Uśmiech [NaruSaku] dla Laci

Uśmiech Sakury był słodki i fałszywy niczym niskokaloryczny słodzik. Pełen niedostrzegalnego smutku i niewypowiedzianych żali, prześladował ją na każdym kroku. Ale dla Naruto zawsze pozostawał najpiękniejszym widokiem na świecie.

Uśmiech Naruto był irytujący i przewidywalny. Wybijająca z niego chłopięca szczerość zawsze uwidaczniała najdrobniejsze rysy negatywnych emocji i pęknięcia w jego pozornie niezmąconej radości. Był uczciwy do bólu, może nawet prostacki, a to sprawiało jej wręcz fizyczny ból.

* * *

Sakura nie była złym człowiekiem. Przynajmniej tak starała sobie wmawiać. Jej związek z Naruto był w końcu oparty na miłości. Prostej i przyjacielskiej. W zasadzie stanowiącej bardziej formę wieloletniego przywiązania, nie do końca zdrowego poczucia obowiązku i strachu przed samotnością. Zawsze sprawiał wrażenie nieco wybrakowanego. W niczym też nie przypominała romantycznych historii, które znała z wyprzedawanych na bazarku harlequinów, ani czy szaleńczego uczucia, którym kiedyś obdarzyła Sasuke.

Ale wcale nie sprawiało to, że wyróżniali się wśród znajomych par. 

Lata temu, gdy  odnalazła w sobie skromne pokłady miłości, by przywrócić im obojgu dzieciństwo i dać namiastkę normalności, wyznała mu uczucia w rozpaczliwej próbie zakończenia bezsensownej krucjaty, do której sama go namówiła.

On był wtedy beztroski i pełen energii. Może nawet lekko przygłupi. A chwilami zdecydowanie wnerwiający. Ona zmęczona permanentnym odrzuceniem i owładnięta strachem o życie jedynego przyjaciela.

Niedługo zajęło jej zrozumienie, że beztroski, blond włosy chłopak nigdy nie dorośnie.

* * *

Uśmiechy rodziców były kwaśne i niepewne. Nigdy do końca nie pogodzili się z tym, że ich córka wymieniła jednego wyrzutka na drugiego. Początkowo odczuwali ulgę. W końcu przez obsesję Sakury na punkcie ostatniego Uchihy ludzie wytykali ich palcami. Niektórzy, sądząc, że nie słyszą, nazywali zdrajcami.

Gdy dziewczyna nagle zaczęła spędzać więcej czasu z Naruto, a ich relacja przestała być wyłącznie przyjacielska, na każdym kroku towarzyszyły im pełne politowania i złośliwości uśmieszki. W oczach mieszkańców, ich córka była wariatką. Głupią dziewuchą z cywilnej rodziny, która odczuwała chorą satysfakcję z przebywania z degeneratami. Uwielbiającą igranie z bezpieczeństwem ich ukochanej Wioski.

* * *

Sakura nie była ślepa. Dostrzegała wrogość Konoszan. Przecież zanim powstała drużyna siódma, sama uważała Uzumakiego za rozwrzeszczane zło konieczne. Tylko treningi z Tsunade i jej ostre, krytyczne podejście do ludzi, których broniła, ratowało ją przed szaleństwem.

Mimo wszystko wtedy pierwszy raz odkryła w sobie nienawiść.

Nienawidziła swojego chłopaka za te ogromne, szczenięce spojrzenie i miłość, którą epatował każdego dnia. Za ślepotę na bezwiedne potakiwania i krytyczne, lekceważące uśmieszki.

Nienawidziła siebie, bo w tym wszystkim potrafiła jedynie pozostawiać niezmiennie bierna. Pozwalała aby jej życie i charakter kształtowało wszystko poza nią samą, aż w końcu nie rozpoznawała samej siebie.

Nienawidziła ludzi, którzy latami spychali ich na skraj społeczeństwa, a gdy tylko pokazali im swoją prawdziwą siłę, ratując ich przed wrogami, a nawet samą śmiercią, nagle zaczęli wynosić ich na piedestał. Otoczyli bańką heroizmu i fałszywego uwielbienia.

* * *

Wiele razy zastanawiała się jakim cudem może czuć tak skrajne emocje do jednej osoby i nie wybuchnąć. Nienawiść, miłość, rozczarowanie zdawały się tworzyć żrący kwas, który wyniszczał ją od środka. Były niczym niepasujące do siebie natury czakry, które pozostawione bez kontroli rozrywały tkanki podczas wykonywania najprostszego jutsu.

Starała się być szczęśliwa. Cieszyć się miłością i spokojem, które zapewniało jej małżeństwo z przyszłym Hokage. Jednak najgorsze były drobiazgi. Niezauważalne dla nikogo nawyki, które mąciły jej w głowie i zostawiały niewielkie rysy na obrazie idealnego związku.

Sposób w jaki trzymał pałeczki, zawsze lekko przekrzywione. Dźwięk siorbanego ramenu. Wrzucanie do prania wywróconych na lewo skarpetek, które potem, wilgotne, musiała obracać przed suszeniem, żeby połączyć je w pary. Zakrwawione od treningu bandaże, bezładnie rzucone na kuchenny stół.

* * *

Wieczory zawsze były trudne. Krzątała się wtedy po mieszkaniu, usuwając ślady mijającego dnia. Zbierała porozrzucane ubrania, poprawiała poduszki, sprzątała kuchenny chaos, który zawsze pojawiał się, gdy gotowała kolacje. Czasem włączała radio, by przy głosie spikerów, czuć się mniej samotna i wyczekiwała jego powrotu.

Mając chwile dla siebie dostrzegała absurd otaczającej ją rzeczywistości. Zamknięta w związku bez perspektyw, który był niczym więcej niż bezwiednym utrzymywaniem statusem quo, potrafiła myśleć jedynie o Naruto. Była protegowaną Ślimaczej Księżniczki, najbardziej charyzmatycznej kobiety w kraju, a sama nie potrafiła myśleć o sobe i zrobić nic co mogłoby go zranić.

Najgorsze było zmywanie naczyń. Płynne ruchy gąbki i miętowy aromat płynu zawsze sprzyjały natłokowi myśli. Zmywając piąty, a może i szósty kubek z żabią mordką, z wnętrzem pokrytym herbacianymi pierścieniami, po których można by wyliczyć ilość niedopitych przez Uzumakiego naparów, obiecywała sobie siłę i walkę o samą siebie.

Naruto stawał wtedy w progu i rozbrajał ją tym swoim cholernym uśmiechem. Gorącym, pełnym miłości. Wdzięcznym za wszystko co mu dała. A jej serce hamowało. Wstrzymywane bolesnymi skurczami żalu i wzgardy do samej siebie. Do słabości. Do chęci ucieczki.

Musiała być silna. Żyć z konsekwencjami własnych wyborów.

* * *

Przejmowała jego humory jak gąbka wodę. Kolejna słabość której nienawidziła. Wystarczyło, że wracał do domu, a jego entuzjazm sprawiał, że chociaż przez chwilę wszystko wydawało się idealne.

Pomarańczowa bluza wisząca na wieszaku w przedpokoju. Rozpadające się sandały rozwalone w przedsionku. Sterta instant ramentów leżąca w kuchni pod blatem, których nikt jeszcze nie rozpakował z foliowej reklamówki. Sprawiały, że jej życie wydawało się pełne.

Pewny i nieco brutalny chwyt na jej talii przyspieszał jej tętno. Podniecał. Lata treningu i trzymania oręża wprawiły go w podświadomej szorstkości, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Lubiła, gdy trzymał ją w garści. Całował po rozgrzanej szyi. Pieścił palcami. Ostro posuwał na wysłużonej kanapie. Wtedy czuła się spełniona.

Ale to wszystko mijało wraz z odchodzącym orgazmem i rozluźniającymi się mięśniami. Dwuosobowe łóżko stawało się niewystarczające. Wręcz klaustrofobiczne. Gorący oddech drażnił jej lewe ucho podczas snu. Pojedyncze chrapnięcia budziły w środku nocy. A zżółknięty pompon od przedwiecznej czapki łaskotał znienacka, wzbudzając irytację i wstręt.

* * *

Rankiem zawsze czuła mdłości. Zamknięta w ciasnej łazience była skazana na oceniające spojrzenie własnego odbicia. Widząc jego pełen smutku i niewypowiedzianych żali uśmiech, miała ochotę rozdrapać sobie twarz paznokciami. Zedrzeć zdradziecką maskę, pozostawiając jedynie krwawą miazgę.

Zamiast tego poruszała się z gracją po niewielkiej powierzchni, ledwo świadomie nucąc pod nosem najnowszy, radiowy hit. Oczyszczała twarz z nocnych naleciałości ulubionym, ziołowym żelem. Wmasowywała niewielką ilość kremu z filtrem. Szczotkując zęby układała listę zakupów, które będzie musiała zrobić wracając z dyżuru.

Brzydziła się samej siebie i tego jak bardzo zatraciła się we własnych kłamstwach. Zastanawiała się, czy ocalenie przyjaciela było warte życia w zakłamanej bańce pełnej niepełnosprawnej miłości. Ale teraz nie miało to już znaczenia. W końcu leżący na umywalce test nie pozostawiał jej wątpliwości. Teraz musiała starać się podwójnie.

* * *

Uśmiech Sakury był słodki i fałszywy niczym niskokaloryczny słodzik. Pełen niedostrzegalnego smutku i niewypowiedzianych żali, prześladował ją na każdym kroku. Czyhał pośród luster, szyb i polerowanych powierzchni, kpiąc z jej nieistotnego poświęcenia. Ale dla Naruto zawsze pozostawał najpiękniejszym widokiem na świecie. 

Droga Laciu. Twoje zamówienie to była świetna zabawa! Odkorkowała mnie pisarsko i mimo kolejki pełnej zamówień nie mogłam się od niego oderwać przez kilka dni! Cieszę się, że wyszło ono w tak ekspresowym tempie :D Mam nadzieję, że spodoba Ci się taka wersja Sakury, choć w jej głowie jak i w tym tekście panuje czysty chaos :) 

Jednocześnie chciałabym bardzo BARDZO przeprosić pozostałe osoby, które czekają na swoje zamówienia. Zwłaszcza cudowną HairHrush, która obdarzyła nas mnóstwem kochanych komentarzy w konkursie, a teraz czeka na swoją nagrode - nic się nie bój! Prace trwają. Ficzek na pewno otrzymasz. Niestety jest jak jest i nie zawsze artystyczne plany pokrywają się z artystyczną duszą, która je wykonuje.