Wzór na miłość 2/2 [ItaSaku] dla Ginny

Zamiast zbliżyć się jeszcze bardziej, aby uraczyć ją nawet najbardziej niewinnym i ocierającym się o skraj egzystencji pocałunkiem, odwrócił się na pięcie i odszedł w kierunku przystanku.

Część pierwsza

Tydzień po felernych korepetycjach i nieszczęsnej kartkówce Sakura musiała sprostać rzeczywistości i ocenie jaką otrzymała. Kiedy profesor Sarutobi wyciągnął na biurko sprawdzone formularze, poczuła jak jej serce zamiera. Gdy zaczął przemierzać niewielką klasę i wręczać wyniki, była bliska omdlenia. Słysząc jak zatrzymuje się tuż obok, wręcz utraty zmysłów.

— Dobra robota Haruno — oznajmił cicho, kładąc przed nią kartkę. Niepewnie spuściła wzrok, zupełnie nie rozumiejąc słów nauczyciela. Czerwone bazgroły w ilości mniejszej niż zazwyczaj zbiły ją z tropu. Jednak najdziwniejsza była widniejąca powyżej nich ocena.

— Trzy? — Zachłysnęła się i drżącymi dłońmi podniosła kartkówkę, sprawdzając czy aby napewno to co widzi jest prawdziwe. Papier nie znikł pod naciskiem palców, a ocena nie rozpłynęła się w powietrzu po bliższych oględzinach. 

Bliska płaczu i bliżej nieokreślonej ekstazy pisnęła z zachwytu. Na widok zdziwionych spojrzeń szybko odrzuciła od siebie papier i zatkała usta dłońmi niby małpa z emotki. Ino szturchnęła ją brutalnie z tylnej ławki przywołując do porządku.

— Co jest wielkoczoła? W szkolnictwie zabrakło skali dla twojej głupoty?

— Zamknij się świnko. Dostałam tróje! — wrzasnęła odwracając się i nachylając nad blatem. — To więcej niż ty masz szarych komórek w tej blond łepetynie!

— Na twoim miejscu bym się tak nie cieszyła. Jedna jaskółka wiosny nie czyni!

Sakura zignorowała przyjaciółkę i resztę jej uwag. Rozemocjonowana wróciła do podziwiania swojej, najpewniej najlepszej w licealnej karierze, oceny z matematyki. W końcu jej mizerna sytuacja miała szansę się zmienić. I nic ani nikt nie był w stanie popsuć tej chwili.

***

Popołudnie miała zarezerwowane na dozę cierpienia i samobiczowania. Niewielką karę za kolejną, nieudaną próbę matematycznej poprawy. Skonfrontowana z nowymi faktami postanowiła jedynie lekko zmodyfikować swoje plany i zamiast szukać pocieszenia, celebrować zwycięstwo dzięki lekturze nowej książki.

Park, do którego się udała był jednym z licznych zielonych terenów w Konosze. Miejscem, które uznała za stosowne, było odległe od głównych ścieżek i skryte za kurtyną płaczących wierzb, których oklapłe gałęzie częściowo blokowały spojrzenia przechodnio-gapiów. W odległych krańcach znajdowały się trzy ławki. Jedna, groźnie lśniąca z niedbale pozostawioną informacją o niedawnej konserwacji. Druga, z wybitą połową desek i wystającymi drzazgami. I ostatnia, ostentacyjnie wystawiona na zabijające wszelkie życie promienie słońca.

Spoglądając na nową spódnicę, nabytą siłą, wolą i brakiem godności osobistej postanowiła, że prędzej obsmaży oba pośladki niczym krwisty stek niż pozwoli na nadszarpnięcie drogocennego materiału. Rzuciła torbę na skraj ławki, a sama skrzyżowała nogi i rozsiadła się po turecku nie zważając na falującą od z rzadka pojawiającego się wiatru spódnicę.

Z namaszczeniem sięgnęła po świeżo odebraną z paczkomatu przesyłkę i kieszonkowym nożem rozcięła wartswę taśmy klejącej by już po chwili dostać się do małego skarbu. Książka rozmiarów jakoś pomiędzy a-pięć a b-pięć, z ciemną okładką i zapachem tuszu drukarskiego oraz papieru z odzysku, była jedną z nielicznych rzeczy, które ostatnimi czasy były w stanie zapewnić jej odrobinę radości.

Patrząc na nazwisko autora odczuwała przyjemne mrowienie na karku. Shikamaru Nara i jego seria Upierdliwości zbrodni była przełomem w jej czytelniczej karierze. Odkryta przez przypadek jako nagroda w internetowym konkursie, stała się kamieniem węgielnym jej uwielbienia do kryminałów. Pierwszy tom serii o generycznym tytule Ta kobieta okazał się być przełomem gatunkowym. Realizm zawarty w książce, szczere komentarze i niebanalna forma porwały jej serce.  Teraz, tuż przed nią znajdowała się najnowsza, a mimo to najwyżej oceniana przez krytyków, część — Cień jelenia. Z limitowanej edycji fanowskiej, opatrzona odręcznym, indywidualnym komentarzem autora i imienną dedykacją.

Niezdarnie wepchnęła kartonowe opakowanie do torby, mgliście pamiętając o najnowszych trendach w sortowaniu odpadów i poprawiając pozycję wyjęła z kieszeni starą empetrójkę — nieodłączny element jej czytelniczego rytuał. Niemal na oślep ustawiła ulubioną plejlistę. Słuchawki głęboko zakotwiczone w kanałach słuchowych dawały jej ochronną, bezpieczną barierę przed światem dzięki czemu mogła ze spokojem wgryźć się w słowa zapisane cienkim, pochyłym i niezwykle eleganckim pismem.

I kiedy już miała przejść z oceny nieoczekiwanej kaligrafii do właściwego rozumowania, na żółtawe od recyklingu strony padł zdradziecki i niemile widziany cień.

Zrzucając to na karb plączących się po niebie cumulusów postanowiła zignorować niewygodny fakt, gdy czyjaś dłoń dotknęła jej ramienia. Mikrozawał połączony z irracjonalnością sytuacji sprawił, że gwałtownie zerwała słuchawki z nie do końca cichym jęknięciem spowodowanym nagłym bólem. Niezgrabnym ruchem przycisnęła książkę do zbyt wyeksponowanych przez letnią bluzkę piersi, jednocześnie z przerażenia podkulając nogi pod brodę i podrywając głowę aby spostrzec twarz zakłócającego jej spokój delikwenta.

Wysoki brunet z ciemnymi, iskrzącymi radością oczami i dłońmi schowanymi w kieszenie markowych dżinsów, wpatrywał się w nią z rozbawieniem. Uchiha, Itachi. Student. Brat jej przyjaciela. Korepetytor. Ciacho.

— Co... — zająknęła się nie do końca pojmując skąd mężczyzna mógł się wziąć. Jest cholernym nindżą czy jak? — Co ty tu robisz? — wyrzuciła z siebie, rozglądając się dookoła.

— Przechodziłem niedaleko i zauważyłem pewną niezwykle niesubordynowaną uczennicę — zażartował. Jego wzrok błądził między jej twarzą, dekoltem a niebezpiecznie podrygującą na wietrze spódnicą. I mimo że robił to niezwykle dyskretnie, Sakura poczuła dziwne pieczenie w żołądku, które niemal natychmiast ustąpiło uciskowi zażenowania. Uświadomiła sobie, że spod materiału chwilami widać jej bieliznę. Wyprostowała się i nerwowo zaczesała włosy za ucho, unikając bezpośredniej konfrontacji spojrzeń.

— Niesubordynowaną? — Kłębki myśli nieskutecznie próbowały doszukiwać się drogi do mózgu. Jednak Haruno czuła, że w obecności bruneta jej, zazwyczaj nieco ponad przeciętna, inteligencja spada do poziomu przegniłego banana.

— No wiesz. Chyba każdy korepetytor czułby się zawiedziony, gdyby jego protegowana nie poinformowała o sukcesie, wynikającym ze wspólnych zajęć. Nie mówię tu o dziękczynnym padaniu na kolana czy kracie piwa, ale esemesem bym nie pogardził.

Prychnęła co w połączeniu z autentycznym chichotem dało niecodzienne acz zabawne połączenie. Zażenowana przysłoniła twarz książką, którą wciąż trzymała w dłoni. Itachi wydał z siebie cichy świst i przysiadł na ławce obok niej, wpatrując się ciemną okładkę.

— Shikamaru Nara, co? W takim razie jestem w stanie zrozumieć brak informacji. Z nim nie mam jak konkurować. — Zaśmiał się, a Sakurze opadła szczęka. Przystojniak i korepetytor w jednym, czytający jej ulubionego, stosunkowo niszowego, autora? Czy wszechświat próbował coś jej powiedzieć?

— Znasz Narę?

— A można go nie znać? Facet pisze jak nikt inny. Nareszcie kryminał akcji, który nie ma luk logicznych. No i te analizy zbrodni…

— Czy ja wiem. Jego damskie postacie nie zawsze zachowują się logicznie.

— A to wy kobiety posiadacie jakąkolwiek logikę działania?

— Touché. 

Zapadła chwila niezręcznej ciszy, która zdawała się trwać cznacznie dłużej niż wypadało i niżby oboje sobie tego życzyli. Sakura z uporem przysłowiowego osła wpatrywała się w okładkę książki, którą dociskała do osłoniętych spódnicą ud. Skrzętnie unikała zaintrygowanego spojrzenia studenta, które nie schodziło z jej osoby.

Itachi natomiast przyglądał się jej z zainteresowaniem. Pełną zaciętości minę uważał za uroczą, a zachowanie za zagadkę. Haruno należała do garstki dziewczyn, które nie rzucały się na niego przy pierwszej lepszej okazji, nie popadała w obłęd na widok jego uśmiechu ani nie posiadała ślinotoku, gdy tylko pojawiał się w zasięgu ręki. Wręcz przeciwnie. Uciekała od jego towarzystwa i unikała spojrzenia, co było zaskakujące.

Natomiast zdecydowanie najlepsze i najciekawsze w tym wszystkim były krótkie momenty, gdy zapominała z kim przebywa. Właśnie wtedy był w stanie uzyskać od niej cień uśmiechu i kawałek często gęsto fascynującej rozmowy.

Analizując potencjalne możliwości rozwoju sytuacji i ich realizacji nie zauważył kiedy miejsce obok niego zrobiło się puste. Dopiero nieśmiało wypowiedziane zdanie wyrwało go z zamyślenia.

— To ja… Będę się już zbierać. — Podrzuciła torbę na ramieniu i zabujała się na piętach próbując ukryć niepewność. — Wiesz. Czeka na mnie książka. No i muszę się jeszcze pouczyć, bo jutro… — Zacięłą się i zamiast dokończyć odwróciła się z zamiarem odejścia.

— Poczekaj. — Ociężale podniósł się z ławki, — Odprowadzę cię — oznajmił. Widząc, że chce coś powiedzieć, dodał: — Nie przyjmuję odmowy.

Spojrzała na niego niepewnie i przygryzła wargę demonstrując swoje wahanie. W końcu westchnęła i skinęła głową na zgodę.

Przez park przeszli w milczeniu. Różowowłosa ze spuszczonym nosem i wzrokiem wbitym w czubki trampków oraz brunet nie odstępujący jej na krok, pogrążony w ekranie smartfona.

Uśmiechnął się pod nosem widząc wiadomość na grupowym czacie Akatsuki. Konan nie była zadowolona z jego nagłego pomysłu, z resztą jak zawsze, ale i tak się zgodziła. Naturalnie nie poskąpiła licznych wyzwisk i gróźb w jego stronę, ale i tak doskonale wiedział, że go uwielbiała.

Chowając telefon do kieszeni niby przypadkiem dotknął dłoni dziewczyny i uważnie obserwował jej reakcję. Dobry omen w postaci braku pretensjonalnego krzyku oraz panicznej ucieczki zachęcił go aby wykorzystując już mniejszy zbieg okoliczności zahaczyć o jej palec.

Czując jego dotyk w pierwszej chwili myślała, że to wiatr poruszył włoski na jej dłoni. Za drugim razem zrozumiałą, że robi to specjalnie. Poczuła jak zalewa ją fala gorąca, a zaraz potem panicznej nadziei, że efektem tej pierwszej nie będą plamy potu, które nagle pojawią się pod pachami.

Wiedząc, że ostoja spokoju i bezpieczeństwa w postaci domu znajduje się tuż za rogiem przyspieszyła nieznacznie unikając przy tym złowrogiej dłoni Uchihy. Widząc dobrze znaną klatkę westchnęła z nieskrywaną ulgą, a stojąc tuż przed drzwiami odwróciła się nie ukrywając radości.

— Słuchaj — zaczęła, chociaż nie była do końca pewna, co właściwie chce mu powiedzieć — Powinnam cię przeprosić za to co się stało w piątek. Ja… jest mi bardzo głupio. Ale… — zawahała się. — No po prostu jestem wdzięczna za pomoc. Gdyby nie ty to w życiu nie dostałabym trói.

Spuściła głowę niepewna dalszego ruchu. Itachi uśmiechnął się pod nosem i jednym krokiem zmniejszył dzielący ich dystans, a następnie pochylił się aby być jeszcze bliżej jej twarzy. Bliskość prawie doprowadziła ją do zapaści. Skupiając się na pozostaniu w pionie zupełnie ignorowała głębię jego spojrzenia.

— W takim razie polecam się na przyszłość. Ale nie myśl, że tak łatwo ci wybaczę. Wyciąganie informacji od mojego braciszka wcale nie jest takie łatwe. — Podniósł dłoń i dwoma palcami stuknął dziewczynę w sam środek czoła. — Jeszcze znajdę sposób abyś odkupiła swoje winy.

I tak jak nieoczekiwany był ten gest, tak nagły i nieprzewidziany był kolejny ruch mężczyzny. Zamiast zbliżyć się jeszcze bardziej aby uraczyć ją nawet najbardziej niewinnym i ocierającym się o skraj egzystencji pocałunkiem, odwrócił się na pięcie i odszedł w kierunku przystanku. Zupełnie wytrącona z równowagi zamrugała kilka razy niedowierzając w to, co nastąpiło sekundy wcześniej.

Ocknęła się dopiero uderzona drzwiami przez wychodzącą z budynku babcię, słynną na całe osiedle ze swojego zamiłowania do bezpańskich dachowców. Dźwigając w starej, zdezelowanej torbie worek kociej karmy oraz spory karton mleka wyminęła Sakurę, przy okazji mamrocząc pod nosem przekleństwa w stronę niewychowanej młodzieży i wspominki o starych, dobrych czasach.

Rzucając kobiecie zawistne, pełne mordu spojrzenie otworzyła szarpnięciem drzwi i zaczęła wspinaczkę na trzecie piętro. Po drodze zdążyła załamać się nad swoją naiwną reakcją na zachowanie Uchihy, wymyślić imiona dla trójki ich dzieci oraz psa, pogodzić się z dożywotnią samotnością, rozpaczać nad potencjalnym rozstaniem oraz odnaleźć skład kwiatowy idealnej wiązanki ślubnej.

Przekraczając próg domu, po raz kolejny w tym tygodniu, poczuła się pogodzona z losem i przegraną. Właśnie wtedy poczuła złowrogie wibracje telefonu, za którymi przyszedł również dźwięk odbieranego esemesa. Widząc na ekranie imię korepetytora zamarła.

Środa, osiemnasta.

Czekaj na mnie przed domem.

— W co tym razem się wplątałam? — zapytała samą siebie, gdy oparta o drzwi opadła na podłogę.

***

Stojąc przed klatką nie mogła uwierzyć, że się zgodziła. W zasadzie nie mogła uwierzyć, że dała się tak zmanipulować i okręcić wokół palca kolejnemu diabelskiemu pomiotowi Uchiha. W dodatku za namową szurniętej Ino założyła sukienkę. Co prawda ujawniła Śwince jedynie skromną i obdartą z większości faktów półprawdę, ale w zupełności wystarczyła ona do spacyfikowania wygodnickiej natury Haruno.

I tak oto zamiast obcisłych dżinsów i ładniejszej bluzki, jej strój wyewoluował w stylizację, której nie powstydziłaby się żadna szafiarka czy inna insta-influenserka. Niby zwykła mała czarna, nadająca się wszędzie i stanowiąca połączenie kreacji zarówno do szkoły czy na wykwintną kolację a nawet pogrzeb, dla Sakury stanowiła lekką przesadę. Tuż przed wyjściem, spoglądając na odbicie w lustrze czuła się ubrana po prostu... zbyt wszystko. Tak więc ukradkiem zmieniła obuwie na sportowe, które zdecydowanie bardziej oddawało jej charakter. 

— Gotowa? — Podskoczyła, gdy znienacka pojawił się obok.

— Czy mógłbyś przestać? — warknęła. Poddenerwowana swoim wyglądem i brakiem jakiegokolwiek pomysłu na czym polegać będzie ich spotkanie, chwilowo zapomniała poddać się jego urokowi.

— Przestać co? — Mimo że jego twarz nie wyrażała niczego konkretnego, to w oczach można było dostrzec wyraźne rozbawienie.

— Pojawiać się znikąd i straszyć mnie! — Swoje oburzenie udokumentowała rękami, które skrzyżowała przed sobą i złowrogim spojrzeniem rzuconym w kierunku bruneta.

— Zastanowię się — oznajmił obracając się na pięcie. — Chodź, nie możemy się spóźnić. — Odszedł, a ona z nieskrywaną irytacją podążyła za nim.

— Powiesz mi chociaż, dokąd mnie porywasz?

— Porywam? Zawsze uważałem się raczej za rycerza w lśniącej zbroi, który ratuje damy w opresji. — Rzucił jej przez ramię rozbawione spojrzenie.

Zaśmiała się i nareszcie dorównała mu kroku.

— A gdzie zgubiłeś swojego rumaka?

— Tutaj — oznajmił wyciągając z kieszeni kluczyki od auta i naciskając guzik. Dało się słyszeć dźwięk odblokowywanych drzwi samochodowych, a światła zaparkowanej kilka metrów przed nimi beemki zamrugały radośnie. — Masz zdecydowanie za mało wiary we mnie — stwierdził otwierając przed nią drzwi od strony pasażera.

Miała mieszane uczucia. Wymiana zdań z Itachim szła jej dzisiaj nadmiernie łatwo. Mimo walącego w piersi serca  i pocących się nieustannie dłoni, była w stanie nawiązać dialog i to za pomocą słów, a nie przypominających je dźwięków, co uznała za duży sukces.

Nie umknęło jej uwadze, że mimo luźnego outfitu, Uchiha nadal pozostawał ponadprzeciętnie elegancki i kusząco przystojny. Kiedy zajął miejsce pasażera postanowiła ponownie spróbować wyciągnąć z niego jakieś informacje.

— Czyli nie dowiem się dokąd jedziemy.

— Cierpliwość nie jest twoją cnotą, co księżniczko?

— Ha ha. Bardzo zabawne.

— Jedziemy na bal. Mam nadzieję, że nie uciekniesz z niego pozostawiając za sobą jedynie pantofelek.

***

Amegakure Grill-end-Bar było stosunkowo niewielkim lokalem na obrzeżach miasta. Gdy pod niego zajechali, parking był jedynie w połowie zapełniony samochodami. Idąc do środka Sakura dalej nie wiedziała czego spodziewać się po nadchodzącym wieczorze, co doprowadzało ją do kuriwcy o czym nie zapomniała wspomnieć na każdym kroku chłopakowi.

— Idziemy na spotkanie z Shikamaru Narą — oświadczył otwierając jej drzwi. Haruno przyjrzała mu się nieufnie. Doskonale wiedziała, że jej ulubiony autor nie jeździ w trasy promujące jego książki ani nie udziela się na podobnych wydarzeniach. Jednak jej rozmyślania przerwał krzyk.

— Itachi! No nareszcie. — Tuż po przekroczeniu progu zostali wyłapani przez czujne oko właścicielki baru. Niebieskowłosa kobieta z widocznym pirsingiem podeszła do nich złowrogo przyglądając się brunetowi.

— Konan. Jak zwykle na posterunku — rzucił rozbawiony w jej stronę. — To Sakura. — Przedstawił Haruno.

— Cześć — rzuciła jakby od niechcenia. — Wiesz, że nigdy mi się za to nie wypłacisz, prawda? Ci twoi kumple zamawiają jedynie kombuczę i bezglutenowe piwo.

— Skoro gość honorowy już jest, to chyba możemy zaczynać. Jeszcze raz usłyszę, że coś jest upierdliwe i przysięgam, że ten nędzny pisarzyna zginie — wtrąciła się blondwłosa kobieta o wymyślnie upiętych włosach, która pojawiła się znikąd. — Temari jestem. Podobno jesteś wielką fanką mojego męża — dodała wyciągając dłoń w stronę różowowłosej.

Poziom abstrakcji z jakim przyszło się zmierzyć Haruno był ponad jej siły. W jednej chwili jedzie samochodem na domniemaną pseudo randkę, a w następnej zostaje wrzucona w wir na pozór niezwiązanych ze sobą ludzi, którzy mimo wszystko zachowują się jakby znali się od lat. Zanim udało jej się wykrztusić cokolwiek przypominającego słowo, na ratunek przyszedł jej sprawca całego zamieszania.

— To może ja wyjaśnię — wtrącił się brunet zanim Sakura zdołałą wydukać z siebie jakąkolwiek odpowiedź. — Temari jest żoną Nary i Tą kobietą.

Nastolatka wybałuszyła oczy od razu wyłapując nawiązanie do tytułowej bohaterki kryminału. Z niedowierzaniem przypatrywała się stojącej przed nią kobiecie.

— Ty… jesteś detektyw Aii Shukaku?

— I tak i nie. Mój mąż nie lubi się wysilać. Stworzenie w pełni oryginalnej postaci byłoby dla niego zbyt upierdliwe, więc postanowił skopiować mnie i zmienić co nieco — oświadczyła z krzywym uśmiechem. — No dobra gołąbeczki. Muszę iść zobaczyć jak ten baran sobie radzi.

Odeszła zostawiając ich w towarzystwie drugiej kobiety.

— Ja też muszę iść. Wasze miejsca są tam gdzie zwykle. Chyba trafisz? — Pytanie skierowała do bruneta, który tylko skinął głową. Konan sarknęła z zadowoleniem i oddaliła się w stronę baru. A Sakura mając pewność, że dzieląca ich odległość zapewni jej względne bezpieczeństwo, odwróciła się w stronę chłopaka i uderzyła go pięścią w ramię.

— Co to ma znaczyć? Jakim cudem Nara tu wystąpi, skoro nigdy tego nie robi? I kim są ci wszyscy ludzie?

— Ał. Masz więcej siły niż można przypuszczać. — Grymas bólu pojawił się na jego twarzy, gdy nieskrzywdzoną ręką rozmasowywał cel ataku. — Chodź na miejsce, a ja wszystko wyjaśnię. I nie patrz na mnie tak podejrzliwie… księżniczko.

Syknęła z niedowierzaniem, ale podążyła za nim w stronę końca sali, gdzie odgrodzone od pozostałej części widowni stały skórzane kanapy.

— Faktycznie Shikamaru nie realizuje żadnych spotkań autorskich, ale to nie do końca jest tego typu wydarzenie. — Widząc skupienie na twarzy dziewczyny i minimalne skinienie głową kontynuował: — Koło naukowe kryminalistyki lokalnego uniwersytetu zorganizowało z nim spotkanie dla swoich członków. Tak się składa, że do nich należę, więc mogłem na nie przyjść.

— Czyli… ta dziewczyna z niebieskimi włosami studiuje z tobą? — Tłumaczenie Uchihy nie miało dla niej większego sensu. Po co koło naukowe miałoby organizować spotkanie z tak niszowym pisarzem? I jakim cudem zgodził się, skoro jest taki nieuchwytny.

Opadł na kanapę i kontynuował opowieść.

— Konan? Nie. To moja dobra znajoma. Razem z chłopakiem prowadzą ten bar i zgodzili się nas ugościć. Chociaż po dzisiejszym, szybko mi nie przebaczy. Chyba hipsterscy studenci medycy i prawa, to dla niej za wiele.

— No okej. Ale co do tego ma detektyw Shukaku, czy raczej jej pierwowzór? I skąd ją znasz!

— Ze studiów, z koła. Wbrew pozorom nie są dużo starsi ode mnie. — Wzruszył ramionami jakby miało to wszystko tłumaczyć. — Shikamaru jest obecnie policyjnym detektywem. Jako absolwent zgodził się na pogadankę z członkami koła. Poza tym był mi coś winny za pomaganie w pisaniu tych jego bestsellerów. — Widząc zaciekawienie ze strony dziewczyny dodał: — Studiując medycynę, wie się co nieco o zwłokach i patologii. W każdym razie widząc cię w parku z jego książką pomyślałem, że może ci się tu spodobać.

— Ja… Nie wiem co powiedzieć.

— Zwykłe dziękuję tym razem wystarczy. — Mrugnął do niej i rozsiadł się wygodniej. Tak naprawdę wystarczyłby sam uśmiech Sakury. Zrobiłby wiele aby widywać go częściej. Wcale nie musiała wiedzieć, że pierwotnie całe to wydarzenie miało odbyć się w obdrapanej i nadgryzionej zębem czasu auli, na starym kampusie. I że tylko przez jej obecność zostało przeniesione w tak luksusowe warunki.

— Dziękuję Itachi. To naprawde niesamowite. — Słysząc jak jakiś mężczyzna nawołuje przez głośniki do spokoju i zapowiada dzisiejszego gościa, odwróciła się od bruneta i skupiła całą uwagę na prowizoryczną scenę, gdzie w fotelu siedział już niepozorny szatyn.

***

Shikamaru skończył odpowiadać na ostatnie pytanie publiczności. Siedząca obok pisarza Konan płynnie przeszła do pytań z trzymanej przed nosem listy. Sakura przysłuchiwała się temu niczym zaczarowana, skupiając się do granic możliwości swojego ograniczonego rozumu, aby nie pominąć najdrobniejszego szczegółu. W trakcie wieczoru nieco się uspokoiła i zamiast złościć się na Uchihę, pozwoliła pochłonąć się prelekcji. Nawet nie zauważyła, gdy ramię Itachiego znalazło się tuż za jej plecami.

— Pięknie dziś wyglądasz. — Przyprawiający o ekscytację szept rozbrzmiał koło jej ucha. Ciało wystawione na działanie nieznanego bodźca zareagował natychmiastowym skurczem i niewielkimi guzkami pokrywającymi szyję i ramię, tworzącymi tak charakterystyczną gęsią skórkę. Efekt przybrał na sile, gdy ciepły oddech dotknął skóry. Mieszanka przyjemności i dyskomfortu objęła również ucho i linię szczęki.

Rzuciła Itachiemu figlarne spojrzenie rozmyte nutą wyzwania i przyzwolenia. Jego twarz znajdowała się zdecydowanie bliżej niż się spodziewała, co wywołało dodatkową falę ciepła. Od nosa i policzków po piersi i brzuch. Zanim zdążyła uświadomić sobie co się dzieje, ciepłe i lekko suche wargi podarowały jej pierwszy pocałunek życia.

Całował ją z delikatnością, o którą w życiu by go nie posądziła. Ich usta ocierały się o siebie. W głowie dziewczyny walkę między sobą toczyły zagubienie i ekscytacja, pozostawiając pole do popisu skrywanym dotąd żądzom. Czuła jak odlatuje, zupełnie oderwana od rzeczywistości i samej siebie. Ciało miejscami spięte i ociężałe jednocześnie wydawało się być lżejsze od powietrza.

Gdy uścisk na talii zwiększył się jej organizm mimowolnie napiął się, próbując odtrącić mącącego w uczuciowej homeostazie intruza. Mimo to, gdy mężczyzna zdroworozsądkowo, a może i z pewną dozą rozczarowania, oderwał się od niej, usta podążyły za nim w poszukiwaniu kolejnej dawki pieszczot.

Konflikt ich ciał, burza hormonów i nie do końca świadome reakcje skutkowały zdezorientowaniem, a po chwili złością. Gdzieś na skraju świadomości pojawiła się nieznośna myśl, że może cholerny Uchiha najzwyczajniej w świecie z nią pogrywał. Jednak dla niej ten poniekąd skradziony pocałunek nie był zwykłym przypadkiem i nie mógł ujść na sucho.

Warknęła z rozczarowaniem czując chłód w talii, w miejscu gdzie przed chwilą znajdowała się jego ręka. Niewiele myśląc, wplotła palce w uciekającą dłoń, blokując mu ucieczkę. Pozbawionym wdzięku wierceniem zminimalizowała dzielącą ich przestrzeń do zera i wtuliła głowę w jego ramię. Jeżeli miała spotkać się z ośmieszeniem albo odrzuceniem, to tylko tu i teraz.

— Obyś o północy nie zmienił się w żabę — wyszeptała groźnie, wsłuchując się w dalszą część prelekcji. W odpowiedzi usłyszała jedynie ciche, pełne rozbawienia parsknięcie.

KONIEC

Tak tak, ja wiem. Wszystko za szybko. Wszystko za łatwo. A w ogóle to skąd taka nagła przemiana w Sakurze? Mistrzem dialogu nie jestem i bez bicia przyznam, że szły mi one nad wyraz topornie.

Ale załóżmy przez chwilę,  że taki plan był od początku. A najlepiej dodajmy do tego założenia irracjonalność nastolatek i nawet część faktów zepnie się w jako-taką całość.

Mimo wszystko - Ginny mam nadzieję, że dwupartówka Ci się spodobała i chociaż przez chwilę wywołała uśmiech na Twojej twarzy.

Adios!

Krropcia

PS. Ponownie dziękuję cudotwórczyni Sayuri za korektę!