się w drugą stronę.

Tymczasem krwiste ślepie spoglądało na Ciebie, przebijając się przez mrok nocy. 

Opanowane, mrożące krew w żyłach, lodowate. Wertowało Twoją postać gdy, niczego nieświadomy, układałeś się do snu. 

Ziarno niepewności zostało zasiane. 

 Wiedzieliście to oboje.

Gdy obudziłeś się następnego dnia, Tobiego nie było. 

Potrzebowałeś chwili, by zorientować się gdzie się znajduje. Twoje gliniane twory wciąż znajdowały schronienie w połatach jego odzienia. 

Uformowałeś znaki. Były one jednymi z Twoich ulubionych. 

 — Katsu.

Przemyślałeś to. Poświęciłeś temu pełną sekundę. 

Wtedy teren na dalekim horyzoncie rozświetliła wyczekiwana eksplozja. Dopiero po chwili dotarł do Ciebie odgłos jej detonacji. 

Najpiękniejsza z melodii. 

Włosy zjeżyły ci się na rękach. Patrzyłeś z zachwytem jak ognista chmura wznosi się wysoko w powietrze, niczym lecący ku nieboskłonom felix. 

Zbyt zafascynowany by myśleć o niehonorowym zagraniu, wraz z rozpoczęciem dnia — odsłoniłeś wszystkie swoje karty.

Uznałeś to za prawidłową kolej rzeczy.

Nie musiałeś, na szczęście, wyczekiwać długo na reakcję. 

Sasori zawsze dużą wagę przykładał do punktualności. Nienawidził czekać.

To jednak, co się wydarzyło, całkiem wykraczało poza granicę twoich domysłów. 

Tobi, z płaszczem połowicznie pochłoniętym przez ogień zmaterializował się przy tobie w ułamku sekundy. Nie widziałeś jego twarzy, wciąż zasłaniała ją maska. 

Oszołomienie pomieszane z gniewem pałało jednak od jego postaci. Wyjątkowo i zgodnie z twoimi przewidywaniami, wcale nie było mu do śmiechu. Mężczyzna roztaczał wokół siebie mroczną aurę. Po nim, pojawił się ktoś jeszcze. 

Rozpoczął się akt sztuki, którego nie wyreżyserowałeś. 

Rozkwit improwizacji. 

— Ty wyrywny głupcze! - Nie mogłeś uwierzyć w to, co widzisz - Niemal zniszczyłeś jedno z moich ciał! 

Pierwszy raz widziałeś Paina na żywo, bez otaczającej go poświaty hologramu. Równocześnie po raz pierwszy widziałeś go tak ogarniętego złością. 

Twarz pozostawała nieruchoma mimo to głos przyprawiał o zimne dreszcze. Serce zakołatało ci w piersi. 

Zamierzałeś spopielić tylko kłamstwa. To, co postanowiłeś unicestwić swoją sztuką eksplozji nieodwracalnie pochłonęło jednak jednostkę której w ogóle nie powinno tam być.

To zrodziło wiele pytań. 

Widząc lodowate spojrzenia dwójki mężczyzn nie miałeś pewności, czy dotrwasz żywy do poznania odpowiedzi. 

— Musiałem się upewnić. — Powiedziałeś, przerywając ciszę. Tak jak zamierzałeś, wcale nie zabrzmiało to niczym usprawiedliwienie. Nie czułeś zresztą żadnej skruchy. 

Byłeś dumny z ogromu zasianych zniszczeń, tak jak ojciec dumny jest z osiągnięć swoich dzieci. 

— Jesteś skończonym kretynem. — Miałeś wrażenie, że Pain nie podzielał twoich wzruszeń. Wyciągnął rękę, rozpostartą dłoń kierując w twoją stronę. — Potężny z siebie sprzymierzeniec, ale brak ci rozwagi. Tym razem posunąłeś się za daleko. Dlatego musisz zginąć. 

— Nie. — Tobi wkroczył pomiędzy waszą dwójkę, po czym zmierzył cię osądzającym spojrzeniem. — On jeszcze się na coś przyda. Jak mówiłeś, jest naprawdę silny. 

Rudowłosy ani drgnął. 

— Oraz nieobliczalny i bezmyślny. Zaprzepaści wszystko. 

— Dopilnuję, by tak się nie stało. — Zupełnie nie poznawałeś tonu ani zachowania Tobiego. Nie był tym shinobim, który towarzyszył Ci podczas niekończących się wędrówek. — Szczeniak i tak prędzej czy później zginie w wyniku eksplozji. Do tego czasu niech nadal zasila szeregi Akatsuki. 

Postawa twojego partnera zmuszała do refleksji. Stojąc za jego plecami dziwiłeś się, że tym co czułeś nie był strach, a potęgujący się respekt. 

Mężczyzna roztaczał wokół siebie coś, z czym nie chciałbyś zadrzeć. Pain, choć niechętnie, opuścił w końcu dłoń. 

— Niech i tak będzie. Ale jeszcze jeden błąd i… 

— Sądzę, że możesz już wracać — wtrącił Tobi bez krzty ogłady. — Dopilnuję by reszta poszła po naszej myśli. 

— Pamiętaj o czym rozmawialiśmy, zanim nam przerwano. — Lider rzucił w Twoją stronę krótkie spojrzenie. — To priorytetowa sprawa. 

— Na to wygląda. Zajmiemy się tym od razu.

— Wy? 

— My. Tak postanowiłem. Deidara nie będzie stwarzał żadnych problemów. — Pojawienie się twojego imienia w konwersacji wcale nie odebrałeś jako dobry omen. Druga sprawa, że nie była to kwestia poddana do publicznej weryfikacji. Tobi po prostu zarządził, nie pytając się nikogo o zgodę. 

Ta nieprawidłowość uderzyła w ciebie, pozbawiając rezonu. Choć roztropnie miałeś zamiar nie odzywać się ani słowem, nie wytrzymałeś.

— O co tutaj chodzi?

Pain odwrócił się więcej na Ciebie nie patrząc i po prostu zniknął. Zostaliście sami. 

—Dlaczego musisz być tak wyrywny, chłopcze? — Miałeś wrażenie, że w jakimś stopniu Tobi nie traktuje Cię poważnie. Zmrużyłeś powieki, patrząc na jego skryte oblicze ze złością. — Wybrałem cię na mojego partnera, sądząc, że jesteś zbyt pobudliwy by czegokolwiek się domyślić. Tymczasem odkryłeś mój drobny sekret. Winszuję. 

Odsunąłeś się o krok, niepewny jest realnych intencji.   

— Kim jesteś ? 

— Interesuje cię moje prawdziwe imię? — Przenikliwość z jaką się wyrażał nakazywała zachować czujność.

— Chcę wiedzieć o tobie wszystko. 

Nie miałeś już w kieszeni żadnego asa. Grałeś odważnie, paląc za sobą wszystkie mosty. 

— Wszystko — zironizował, zadzierając głowę. — To bardzo niebezpieczne informacje, szczególnie w rękach kogoś tak… nieokiełznanego. Ale skoro już jesteśmy tu, gdzie jesteśmy zdradzę Ci to, czego tak bardzo pragniesz. W zamian jednak będziesz musiał udowodnić mi swoją lojalność.

W przeciągu jednej chwili Tobi przemienił się z niepewnej, tajemniczej persony w niebezpiecznego i bardzo wpływowego ninje. Poznawałeś go od zupełnie nowej strony.

Od strony przywódcy grupy, do której wstąpiłeś.

Byłeś zdeterminowany, by dowiedzieć się prawdy.

Czekałeś, wpatrzony w jego oblicze i zarazem przekonany, że ściągnie maskę pokazując swoją twarz. 

— Pain nigdy nie był przywódcą Akatsuki. Brak mu na to… moralnego kręgosłupa — rozpoczął, postępując ku Tobie kilka kroków. — Ja zaś nie mam tyle pewności siebie by występować w roli osoby tak publicznej. 

Żartował, choć jego ton daleki był od frywolnego. Zastanawiałeś się, czy będziesz w stanie się do tego przyzwyczaić. 

— Plan Księżycowego Oka rozwija się pod moimi skrzydłami — mówił, a ty w milczeniu chłonąłeś każde jego słowo. — Pain i cała jego świta. To tylko pionki. 

Chwycił za twoją dłoń i podniósł ją do góry. Odnalazł pierścień świadczący o przynależności do organizacji i zaczął z wolna obracać go na twoim palcu. 

— Ty jesteś moim pionkiem. — Mówiąc to podniósł wzrok, patrząc wprost w twoje oczy. Obecność maski, w tym niemożność odczytania jego mimiki sprawiła, że wszystko, czego potrzebowałeś, musiałeś doszukać się w Jego spojrzeniu.   

Do tej pory tylko Sasori potrafił wzbudzić w Tobie tak skrajne emocje. Twoje odczucia zawsze były dla niego niczym otwarta księga. 

Byłeś oszołomiony, bo nie tego się spodziewałeś. 

Nigdy nie skojarzyłeś postaci Tobiego z rangą Lidera. Miałeś go za oszusta, posądzałeś o rozrzucanie dookoła siebie fałszu i choć przeczuwałeś, że na pewno pewna część niego jest wyimaginowana to jednak… Czułeś się zagubiony. 

A on świetnie odnajdywał się w Twojej niepewności. 

Pewność siebie którą roztaczał miażdżyła twoje zmieszanie, czyniąc je powierzchownie nieistotnym. Uświadomiłeś sobie, że w jego obecności faktycznie wyczuwa się tą charyzmatyczność zawsze cechującą przywódców. 

Jak mogłeś nie zauważyć tego wcześniej?

— Moje prawdziwe imię to Obito — wyznał.

Zdziwiło cię jego zwyczajność.

— A nazwisko? —  dopytałeś.

— Równie pospolite. 

Puścił Twoją dłoń i wyprostował się. Dotarło do ciebie, że w rzeczywistości góruje nad Tobą wzrostem, co niemożliwe było do dostrzeżenia gdy w kółko tylko robił z siebie błazna. 

— A teraz przejdźmy do twojego zdania. — Odezwał się znienacka, wprawiając cię w lekkie zdezorientowanie.

Istotnie zdążyłeś zapomnieć o zawartym układzie. 

— Co mam zrobić? 

Byłeś pewny, że wykonaniem misji zasłużysz sobie na jego akceptację. Nie rozumiałeś tego, ale nagle zaczęło zależeć ci na jego uznaniu. 

— Sasuke Uchiha psuje mi ostatnimi czasy bardzo dużo krwi. Odszukaj go wraz ze mną,  po czym zabij. 

Oh doprawdy..

Twoja twarz niemal rozświetliła się z radości. 

Sasuke Uchiha.

Dziedzic nieskazitelnych, szkarłatnych oczu.

Nigdy nie mogłeś pogodzić się z tym, że coś tak zjawiskowego, przepełnionego mistycznym blaskiem na zawsze znajduje się w posiadaniu ludzi wypłukanych z wrażliwości na piękno.

Nie znałeś wielu członków klanu Uchiha, a jednak przekonany byłeś o ich ignorancji. Nie oddawali należnej czci temu, co było ich rodową świętością. 

Ubóstwiałeś sharingana, jednocześnie nienawidząc wszelkich jego właściwości.

Pokonanie Sasuke to, co prawda, nie to samo co walka z Itachim Uchiha o której zawsze marzyłeś ale… Życie ninja nauczyło cię czerpać korzyści z każdego zrządzenia losu.

— Na podstawie zwycięstwa osądzisz, czy możesz mi zaufać? — Musiałeś o to zapytać. Pomysł brzmiał banalnie, nawet jak dla ciebie. 

— Nigdy nikomu nie ufam, chłopcze. — Jego chłodny ton szybko ugasił twój zapał. — Jeśli tego dokonasz uznam jednakże, że jesteś wart mojego czasu. Zapoznam cię z tajnikami mojego planu tak, byś już nigdy nie musiał czuć się niczym narzędzie lub też… zwykła marionetka. 

Miałeś wrażenie, że na jego twarzy zatańczył teraz lekki uśmiech.

— Kiedy wyruszamy? — Wyzbyty złudzeń, nie mogłeś opanować narastającej ekscytacji. 

Obito skinął głową, zadowolony z twojego entuzjazmu. 

— Natychmiast. Nie mamy czasu do stracenia. 

    Moja kochana Sayuri7, proszę! 

    Wiem, że być może nie jest to dokładnie to, czego oczekiwałaś, ale mój raczkujący styl pisania historii stricte męskich nie pozwolił mi na wykrzesanie z siebie więcej polotu 😫😏

Ale! W ramach wynagrodzenia za lekkie zboczenie z tematu..

Moim wyobrażeniem Deidara był bardzo związany z Sasorim 😉  Starałam się oddać to na łamach tej partówki, aczkolwiek nie wyrażać tego w zbyt nachalny sposób.

  Czy było to zrozumiałe?

   Dodatkowo, również Ave Ty starałam się napisać coś dla Ciebie, stricte Twoim stylem. Tak biegle posługujesz się tą perspektywą a przyznam szczerze, wcale nie jest ona prosta!

Troszkę się, że tak powiem, nawygimnastykowałam artystycznie xD

   UWAGA!      UWAGA! 

Oficjalnie otwieram kolejkę na 2 zamówienia! ♥

Dawajcie śmiało, zagnijcie mnie swoją kreatywnością! 🤗

Pozdrawiam!

Temira.