Zanim miłość Was zabiła [KakashixTeamMinato] dla Sayuri7

Kakashi znalazł zwój w swoim gabinecie. Co może być w tym dziwnego? Shinobi używają ich od lat do pieczętowania technik. Niemal rzucił go w kąt, kiedy drobny napis na nim przykul jego uwagę. Zwój należał do Minato-sensei. 

 

  I głupio łudził się, że oni, nie rozpoznają jego 

Szeroko otwarte, błyszczące oczy Obito patrzyły na niego z oszołomieniem. Rin wychylała się zza Minato, trochę niepewna, poniekąd zaciekawiona zaś sam Sensei… On uśmiechnął się kącikiem ust. 

— Ze wszystkich osób przywiodło tutaj właśnie Ciebie, Kakashi — odezwał się, mimo odrętwienia swoich podopiecznych bez wahania podając przybyszowi rękę i pomagając mu wstać. — Czy może powinienem zwracać się do Ciebie Rokudaime? 

Kakashi zbyt zachłyśnięty wrażeniami, nie odpowiedział. To spotkanie było tak nieprawdopodobne, że mimo setek godzin spędzonych na wyobrażaniu sobie co by było, gdyby… nie potrafił znaleźć słów odpowiednich do tego, co powinien był powiedzieć.

        Gardło ścisnęło mu się a oczy zaszkliły, patrząc na nich, całych i zdrowych. 

        Patrząc na nich  ż y w y c h. 

— Rokudame?! Co do cholery?! 

        — Obito słownictwo. 

— Jakim cudem Bakashi został Szóstym Hokage?!  

Kakashi znalazł co najmniej dziesięć lepszych pytań, które Obito mógł zadać w tym właśnie momencie. A później uśmiechnął się z rozczuleniem. Nic lepiej nie definiowało chłopaka od reakcji, którą wysunął. Za żadną nie tęsknił tak bardzo, jak za tym, by znów zderzyć się z ogniem intensywności który generowało jego roziskrzone spojrzenie i palcem, wystawiony przed siebie z pretensją i wyzwaniem. 

— Kakashi? To naprawdę Ty? — Rin zadarła głowę, patrząc na niego, dorosłego mężczyznę z niedowierzaniem. Kilka godzin temu widziała go jeszcze jako młodego chłopaka — chwile przed tym, gdy życzyła mu powodzenia przed wyruszeniem na samotną misję. Nagle zaśmiała się melodyjnie. — Czy to ta sama maska?

        Dźwięk ten poruszył Kakashim, bezlitośnie sunąc wzdłuż po wszystkich strunach jego duszy. Czuł się głupio, stojąc, milcząc, patrząc na nich i niemal płacząc. Ich spojrzenia, tak niewinne i czyste, choć przecież powinny powitać go żalem i złością ciążyły mu. Oni nie wiedzieli.

        Nie mieli pojęcia, że za jakiś czas Kakashi zabije ich wszystkich.

        Z pomocą przyszedł mu Minato.

     — Wiele przeszedłeś. — Dłoń położona nagle na jego ramieniu zdawała się mówić, że Sensei rozumie. Palce ściskały się na barku. 

       — Miło Was widzieć — wydusił w końcu, co zabrzmiało zbyt formalnie jak na długo wyczekiwanie powitanie. Kilka łez wzruszenia spłynęło po jego policzkach, na końcu  drogi wsiąkając w materiał kryjący twarz. Zażenowany, że nie jest w stanie kontrolować swoich słów ani czynów odwrócił głowę. 

Odpowiedział mu cichy chichot. Rin skryła usta dłonią. Pozbawiony widoku jej uśmiechu, zatopił się w ciemnych oczach, tak przyjaznych i życzliwych, teraz rozbawionych jego skrępowaniem. 

- Nie przypominam sobie, żeby nasz Kakashi był tak wrażliwy - wyznała, podchodząc o kilka kroków do przodu. Jeśli z początku była niepewna, tak teraz, widząc swobodny stosunek swojego mistrza do przybysza, odważyła się pokonać dzielący ich dystans. - Trochę urosłeś, Kakashi-kun. 

To, jak początkowo wstrząśnięty był ich widokiem umknęło niezbyt czujnym oczom geninów; oni teraz uśmiechali się szeroko, nie mogąc nasycić wzroku o wiele starszą wersją swojego przyjaciela z drużyny. Taki rosły, umięśniony i męski, w niczym nie przypominał chłopca którego znali. Minato jednak zdawał się pojmować to, co dla dzieci było wnioskiem zbyt drastycznym i trudnym - zbyt dorosłym. 

W obliczu Kakashiego, niegdyś bezwzględnym i kalkulującym dziś odbijała się tragedia, której nie zdołały przysłonić nawet grube warstwy łez ani pokłady uzasadnionego zaskoczenia.

Zniknęła aura obojętności, uleciała niedostępność; dorosły Kakashi w ogóle nie emanował tym dystansem, który cechował jego młodszą wersję. Minato dobrze wiedział, jakie zasady wyznawał jego uczeń. Niewiele czynników skłonić go mogło do zmiany frontu. 

Hatake wyciągnął ręce w odpowiedzi na gest Rin, która niepewnie, jako pierwsza zaproponowała to nieformalne, przyjacielskie przywitanie. Pochylił się i objął ją delikatnie, jakby miała rozsypać się w jego rękach a gdy poczuł już jej ciepło i przestał martwić się, że to wszystko to tylko wyjątkowo podły sen... padł na kolana przed jej postacią, przytulając ją mocniej i mocniej. 

Dziewczynie aż zabrakło tchu co wcale nie powstrzymało jej przed cichym roześmianiem się. 

  — Kakashi, dusisz mnie. 

— Przepraszam Rin. Ja tak strasznie Cię przepraszam — wyszeptał, kryjąc twarz w jej drobnym ramieniu. 

Zdrętwiała, nim położyła dłoń na jego szarych włosach. 

- Wcale nie przeszkadza mi to aż tak bardzo. 

Kakashi bez dalszych słów po prostu podniósł głowę. Żal na jego twarzy odebrał jej dech. 

Wesołość powoli zanikała z dziewczęcych rysów; uśmiechnięte wargi ustępowały miejsca wyrazowi nagłego przygnębienia. Kakashi czuł gorycz w gardle, gdy tak niecnie gasił jej radość, kradnąc ją na własność.

Rin zawsze była inteligentną kunoichi. Mądrzejsza i zaradniejsza od ich dwójki za sprawą krótkiego spojrzenia pojęła realny sens jego słów. Jej ręka zamarła w połowie ruchu, postawa zesztywniała.

Zbyt dojrzała jak na swój wiek, teraz, zatrzęsła się z zimna. Zarówno Kakashi jak i Minato znali już to uczucie dojmującego strachu. Strachu przed bólem i ciemnością, odrętwieniem obejmującym wszystkie człony, nicością i niewiedzą. Nikt nie miał Rin za złe gwałtownej reakcji. Nigdy nie jest się dostatecznie dorosłym, by bez lęku zderzyć się ze świadomością własnej śmierci.

       Obito stojąc w pewnym oddaleniu od ich trójki, nie zdawał sobie sprawy z poruszanych tematów. Gniewnie mrużył oczy. 

O. Proszę. Ledwo pozbywam się jednego Kakashiego, a tu nagle z nieba spada następny. O wiele przystojniejszy i wyższy! - złorzeczył w myślach. Był skonsternowany tym spotkaniem które w ogóle nie powinno mieć miejsca, to jasne, ale z drugiej strony czuł też nutkę zazdrości. Skoro Kakashi stał się w przyszłości Hokage, to kim był w takim razie on? Jego sekretarką? Słabeuszem, niegodnym miana przywódcy? O nie! Musiał się tego dowiedzieć! 

- Hej, Bakashi! - zawołał, podchodząc do nich szybkim krokiem. Na widok zwróconej głowy przyjaciela uśmiechnął się triumfalnie - O co tutaj chodzi?! Co ty tutaj robisz? I czemu jesteś tak przybity, he? 

- Nie sądziłem, że znów zobaczę Was wszystkich - wyznał bezceremonialnie, ocierając łzy. Rin wysunęła się z jego objęć, a wtedy Kakashi zerknął na nią histerycznie, by po chwili opuścić wzrok na własne dłonie, panicznie odwracając je na jedną i drugą stronę. Uznawszy, że wszystko jest w porządku wstał.

A wtedy przywitał go obraz dwóch zdziwionych i jednej zmartwionej twarzy.

- To tylko.. taki nawyk - wyjaśnił  

  - Jak właściwie się tu znalazłeś? - zapytała dziewczyna, celowo bądź też nie zmieniając temat.  

Kakashi podniósł wysłużony, podarty zwój który wciąż trzymał w dłoni. Długi pergamin rozwinął się, prezentując serię pieczęci i szyfrowanych napisów. 

- Za sprawą tego. To zapewne Twoje, sensei. 

- Tak. Moja nieudana technika przestrzenna, jak widać, zadziałała z bardzo nieoczekiwanym skutkiem. 

- Miałeś zamiar przenieść się w przeszłość, Minato-sensei? - Mina Obito wyrażała nieograniczone uwielbienie, gdy tak, z rosnącym podziwem przyglądał się obliczu swojego wszechpotężnego, nie znającego granic czasu i przestrzeni nauczyciela - Naucz mnie tego, proszę! 

Odpowiedział mu krótki śmiech. 

- Moim zamierzeniem było teleportowanie się na bardzo duże odległości. Mówiąc odległości, mam na myśli kilometry, a nie dziesięciolecia. - wyjaśnił cierpliwie. Usta młodego Uchihy stopniowo wykrzywiały się w podkówkę - Ile masz teraz lat, Kakashi? 

- Czterdzieści dwa. 

Głośne wciągnięcie powietrza przez Rin zasygnalizowało jej zaskoczenie. Jak każda młoda osoba wszystkich, powyżej trzydziestki kojarzyła raczej z postacią wysłużonego życiem starca. Kakashi w niczym, poza siwymi włosami które miał od zawsze, nie przypominał szanownego jegomościa. 

- Jak miewa się Twoja Konoha? 

- Dobrze. Na świecie wreszcie zapanował pokój - To, co powiedział w jakiś sposób uspokoiło Minato. Jego ramiona rozluźniły się, wydech opuścił płuca - Wszyscy poświęciliśmy bardzo wiele by do niego doprowadzić.

        - A nowe pokolenie shinobi…? 

  - Silniejsze niż my kiedykolwiek. 

        - Jesteś już w takim wieku, że na pewno wychowałeś swoją drużynę ninja - zauważył Namikadze, uśmiechając się szeroko. To, co powiedział później zabarwione było rozbawieniem - Czy teraz rozumiesz już krzyż, który dźwigam? 

     - Tak. - zaśmiał się - Moja trójka dziś to już dorośli ludzie. Ale gdy byli młodsi, bardzo przypominali mi nas za genina. Z czasem nabyli niemożliwe do pojęcia umiejętności. Szczególnie jeden z nich, uciążliwy i głośny, zawsze ratował nas wszystkich.

      - A ja?! - wtrącił impulsywnie Obito. On jeden w nosie miał przyszłość, kiedy nie miał w niej białego płaszcza na plecach - Czy zostanę Hokage?! 

        - Po drodzę wiele rzeczy ulegnie zmianie. Także w Tobie. 

- Nie zostałem Hokage? - powtórzył, nie potrafiąc ukryć zawodu w swoim tonie

- Za sprawą… pewnego wydarzenia przestało Ci na tym zależeć. 

  - Jakiego wydarzenia?! - dopytywał. Kakashi nie był zdziwiony jego nadgorliwością; kto na jego miejscu nie zadawałby pytań? Odetchnął głośno i przeczesał ręką włosy, spoglądając na chłopca z ukosa. 

Jakże miał mu powiedzieć, że to on sam, we własnej osobie, będzie tym, który za jakiś czas podle wyrwie życie z ciała Rin. Własnoręcznie pozbawi istnienia kobietę, którą miał przecież chronić ponad własne dobro. 

Zdanie nie ubrane jeszcze w słowa zamarło na jego ustach gdy zwój który przeniósł go w to miejsce, zamigotał. Cała postać Kakashiego rozjaśniła się, sugerując rychły czas pożegnania. 

  - Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie, Obito. To, co powiem będzie miało przełożenie na cały świat shinobi, rozumiesz? 

Odpowiedziała mu cisza i skupione spojrzenia. Minato zmarszczył brwii. 

       - Pragnę, by moja pokuta nareszcie się skończyła - Kakashi przymknął oczy tylko na moment  - Gdy, pewnego dnia, staniesz przed dylematem uratowania mojego albo swojego życia... Wybierz swoje. 

Był tego pewny, jak nigdy wcześniej niczego w swoim życiu. 

To, czego wymagał, było trudne do pojęcia przez zwykłego dwunastolatka. Jak mogli, mając po kilkanaście lat, zrozumieć pojęcie prawdziwego poświęcenia a przy tym bólu utraty. Zerwania rzetelnego przywiązania, miłości do towarzysza. Jak mógł oczekiwać od dziecka by w momencie, którego nie będzie się spodziewał, tym razem podjął odpowiednią decyzję. 

Na jego poszarzałą, ściągniętą twarz powoli wkradł się lekki uśmiech ocieplając jego oblicze a przy tym gorzkie i trudne słowa pożegnania.

       - Ty ochronisz Rin, Obito. Tobie się to uda. - dodał. Ściśnięte gardło nie pozwalało na zbyt wiele intonacji; a jednak Kakashi już dawno przestał zgrywać twardziela. Nie bał się łez, podobnie, jak nie obawiał się już wojny. - Wszystko, całe zło, sprowadza się do tego, jednego momentu. Żyj Obito. Żyj i nie pozwól, by uczyniono jej krzywdę. Nie odstępuj jej na krok, rozumiesz? I pamiętaj. Nigdy, ale to nigdy nie wątp w Konohę. Przyszłość, mimo końca wojny, nie będzie usłana pokojem. Musisz się z tym liczyć. 

- Ale Kakashi..

- Już raz złożyłeś wszystko w moje ręce. - przerwał mu, łapiąc za oba ramiona chłopca i ściskając je mocno - Przyrzeknij, że nie popełnisz ponownie tego błędu. 

Skonsternowany brunet skinął powoli głową. Zacisnął pięści i wyprostował plecy; był gotów do wypełnienia zadania. Ciemne oczy Rin patrzyły na nich zlęknione. Wciąż nie pojmowała tylu rzeczy…

Minato, stojący tuż obok położył rękę na jej włosach, roztrzepując je. 

- Nic się nie martw. - odrzekł z uśmiechem -  Wszystko będzie dobrze. 

- Ale on, nasz Kakashi, jest taki skrzywdzony. Nie sposób na to patrzeć. 

- Świat shinobi nikomu nie okazał jeszcze łaski, Rin. Kakashi jest tu, bo tak właśnie miało się zdarzyć. - Spojrzał na zwój który wciąż trzymał w dłoni. Papier jaśniał coraz intensywniej  - Hej, Kakashi. - zawołał nagle - Czy na koniec zdradzisz nam, jak ma na imię ten twój ulubiony uczeń? 

Kakashi uśmiechnął się patrząc najpierw na Minato, a później, zaledwie ukradkiem na Obito którego mina, w dalszym ciagu wyglądała na zmobilizowaną i tak poważną, że aż było to do niego niepodobne.

- Nazywa się Naruto. 

- Naruto? Całkiem ładne imię - przyznał z zadumą

Hatake uśmiechnął się nostalgicznie. Jego sylwetka powoli blakła, niknąc w powietrzu.

- Tak. Całkiem ładne. 

Proszę, kochana Sayu. 

Mój styl nie pozostawia wiele miejsca na napięcie ani zbytnie rozczulanie się nad tekstem. Robię na to za małe przerwy między słowami! Nie mniej liczę na to, że Ci się spodoba. Po prostu ♥ 

DLA SAYURI7.