Niewinna dusza [AnkoTayu] dla Krropci

Wygląda na to, że złamałam kolejną niewinną duszę...

Hebi przecinały kolorowe lasery.

W powietrzu unosił się dym papierosowy wymieszany z zapachem taniego alkoholu i odorem potu. Jedni wirowali na lepkim od piwa parkiecie, drudzy obserwowali tańczących. Drgające basy co pół sekundy zagłuszały dźwięki czy komentarze pełne zachwytu bądź niezadowolenia, ale sama żadnego nie wydałam. Byłam obserwatorką nie mającą ochoty na komentowanie; niestety, ignorowanie rozemocjonowanych widzów stawało się trudniejsze…

Pod wpływem ostatniej myśli dyskretnie omiotłam salę wzrokiem; za podświetlonym barem, który od początku omijałam, stacjonowały dwie barmanki. Młode dziewczyny non stop przyjmowały, realizowały i wydawały zamówienia. Nienaturalny kolor włosów jednej z nich wzbudził chęć przyjrzenia się, więc podeszłam do lady. Usiadłam, podpierając brodę na złączonych dłoniach. Przymknęłam oczy, w myślach zaczynając odliczać potrzebną sumę.

— Dobry wieczór. — Dziewczęcy głos przerwał finansowe rozmyślania. — Co podać?

Wbiłam wzrok w twarz barmanki. Była dość ładna; długie włosy miała upięte w koński ogon. Przydługa grzywka swobodnie okalała blade oblicze; pojedyncze kosmyki niesfornie wchodziły do oczu. Prawie zachichotałam, kiedy nieznajoma wstrzymała oddech, a na jej policzkach wykwitły drobne rumieńce. Bingo, pomyślałam, zjeżdżając niżej. Czarny materiał obcisłego kombinezonu tworzył miły kontrast z czerwonymi włosami i bardzo przyjemnie współgrał z ciemnymi tęczówkami. Wyeksponowane wyciętym w trójkąt dekoltem krągłości kusiły równie mocno, co moje własne.

— Chyba wpadłam komuś w oko — odparłam. Uwaga skutecznie powiększyła rumieniec, co skwitowałam chichotem. Na jego dźwięk nieznajoma odwróciła głowę w bok. — Pozwól, że zdradzę ci mały sekret: ty też mi się spodobałaś, Płomyczku.

Dziewczyna spojrzała na mnie tak, jakbym miała lada moment powiedzieć, że dzięki niej właśnie wygrałam zakład z przyjaciółmi. Szybko jednak — z wyraźnym trudem — posłała mi uśmiech. Bez zastanowienia nachyliłam się nad blatem i chwyciłam kosmyk jej włosów.

— Zdradzisz mi w końcu swoje imię, Płomyczku? — zapytałam, przeciągając go między szczupłymi palcami. Do moich uszu dotarło zduszone westchnięcie.

— T-Tayuya... — odpowiedziała z wyraźnym trudem.

— Naprawdę ładne, pasuje ci. - Komplement zwiększył rumieniec. — Jestem Anko i sama bawię się dobrze, ale wiem co zrobić, żebyśmy się obie świetnie zabawiły. Musisz tylko mi zaufać i pójść ze mną na parkiet, Płomyczku.

— Pracuję — odparła, wbijając wzrok w współpracownicę.

— Jeden taniec — zaproponowałam, bo nie zamierzałam łatwo odpuścić. — Potem dam ci spokój. Obiecuję na wszystko, co kocham, a uwierz, niewiele tego jest.

Tayuya znowu skupiła na mnie uwagę, po czym zmarszczyła brwi i ściągnęła usta w wąską linię. Zaraz potem przygryzła dolną wargę, patrząc niepewnie na stojącą niedaleko brunetkę — z trudem powstrzymałam prychnięcie na ten widok.

— Dobra — odpowiedziała w końcu. — Kin, zastąpisz mnie na chwilę?

Dziewczyna kiwnęła głową, na co Tayuya ruszyła z miejsca. Nie minęła chwila jak stała przy moim krześle. Zanim zdążyła zrobić coś więcej, zeskoczyłam z siedziska i pociągnęłam ją w stronę tańczących.

-***-

W tym samym momencie, w którym znalazłyśmy miejsce, przyciągnęłam Tayuę do siebie tak gwałtownie, że nasze piersi się ze sobą zderzyły. Dziewczyna od razu posłała mi spłoszone spojrzenie - błyskające jupitery barwiły ciemne tęczówki na niebiesko, czerwono, zielono oraz żółto. Nieco rozszerzone źrenice i uchylone, błyszczące usta nakłoniły mnie do przejechania dłonią po jej policzku. Wciąż się uśmiechając, leniwie odgarnęłam część czerwonych włosów za ucho, a następnie zachęciłam ich właścicielkę do założenia rąk na mojej szyi. Nie minęła kolejna chwila, jak Tayuya przylgnęła do mnie, czemu nie pozostałam absolutnie dłużna. Przysunęłam usta do jej ucha.

— To dopiero początek — wyszeptałam, owiewając je ciepłym oddechem.

Zachichotałam, gdy dziewczyna odchyliła lekko głowę, odwzajemniając przy tym uśmiech. Oparłam podbródek na jej ramieniu, po czym zaczęłam się kołysać w rytm basów. Nie musiałam długo czekać aż Tayuya niepewnie weźmie ze mnie przykład. Z każdą kolejną sekundą stawała się coraz śmielsza — w pewnym momencie wplotła palce w moje włosy, na co zsunęłam dłonie na jej pośladki i delikatnie je ścisnęłam. Reakcja była natychmiastowa: odrzuciła głowę do tyłu, przygryzając dolną wargę. Bez zastanowienia docisnęłam dziewczynę do siebie i wsunęłam kolano między jej uda. Prawie zagwizdałam, kiedy zacisnęła się na mojej nodze. Tańczyłyśmy tak dopóki nie złączyła naszych warg - nie trwało to jednak długo, bo po chwili ode mnie odskoczyła.

— Muszę… Muszę się przewietrzyć… — wyjąkała, robiąc kolejny krok do tyłu.

— Ja też - stwierdziłam, łapiąc ją za rękę. — Prowadź.

Spojrzała na mnie tak, jakbym właśnie oznajmiła, że niebo jest zielone. Mimo to, zamiast coś powiedzieć, ujęła moją dłoń i pociągnęła w stronę baru. Minęłyśmy kontuar, a następnie weszłyśmy w wąski korytarzyk. Po otworzeniu drzwi, które znajdowały się na jego końcu, ujrzałyśmy czarną furgonetkę.

-***-

Szliśmy długim korytarzem.

Po obu stronach, w metrowych odstępach, znajdowały się metalowe, niepozornie wyglądające drzwi. Każde miały małe, okratowane okienka, nad którymi wisiały tabliczki. Tayuya próbowała odczytać ich treść — najpewniej szukając chwilowej ucieczki od ponurej rzeczywistości. Niestety, nie mogła bo gdy tylko trochę zwalniała, nasz porywacz od razu popychał ją do przodu. Skurwysyn, pomyślałam, kiedy dziewczyna została kolejny raz uderzona między łopatkami. Tym razem tak mocno, że aż upadła. Reakcja była natychmiastowa: dziewczyna została złapana i pociągnięta za włosy, co zmusiło ją do wstania. Nie minęła kolejna chwila jak skończyła na ramieniu porywacza.

Kolejne minuty minęły w ciszy. Wreszcie doszliśmy do metalowych drzwi, w które mężczyzna dwukrotnie zastukał. Zaraz potem burknął coś niezrozumiałego i zrobił kilka kroków w tył, ciągnąc nas za sobą. Zaraz potem usłyszeliśmy szybkie kroki, zgrzytnięcie zamka, a tuż po nim skrzypnięcie zawiasów. Drzwi otworzyły się na całą szerokość, ukazując nam nieco niższego od porywacza chłopaka w okrągłych okularach.

— W końcu jesteś, Yamato — mruknął, poprawiając szkła. — Rozbierz i połóż.

Yamato bez słowa popchnął mnie do przodu, po czym sam przeszedł obok ouklarnika. Rozejrzałam się. Pomieszczenie nie należało do dużych; ściany miały biały kolor, zaś podłoga była wyłożona ciemnymi kaflami — tylko tyle zdążyłam zarejestrować przed usłyszeniem zduszonego pisku. Szybko namierzyłam jego źródło, czyli stojącą przy stole operacyjnym Tayuę. Dziewczyna zakrywała gołe piersi rękoma, jednocześnie obserwując poczynania naszego porywacza - w momencie, w którym Yamato dotknął jej majtek, wbiła mu kolano w krocze. Skurwysyn przeklął szpetnie, łapiąc się za nie.

— Widzę, że lubisz udawać twardzielkę - wysyczał po chwili przez zaciśnięte zęby.

— Zobaczymy czy uda nam się ją złamać — podjął obserwujący ich okularnik. — Zaczniemy od czegoś prostego — dodał, podchodząc do rzędu szafek.

Yamato nie słuchał, tylko robił co do niego należało - po rozebraniu Tayui położył ją na stole, a następnie zaczął zapinać pasy uniemożliwiające ruch. Gdy czterooki zamilkł, on skończył unieruchamiać prawą rękę barmanki.

— Teraz rozwiąż Anko — nakazał chłopak, nawet nie patrząc w naszą stronę.

Uśmiechnęłam się dobrze wiedząc, że zaraz nastąpi najlepszy moment — Płomyczek zrozumie, że nie jestem tak niewinna, na jaką wyglądam.

— Wynocha stąd — powiedziałam, kiedy Yamato przeciął krępujący moje dłonie sznur.

Moi współpracownicy popatrzyli na mnie, potem na siebie.

— Miłej zabawy — stwierdził czterooki z kpiącym uśmiechem. — Będziemy za drzwiami. Zawołaj nas, jak skończysz.

Skinęłam głową potwierdzająco, po czym ruszyłam w stronę mebli, przy których stał Kabuto. Zaśmiałam się w duchu na widok niewielkiego palnika i leżącego obok niego metalowego drążka. Bez zastanowienia je chwyciłam, a następnie podeszłam do stołu. Tayuya spojrzała na mnie. W jej oczach dostrzegłam przerażenie wymieszane z szokiem.

— Robiłaś sobie kiedyś tatuaż, Płomyczku? Jeśli tak, to chyba wiesz jak on bardzo boli, nie?

— Nie nazywaj mnie tak! — ryknęła, odwracając głowę w przeciwną stronę.

Niewiele sobie robiąc z wybuchu dziewczyny wskrzesiłam płomień i zaczęłam podgrzewać pieczęć w kształcie trzech malutkich łezek.

— Dlaczego ja…? — zapytała ledwo słyszalnym szeptem. — Dlaczego mnie porwaliście?!

— Czysty przypadek — mruknęłam, nawet na nią nie patrząc.

— Zmusili cię? Jeśli tak to… Anko, proszę, pomóż mi uciec…

— Po pierwsze, nikt mnie do niczego nie zmusił — odparłam, nadal obserwując drążek. — Po drugie, stąd nie ma ucieczki. Od teraz masz dwie opcje: zostać dawczynią organów bądź żywym towarem lub królikiem doświadczalnym i umrzeć po licznych próbach narkotykowych.

— Rozumiem — mruknęła. — Pocałuj mnie.

— Co?

— Pocałuj mnie — powtórzyła.

— Dlaczego?

— Bo jeszcze nigdy się z nikim nie całowałam.

— Koniec zabawy - mruknęłam, otwierając szufladkę przenośnej szafki. Wyciągnęłam z niej kawałek białego materiału i bezceremonialnie wepchnęłam go w rozchylone usta Tayui. — Zagryź to.

Dziewczyna wykonała polecenie, co zachęciło mnie do przytknięcia rozgrzanego żelaza do jej nadgarstka. Przestrzeń wypełnił stłumiony krzyk, który szybko ucichł.

Po kilku minutach odłożyłam drążek i spojrzałam na Tayuę. Leżała nieruchomo z zamkniętymi oczami. Musiała zemdleć, stwierdziłam w myślach, odgarniając mokre kosmyki z czoła dziewczyny. Spojrzałam przelotnie na metalowe skrzydło, po czym zaczęłam klepać ją w policzek i potrząsać jej ramieniem jednocześnie. Wreszcie, z wyraźnym trudem, uniosła powieki. Zaczęła lustrować pokoik nieprzytomnym spojrzeniem; przestała, gdy dostrzegła moją twarz. W jej oczach ujrzałam przerażenie, które szybko zastąpiło coś, czego nie mogłam określić.

— Dziękuję za dzisiejszy wieczór, Anko — wyszeptała w końcu, posyłając mi znajomy uśmiech.

Wygląda na to, że złamałam kolejną, niewinną duszę, pomyślałam.

Tym tekstem zamykam swoją kolejkę.

Oczywiście, w mojej głowie wyglądał on o nieeeeeeebo lepiej, ale i tak go lubię. ^^

Czy pierwszego września będę mogła liczyć na jakieś AnkoxKonan? Ta parka ostatnio nie daje mi spokoju.xD