Ratujmy co się da [KakaMei] dla K.

— Wyślij Kakashiego — oznajmiła, nawet nie patrząc w jego stronę. Mężczyzna podrapał się po pokrytej kilkudniowym zarostem brodzie, nieprzekonany jej decyzją. 

— Jesteś pewna? Raczej nie będzie zadowolony, że pozbawiasz go wolnego. 

— Będzie tak samo niezadowolony, jak ty na każdym wyjeździe w Sunie. — Składając ostatni podpis na czytanym dokumencie, wreszcie oderwała się, aby rzucić Shikamaru drwiące spojrzenie.

 Znowu w życiu mi nie wyszło.
            Uciec pragnę w wielki sen.

Tego dnia Wioska jest wyjątkowo ponura. Zieleń drzew blaknie w szarym, późno jesiennym słońcu, a wielobarwność budynków zanika pod siąpiącymi miarowo kroplami. W podobną pogodę Kakashi wychodzi rzadko. W końcu woli zacisze domu i bijące od gazowego kominka, sztuczne ciepło, które zaskakująco dobrze rozpływa się po ciele.

Od zawsze uważa, że w konoszańskiej szarudze życie ciąży mu bardziej niż zwykle.

Dzisiaj jednak sytuacja jest inna. Stojąc przy Pomniku Pamięci pozwala ubraniu nabrać wilgoci. Nieobecnym wzrokiem przygląda się, jak ociosany kamień lśni załamującym się w mżawce światłem. Marszczy brwii niezadowolony z irracjonalnej iluzji. Doskonale wie, że monument nadal pozostaje zimny, martwy i obojętny. Zupełnie jak osoby, których nazwiska na nim wyryto.

Przyszedł, bo tak robi odkąd pamięta. Każdą misję rozpoczyna przy tym cholernym głazie i każdą zakończy. Nawet ostatnią, gdy towarzysze zakopią jego ciało w płytkim grobie albo porzucą na bezdrożu, nazwisko Hatake zostanie wyryte pośród setek innych.

Był czas, w którym łudził się, że to już za nim. Odszedł na emeryturę i był niemal pewny, że zostawił wszystko za sobą, a zamaskowana twarz wykuta na górze hokage jest jedynym kamiennym monumentem, na jaki zasłuży.

Mimo tego stoi teraz ponownie przed pseudo mogiłą i po raz kolei żegna przyjaciół. Chce czuć się pusty, wypalony ogniem konohy, a jednak wnętrzności wibrują słabą ekscytacją.

Sam nie do końca wierzy, że po raz kolejny dał się w to wszystko wciągnąć. Odkąd porzucił rolę Hokage, polityka przestała go interesować, a jego życie stało się zaskakująco przyjemne. 

* * *

 

 Jaki jest wynik gry nie wiem, nie pytaj mnie.
            Jak na imię tej grze, tego nie wiem już też.

Droga do Kraju Wody jest prosta. Wybudowana niedawno autostrada sprawia, że samochód płynie przez mgłę, która skrywa tu wszystko. Czasami Kakashi zastanawia się, czy starym zwyczajem Kirijczycy nie otaczają jej specjalnymi pieczęciami, żeby kondensacyjna zawiesina wtórowała wieloletnim legendom.

Gdy dojeżdża do portu, widoczność nieznacznie się polepsza, zupełnie jakby mętna wilgoć zdawała sobie sprawę z ważności pogody dla morskiego ruchu. Wyrazisty snop latarni przebiega tu i ówdzie po brukowanych alejach w towarzystwie głębokiego, niepokojącego wycia.

Ustawiony w kolejce samochód, powoli wtacza się po ciężkim, metalowym trapie na pokład nowoczesnego promu, a mężczyzna oddycha z ulgą. Parkuje w skrajnym miejscu, blisko krawędzi, licząc że w trakcie rejsu mgła opadnie i będzie mógł nacieszyć się widokiem miękkich fal.

Tymczasem wyciąga ulubioną powieść i zagłębia się w lekturze. Przez uchylone, samochodowe okno wlewa się ciężkie, morskie powietrze i rozkosznie wypełnia mu płuca. Dla kontynentalnego, leśnego odludka, stanowi wyjątkowo przyjemną odmianę.

W połowie drogi komórka milczy jak zaklęta, więc pozwala sobie na niewielki obchód. Z nieukrywaną przyjemnością wykorzystuje szansę na rozprostowanie kości i odnajduje bar oraz toaletę. Odświeża się, obmywa zaspaną twarz i zaopatruje się w dużą americanę. Dobiera do tego bajgla z łososiem oraz jagodową muffinkę, korzystając ze zniżki na zestaw i podwójnej premii punktowej w aplikacji. Pozostałą mu resztę wrzuca do świnki skarbonki, w ramach napiwku dla wyjątkowo promiennie uśmiechniętej ekspedientki.

Resztę podróży spędza w milczeniu, z początku otoczony chlustem fal, a po powrocie na ląd, zanurzony w cichym pomruku silnika.

* * *

 

Dokąd płyniesz bracie?
            Dokąd gnasz?
            Po co tak zabijać się?

Hotel, który wybrał, stoi w oddalonej od centrum, średnio bezpiecznej dzielnicy. Zależy mu na obojętności otoczenia. W końcu zadanie, które wyznaczyła mu Sakura, należało do mało oficjalnych. W takim wypadku zawsze korzysta z miejsc pozbawionych ciekawskich par oczu i wysoko zaawansowanych technik skanujących.

Biedniejsze, bardziej purystyczne, obiekty nadal stawiają na manualną obserwację i pełną anonimowość, zapewnianą przez system pieczęci wygłuszających sygnaturę czakry i dźwiękoszczelne ściany. Tym samym gwarantują sobie niekończący się popyt ze strony niewiernych małżonków, skorumpowanych polityków, średniej rangi gangsterów i innych podejrzanych typów.

Mają w sobie pewną nostalgiczną urodę, ze swoimi rozklekotanymi tapczanami, fotelami z lnianej plecionki i lakierowanymi meblami z dykty. Przywołują do siebie podstarzałych agentów, którzy po wojnie średnio potrafią odnaleźć się w nowej sytuacji, niczym roziskrzone oświetlenie ogrodowe ćmy. Dają schronienie, namiastkę minionej przeszłości. A przede wszystkim są cholernie obojętne i niewspółgrające z lokalnymi władzami.

Recepcja jest bezosobowa i pusta. Za zaskakująco wysoką, potłuczoną ladą siedzi drobna, zahukana recepcjonistka z zagubionym spojrzeniem. Bez zbędnych pytań wydaje mu klucze, pobieżnie przelatując po nim wzrokiem. Odwracając się Kakashi czuje jak jej zainteresowanie powraca do kolorowego czasopisma.

W pokoju panuje zaduch. Sprzątająca rano pokojówka przypadkowo lub z zawistną premedytacją po zastanym bałaganie poprzedniego lokatora, nie uchyliła okna, więc powietrze jest mokre i wysycone zapachem tanich detergentów. Lekka koszula niemal natychmiast wysysa wilgoć z otoczenia i przylepia się do już i tak spoconego ciała a materiał maski nieprzyjemnie obkurcza się na policzkach i żuchwie.

Niemal nie patrząc na guziki ustawia klimatyzację do przyjemnych osiemnastu stopni. Uderza go zmęczenie, więc rzuca bagaż w kąt. Zaraz za nim na podłodze lądują przepocone ubrania. Odgłos bosych stóp szurających po startej wykładzine nieprzyjemnie drażni uszy, gdy kieruje się w stronę łazienki. Na zimnych kafelkach zmienia się w jeszcze mniej przyjemny mlask.

Prysznicowa kranówka ma tu ostry, chlorowy zapach. Efekt uboczny poboru morskiej wody i jej intensywnego oczyszczania. Każda kąpiel powoduje chęć kolejnej, która dla odmiany rozluźni ciało i zmniejszy napięcie skóry. Rozdrażniony chwyta podtęchły, frotowy ręcznik i wyciera się, na tyle ile pozwala słaba chłonność materiału.

Wychodząc z łazienki owija go wokół bioder. Skapujące z włosów krople ochładzają się w locie od zimnego nadmuchu. Drażnią rozgrzany i podrażniony kąpielą naskórek, wywołując dreszcze. Rozciera je niespiesznie dłonią, próbując pozbyć się nieprzyjemnego uczucia.

— Nadal nie mogę uwierzyć, że czytasz te bzdety — wita go rozbawiony, niedowierzający, damski głos.

— Gdyby nie one, nigdy nie zwróciłabyś na mnie uwagi — odgryza się spokojnie.

Obecność intruza nie dziwi go. Zdążył się już przyzwyczaić, że jak tylko przyjeżdża do miasta, Mei pojawia się w jego pokoju, bez względu na to czy ją uprzedza, czy też nie.

Tym razem leży na skraju łóżka, figlarnie machając nogami niczym mała dziewczynka i kartkując czwarty tom Icha Icha. Widząc mężczyznę, z miernym skutkiem próbuje ukryć zaciekawiony wzrok za rudą grzywką. Obserwuje jego pełną gracji krzątaninę, a gdy ręcznik nieprzypadkowo opada na podłogę, zadowolona przygryza seksownie wargę.

* * *

 

Za ostatni grosz kupię dziś chociaż cień tamtych dni.
            Za ostatni grosz wino z zielonych lat chcę znów pić.

Wychodzą z hotelu mało podobni do samych siebie. Wykorzystując znane starym wyjadaczom sztuczki sprawiają, że ich wygląd staje się miałki i powszedni, a aura stłumiona. Bez problemu wtapiają się w mętny tłum, oszukując czujne spojrzenia ANBU.

Ich knajpka dopiero się otwiera, więc bez problemu zajmują ulubiony stolik na końcu ogródka. Otaczają ich girlandy i festiwalowe lampiony, których właściciel zapomniał zdjąć po ostatnim święcie. W ich miękkim, żółtawym świetle kasztanowe włosy kobiety mienią się miedzianymi refleksami. Kakashi lubi bawić się nimi i przeplatać między palcami, zupełnie przypadkiem głaszcząc przy tym jej rumieniący policzek.

 Zamawia to co zawsze. Unadon dla niej oraz zestaw takoyaki dla siebie, chociaż doskonale wie, że większość ośmiornicowych kuleczek i tak z premedytacją zostanie wykradzionych przez kobietę, która w zamian odstąpi mu połowę grillowanego węgorza i umoczonego w sosie tara ryżu.

Chociaż mógłby zamienić zamówienia lub wypróbować coś nowego, nie jest w stanie pozbawić Mei radości z przechwytywania kolejnych kęsów. Uwielbia patrzeć, jak z wystawionym językiem próbuje go pokonać w pałeczkowej walce i wymyśla coraz głupsze metody odwracania jego uwagi.

Wypijają kieliszek sake, może dwa. Ich śmiechy stają się głośniejsze a myśli mniej wyraźne. Opłacają rachunek i opuszczają restaurację trzymając się za ręcę. Złączone dłonie wpadają w płynne wahanie, gdy idąc deptakiem, wymijają grupki podpitej młodzieży, która z foliówkami pełnymi prowiantu, pełznie w stronę plaży, niczym alkoholowe zombie. 

Rozmawiają o błahych sprawach. Kiepskiej pogodzie na autostradzie. Uschniętym kwiatku, który nie przetrwał pobytu na zbyt słonecznym parapecie. Dzisiaj, chociaż przez chwile, są jedynie prostymi cywilami. Parą, korzystającą z wolnego wieczoru, żeby udać się na dawno odkładaną randkę.

Gdy docierają nad molo, młodzieńcza wrzawa ucicha pozostawiona w tyle. Wystarczy przejść kilka metrów, żeby otoczył ich szum spokojnego morza i słaby blask schowanego za chmurami księżyca.

Dzisiaj wybierają ławkę w skrajnie lewej części estakady, uciekając od wścibskich spojrzeń i gorących jęków innej, zbłąkanej pary. Kakashi kładzie się na niej pierwszy pozwalając kobiecie wcisnąć się w swój bok. Otacza ją ramieniem i przytrzymuje, gdy stara się znaleźć najwygodniejszą pozycję.

Mimo zachmurzenia gwiazdy są tu wyraźne. Leżąc wypatrują kolejnych konstelacji. Wymieniają ich nazwy, powoli sunąc złączonymi dłońmi, wskazując sobie wzajemnie odpowiednie punkt.

Odprawiają ten rytuał, kiedy tylko mogą. Wśród nadmorskich mgieł Kiri, leśnych terenów Konohy, kamiennych szczytów Iwy a nawet niekończących się piasków Suny. Wszędzie tam, gdzie choć na chwilę mogą być razem i zawsze wtedy, gdy wzajemna tęsknota zaczynała nieprzyjemnie ciążyć na sercu.

 

Wieczór jest chłodniejszy niż zwykle. Między kolejnymi, wyszeptanymi na szybko nazwami, Mei wierci się niespokojnie. Szuka wygodniejszej pozycji, dającej jej szansę na zaczerpnięcie od Kakashiego większej ilości ciepła.

Chowa twarz w zgięciu jego szyi. Wystarczy kilka minut, żeby ze zmarzniętych policzków i wychłodzonego nosa zszedł niezdrowy rumieniec. Niespokojne usta wiercą się na męskiej szyi. Składają delikatne pocałunki. Zostawiają sinoblade malinki, dopóki do uszu kobiety nie dociera cichy, barytonowy pomruk.

Całują się dziko i namiętnie. Z młodzieńczym zapałem i zwierzęcą zachłannością. Dłońmi błądzą po rozpalonych ciałach. Dotykają się chaotycznie, wręcz nieporadnie, niczym podniecone ale niezdecydowane na seks nastolatki.

Odrywają się od siebie po dłuższej chwili. Łapią gwałtownie powietrze, szybkimi, płytkimi oddechami. Cały czas patrzą sobie w oczy, zetknięci czołami i nagle, zapominając o sąsiadującej parze, zanoszą się radosnym śmiechem.

* * *

 

Między naszym "wczoraj" a "dziś".
            Ciągle rwie się nasza z przeszłością nić.

Zasypiają wtuleni w siebie. Rozkoszują się wzajemnym ciepłem, do pierwszego chrapnięcia. Słysząc je, Mei przewraca się leniwe na drugi bok przy okazji kopiąc mężczyznę w piszczel, co pomaga go uciszyć. W zamian zostaje pozbawiona kołdry, którą niczym wielką poduszkę przez sen podwija pod siebie Kakashi.

Po uzyskaniu pościelowej równowagi, resztę nocy śpią spokojnie, zupełnie rozluźnieni wzajemną obecnością.

* * *

 

Drżenie rąk, poranny strach.
            To jest kara, obowiązek, może zwyczaj.
            Ja już nie wiem sam.

Kakashi wstaje pierwszy. Leniwe otwiera i zamyka oczy, próbując się rozbudzić. Powoli unosi się na łokciu przyglądając się spokojnej, kobiecej twarzy. Nachylając się całuje ją w kącik ust. Zdmuchuje potargany lok z policzka. Nosem wodzi po linii szczęki, drażniąc zaspane ciało.

Jego pocałunki są delikatne. Czułe. Gdyby nie szkolenie kunoichi, nie byłyby w stanie obudzić Mei. Jej dłoń mimowolnie unosi się i opada na szorstkim, męskim policzku. Usta same odpowiadają agresorowi, podskubując obce wargi.

Pieszczota jest niewielka ale wystarczy by podniecić ich oboje.

Kobieca dłoń pełznie po wyćwiczonym torsie. Haczy o umięśnione podbrzusze. Głaszcze nabrzmiałe przyrodzenie.

Męska drażni sterczące sutki. Obrysowuje kształt obojczyków i piersi. Wsuwa pojedyńcze palce między nabrzmiały wargi. Masuje nadwrażliwy wzgórek.

Jej urwane sapnięcie, seksownie przygryzione wargi, zduszone jęknięcia i pełne pożądania spojrzenie doprowadzają go szaleństwa.

Łapie ją w talii i kładzie na sobie. Unoszac biodra, szybkim ruchem ściąga slipy. Przy kobiecej bieliźnie jest mniej cierpliwy. Rozrywa figi ostrym ruchem i rzuca w kąt pokoju.

Przyciąga ją do siebie. Całuje. Tym razem dłużej, do utraty tchu. Zanurza się w niej powolnym, posuwistym ruchem, upewniając się, czy jest na tyle wilgotna, aby przyjemność była wspólna. Z satysfakcją obserwuje jak nabrzmiałe od pocałunków usta układają się w ekstazyjne "o".

Ich seks jest powolny, eteryczny. Pełen westchnień i szeptanych, miłosnych wyznań. Orgazmy przychodzą w nim niezależnie. Drobne pieszczoty wydłużają je na skraj fizycznej wytrzymałości i skracają oddzielający ich dystans.

* * *

 

 Tak niewiele i tak wiele dzieli nas.
            Tak nam blisko, a daleko jak do gwiazd.
            Gdy z rozumem nasze serca wiodą spór.

Powrót do rzeczywistości nigdy nie jest prosty. Kakashi stara się nie myśleć wiele, gdy to robi. Zabiera ramię spod pleców kobiety i ostatni raz nachylając się nad nią, składa na czole delikatny całus.

W odpowiedzi Mei uśmiecha się kwaśno. Jej twarz mimo grymasu niezadowolenia nadal jest piękna. W ostatniej chwili łapie go za dłoń i przyciąga do siebie kradnąc ostatni, rozpaczliwy pocałunek. Błagając żeby tym razem został z nią na zawsze.

— O dziesiątej spotkam się z moim informatorem w dokach — oznajmia wstając. — Później przyjdę ci się odmeldować i przekazać oficjalne dokumenty — dodaje sięgając po coś do torby.

— Ah tak… — wzdycha markotniejąc.

— Nasz wywiad donosi o niepokojących ruchach politycznych. Skrajnistach, którzy chcą powrotu tradycji. Nie mogę tego tak zostawić… — dodaje chociaż sam nie jest pewien, o czyje dobro chodzi mu najbardziej.

Bańka pęka, pozostawiając mokry, lepki ślad. Kakashi nie patrzy w jej oczy, wiedząc, że zastanie w nich jedynie smutek z odrobiną żalu. Obraca niewielkie pudełeczko w palcach. Próbuje oszacować wiążący się z nim ciężar.

Ubiera się i znika, gdy kobieta zamyka się w łazience nadrabiając poranną toaletę. Na środku łóżka pozostawia jej pozbawiony liściku kartonik, w którym lśni srebrny pierścionek ze szmaragdem w kształcie bukowego liścia.

 

 Nie umiesz kochać, ja wiem.
             I nawet to nie twój błąd.
            Wybaczam, wybaczam Ci to.

Zainspirowana ostatnim tekstem Sayu zapragnęłam napisać coś bardziej delikatnego. Potrzebowałam miłości nieco dramatycznej ale i dojrzałej, w której partnerzy znają się od lat, stanowią zgrany związek, który niestety nie może stać się codziennością. Mam nadzieję, że nie odbiegłam zbytnio od Twojej wizji K. Czasem tak już bywa, że plany jedno, a wykonanie drugie ;)