Co tu się właściwie odmadarza? Czyli dyskusje na Zbawieniu

Jak ja nie cierpię tych parodii — oświadczyła Lacia z obrzydzeniem stawiając ostatnią kropkę nad Zbawiennym i.

Jak zwykle od ponad roku przyczłapała do biura Zbawienia z naręczem skrupulatnych notatek pod pachą. Nie brakowało jej również sporej ilości herbaty oraz alkoholu. Upijanie się w biurze było czymś normalnym, przynajmniej dla niektórych z nich. Dzięki temu czuła się na własnym stanowisku lepiej niż podczas pracy na polskiej budowie. Nie, żeby wcześniej tam pracowała. Słyszała jednak co nieco historyjek od starszej siostry. To co ukrywała w kieszeni ukochanej bluzy z podobizną Sakury, było zdecydowanie bardziej niezwykłe jak na nią.

Usiadła standardowo na swoim miejscu, zaczynając klikanie w klawiaturę. Wszak zamówienia się same nie napiszą. Zazwyczaj starała się ignorować otaczający ją gwar, a przy tym zadowalać Szefową, jak na przykładnego lizusa przystało. To powodowało, że nie zawsze wiedziała o co rozchodzi się cała drama w ich wąskim gronie. A warto zaznaczyć, że jakaś drama była zawsze. Czasem dręczyły ją z tego powodu wyrzuty sumienia. Że nie słucha, że jej nie ma. Nawet na ostatnie zebranie nie zdążyła, przebiegając, gdy już nie było nikogo.

— Ty naprawdę pracujesz, Laciu? – usłyszała głos Szefowej nad własną głową. Wzdrygnęła się lekko, unosząc głowę do góry. – Ostatnio w ogóle nie rzucasz się w oczy.

Bluza z podobizną Sakury, zaczęła ją lekko uwierać. W pomieszczeniu jakby wzrosła temperatura. Powoli schowała ręce do kieszeni, czując jak robią się lekko wilgotne. Jednocześnie końcówką palców uderzyła o niewielkie zawiniątko, znajdujące się w kieszeni.

Szefowa patrzyła na nią wyczekującym wzrokiem.

— Szefowa zajebiście wygląda w odświeżonym rudym – uśmiechnęła się blado i uniosła kciuki do góry.

— Na kiedy oddasz tekst? Eleine czeka już z naręczem artów, a wiesz jakie to poświęcenie z jej strony. Nie cierpi SasuSaku.

Komplement nie podziałał. Cholera. Walcząc z natłokiem myśli, wypaliła wreszcie:

— Niebawem – pokiwała gorliwie głową. – Prawie skończyłam. A co do El… to się jej należy. I tak nie przeżywa takich katuszy jak ja..

Brew Sayuri powędrowała ku górze, a jej ramiona skrzyżowały się na piersi.

— Co El znów zrobiła?

— Pytasz, jakbyś nie wiedziała – odparowała, popijając herbatę. Przeczuwała, że alkohol przyda się na później. Gdy tylko pojawi się reszta tej hałastry.

— Znowu miałaś koszmary o BTS? – Sayu westchnęła ciężko, ale posłała jej spojrzenie pełne współczucia i zrozumienia.

Lacerta pokiwała głową z przestrachem, kuląc się w sobie.

— Wszędzie okrągłe dupy, screeny z Tweetera, niesprawiedliwe wyroki Grammy i wrotki.

Sayuri drgnęła lekko na wspomnienie o wrotkach. 

— No i jest jeszcze Hitler – burknęła Lacerta, zarzucając niedbale kaptur na głowę. Wyglądała jak siedem nieszczęść.

Nagły huk o strony drzwi spowodował, że aż podskoczyła na krześle. Sayuri pozostawała za to w pełni skupiona i mierzyła całe otoczenie uważnie niczym jastrząb.

— To nie jest Hitler tylko Demon! – usłyszała krzyk współpracownicy. Na teren Lacerty wparowała dziewczyna, z fioletową koszulką i napisem ARMY wyszytym na klatce piersiowej.

— Dla mnie jeden pies – Lacia wzruszyła ramionami, zastanawiając się jednocześnie czy to już nie pora na alkohol.

— Ale to KOT! – Eleine złapała się za głowę. – Nie dość, że nie nakłada SPF to jeszcze pyskuje – machnęła głową zrezygnowana. – Dziewczyny, ZBIÓRKA RAZ albo GIFami poszczuje! – krzyknęła w stronę drzwi. – I zapewniam, że będzie to gorsze niż wrotki.

 Sayuri walczyła z ochotą, żeby coś powiedzieć, ale ostatecznie się poddała. Nawet opuściła ramiona. Przy El czasami, traciło się chęci do przywództwa. Lacia dobrze to rozumiała.

Herbata zaczęła drżeć jej w dłoni, gdy do uszu dotarło tupanie. Do gabinetu Lacerty weszła pewnie Kropa z drutami w dłoni. Chyba zaczynała po raz kolejny sweter. Zaraz za nią trochę nieśmiało podeszła Ginny w koszulce Batmana i z okularami przeciwsłonecznymi na czole.

— A reszta gdzie? – Eleine brzmiała na zawiedzioną.

— Temira na urlopie, a Eri oddała się póki co innej pracy – odpowiedziała od razu Sayu, która jako jedyna z całej grupy zawsze była zorganizowana jeśli chodziło o zbawienne sprawy oraz dokumentację.

— Toż to skandal – prychnęła El , machając ręką. – Dobra, niech ktoś mi wyjaśni… co Lacia tu w ogóle robi?

W pomieszczeniu zapadła cisza. Nawet świerszczy nie było słychać, choć w biurze Zbawienia zawsze znajdowało się tyle pająków, że nie powinno to dziwić nikogo. Żadna z nich nie garnęła się do sprzątania. Do pająków tym bardziej.

— Ale jak to? – Kropcia nie zrozumiała, opuszczając jeden z drucików.

— Tak to. Przeprowadzała jej któraś rozmowę kwalifikacyjną? – El nieustępliwym wzrokiem rozejrzała się po pomieszczeniu.

— W sumie to… — Sayu podrapała się po głowie w zakłopotaniu. – Ma któraś raport z pierwszego dnia Laci? – błagalnie spojrzała na swoje podwładne.

— Powinien być w jej teczce – zauważyła błyskotliwie Kropcia, wzruszając ramionami. – Wystarczy znaleźć i po krzyku.

Nagle usłyszały ciężkie sapnięcie. To Ginny patrzyła na nich wszystkich z poczuciem winy. Okulary zjechały jej na nos.

— Jakby to… Lacia chyba nie ma teczki – przygryzła lekko dolną wargę.

— Jak to nie ma?! – Sayu zrobiła wielkie oczy. – To był twój obowiązek!

— No ale ona miała tylko pisać jedno gościnne! – broniła się Gin. – Miała być na chwilę!

— Ha, a nie mówiłam? Co ona tu robi? – powtórzyła Eleine triumfująco, wyciągając zamaszyście krem SPF z torebki i nabierając niewielką ilość na palec. – Słońce aż wzeszło…

— Dręczę cię odkąd nie ma Eri – burknęła Lacia pod nosem, wystawiając jej język.

— Mówiłaś coś? – El odwróciła gwałtownie głowę.

— Nic. Absolutnie – Lacia wyciągnęła ręce w obronnym geście.

— Zresztą nikt nie wręczył mi raportu – Gin dalej nie chciała odpuścić. – Gdzie jej raport? Kropciu, nie zrobiłaś czegoś w Excelu?

Kropcia nie przerywając robienia swetra, prychnęła z rozbawieniem.

— Ja? Czemu to zawsze muszę być ja? – poskarżyła się. – Co wy myślicie, że ja innej roboty nie mam? Jak mnie ci ludzie w tej firmie wkurw… — urwała zaciskając zęby ze złości i dziergając nagle jakoś tak… bardziej energicznie.

— Bo jesteś inteligentna na miarę szefowej. Nie to co reszta – odezwała się Lacia, wyciągając piersiówkę.

 — EJ TY TO SERIO CHCESZ ZAROBIĆ – obruszyła się El.

— Dobra spokój, zrobimy to jeszcze raz... – zawyrokowała Sayu, uspokajając towarzystwo i siadając na krześle naprzeciwko. — El, słońce. Przynieś formularz.

Czekały w wielkim napięciu, aż oddelegowana przyniesie odpowiednie dokumenty. W międzyczasie Lacia dyskretnie pociągnęła procenty z piersiówki. Odniosła wrażenie, że współpracownica rozkoszuje się jej zdenerwowaniem.

 — Macie – odezwała się dziewczyna, wracając dumnie ze świstkiem. Oparła się biodrem o parapet i skrzyżowała ręce na piersi.

Sayuri chwyciła się za grzbiet nosa. To będzie ciężka przeprawa, zawsze tak było, gdy musiały rekrutować wspólnie. Stwierdziła jednak, że się nie podda, dzielnie wyciągając długopis z podobizną Sasoriego.

— Ulubione postacie? – zapytała Szefowa profesjonalnie, przypatrując się Lacercie.

— Sakura…

— Typowe – przerwała jej El wyraźnie znudzona. – Pośpiesz się, bo dzisiaj mam więcej diamentów w grze.

— Kontynuuj – zachęciła Sayuri niezrażona i posłała jej czuły uśmiech.

— Poza Sakurą – wzięła głęboki oddech. – Lubię Sasoriego, Madarę, Shikamaru, Naruto i Sasuke – powiedziała na jednym wydechu, mając nadzieję, że nie wywoła dramy.

— Fantastycznie – uznała Sayu rozpromieniając się już przy pierwszym imieniu.

— Co fantastycznie? Właśnie tragedia. Ty słyszałaś kogo ona tam wymieniła? – podniosła się Eleine. – SASUKE.

— Tak? Ja usłyszałam Sasoriego i Madarę – stwierdziła Sayu patrząc w zamyśleniu na kartkę.

El złapała się za głowę.

— Od Sasuke to ty się odwal – Kropa przyjęła waleczną postawę. – Wbiję ci drut w oko.

— Czy ja wiem, czy taka tragedia? —  wtrąciła łagodnie Gin. – Wszyscy poza Sasuke całkiem spoko.

Sayu odchrząknęła znacząco i powróciła do formularza, odgarniając rude włosy.

— Nielubiane postacie?

Lacerta przed odpowiedzią pociągnęła spory łyk alkoholu, po czym już z lekkim brakiem ostrości rozejrzała się po pomieszczeniu.

— Itachi, Deidara, Obito…

— O Madaro, ona bluźni – El złapała się teatralnie za serce.

Szefowa za to miała minę jakby ktoś wbił jej igłę w pośladek. Albo jakby znów oglądała fragment Shippudena z edo tensei podczas którego Sasori NIE spotkał Sakury. A warto pamiętać, że zdaniem Szefowej było to bluźnierstwo największe.

—Nie musisz kontynuować odpowiedzi na to pytanie. Przejdźmy dalej… — Sayuri uparcie wbiła wzrok w kartkę, mając zapewne nadzieję, że biuro nie wyleci w powietrze jeszcze tego samego dnia.

— Ja tam sądzę, że już po ptokach – zawyrokowała El triumfalnie.

— Ulubione pairingi? – zapytała ignorując Eleine, ale jednocześnie nie patrzyła już na Lacertę ze wsparciem.  

— SasuSaku, SasuNaru, SasoSaku, NaruSaku, ShikaSaku – wyliczała na palcach, nie chcąc czegokolwiek pominąć.

— Kiedy myślisz, że nie może być już gorzej, ona wymienia SasuSaku – Eleine wzniosła oczy ku niebu.

— Mi tam pasuje – uśmiechnęła się Kropcia, grożąc koleżance drutem.

— Lubi SasuNaru, więc też wybaczam – stwierdziła Gin, uśmiechając się lekko pod nosem.

— Napisała ładne SasoSaku to można pominąć tę drobną niedogodność – dodała Sayu, stawiając zdecydowaną kropkę swoim fikuśnym długopisem.

— Jak zwykle, wszyscy przeciwko ARMY… najbardziej pokręcony ship jaki czytałaś z Naruto? – dodała El od siebie, wyraźnie zdeterminowana.

Musiała się przez chwilę zastanowić. Mimo grymasu niezadowolenia na twarzy Szefowej, odpowiedź na pytanie nadprogramowe byłaby w dobrym guście. W końcu Lacia nie bała się trudnych pytań, a mogłaby jakoś zatrzeć złe wrażenie.

— Hmmm… Sakura z Shikamaru – odparła niepewnie, nie będąc przekonaną czy można to uznać za dobrą odpowiedź.

— Amatorszczyzna.

— Ja to uważam – zaczęła bojowniczo Lacerta coraz bardziej zachęcona przez alkohol – że Eleine to się za bardzo panoszy, jak na niebycie autorką Zbawienia.

— A ja to uważam, że zapewniam ci pracę – odbiła Eleine, niezrażona komentarzem. – Poza Sayuri oczywiście – dodała, patrząc na rudą uspokajająco. – Niech Senpai się nie denerwuje.

— Zaraz kończymy – obiecała Sayu. – Czego na pewno nie chcesz pisać?

— Parodii i erotyków – odparła od razu Lacia.

Usłyszała głośne prychnięcie. Gdzieś w oddali któraś z nich zaczęła przejmująco kaszleć. Lacia czuła się jak w scenie slow motion.

— Słabo trochę… — odezwała się Sayu łagodnie. – My tu lubimy i jedno i drugie.

— Lacia życia nie zna, przecież takie są najlepsze – stwierdziła Eleine. – Już wiadomo, czemu zaginął jej formularz. Wszystkie za pierwszym razem dostałyśmy zawału. Pamięć nam się wyczyściła i nie ma. Lacia opowiada same herezje.

— A mi tam nie przeszkadza – odparła Gin. – Sama nie przepadam.

— Obojętnie… choć jakiegoś erotyka SasuSaku mogłabyś kiedyś napisać… — przyznała Kropcia nie patrząc jej w oczy.

Lacia czuła się już powoli zmęczona. Tekst, który znajdował się na ekranie jej osobistego laptopa, zaczął niepokojąco tańczyć. Nie myśl o BTS na wrotkach. Nie myśl o BTS na wrotkach…

— Daleko jeszcze? Muszę SasuSaku dla Kropy dokończyć – spytała Lacia, przytłoczona już z lekka towarzystwem.

— Złota dziewczyna – Kropa pokiwała głową z uznaniem, chcąc zapewne okazać jej swoje wsparcie.

— Jak tu trafiłaś? – padło kolejne pytanie z ust Sayuri.

— Przez bloga Szefowej o ItaSaku. Szefowa uznała, że piszę długie komentarze.

— Ma rozdwojenie jaźni – zaśmiała się Eleine złowieszczo. – No zwariowała.

— Nie jest to najgorsze zaburzenie występujące u nas – westchnęła Sayu, nie spuszczając wzroku z kartki. Wiedziała, że nie musi tego robić.

Eleine jakby skuliła się lekko w sobie, kierując nagle spojrzenie na niewielki ołtarzyk poświęcony BTS, który ni stąd ni zowąd przytargała kiedyś do biura i postawiła przy swoim stoliku. Upierała się, że to pozwala jej być bardziej skoncentrowanym na pracy.

 Ginny natomiast nieśmiało wyjrzała zza zeszytu, w którym skrupulatnie zapisywała swoje najskrytsze fantazje. Zapewne o Batmanie. Albo o Harrym Potterze. Albo o jednym i drugim. Gin w ogóle lubiła wszystko zapisywać. I musiała robić to nawet teraz, gdy przyszłość Laci wisiała na włosku. Prowadziła masę dzienniczków i gadała, że to się jej niby do pracy przydaje.

A Kropa? Jak gdyby nigdy nic wciąż dziergała na drutach. Może i  lepiej było by w tej sytuacji zagapić się dla odmiany w telefon. Ale problem był taki, ze nikt telefonu Kropy nigdy nie widział. Istniały podejrzenia, że w ogóle go nie ma, choć upierała się od zawsze, że jest inaczej. Lacia osobiście twierdziła, że rozwiązania są dwa. Albo cierpi na fobię telefonową i udaje, albo jest tajnym agentem i nie chce, żeby ktokolwiek ją namierzył. Lacerta obstawiała tę drugą opcję, choć zdania były podzielone.

 — Ostatnie pytanie – zaczęła Sayu uroczyście. – Serio uważasz, że się do tego nadajesz?

— Jestem miła, uczynna i dotrzymuję terminów. Bardzo zorganizowana i umiejąca utrzymać samodyscyplinę – uśmiechnęła się szeroko, sama nie wierząc, że to powiedziała. Nagły chichot Eleine sprawił, że nie wytrzymała i obie zaczęły się śmiać.

— MIŁA. TERMINOWA. UCZYNNA. TRZYMAJCIE MI SPF, BO NIE WYTRZYMAM.

Sayuri wraz z Kropcią oraz Gin spojrzały na nią tak, jakby powiedziała im największe kłamstwo na świecie.

— Z tą terminowością bym nie przesadzała – odchrząknęła znacząco Szefowa, składając podpis na dokumencie.

— Ona teraz ma inne rzeczy na głowie niż jakaś tam praca – znów wcięła się El, wpatrując się w Lacertę z uśmiechem pełnym triumfu. — Malować się zaczęła. Przyłapałam ją w łazience.

— ELEINE! – krzyknęła Lacia wyraźnie zakłopotana.

— Zamiast pisać o Sasuke woli kreski robić i sobie szczoteczkę do oka wkładać. W sumie, jak się nad tym zastanowię to ją rozumiem. Też bym wybrała próbę wydłubania sobie oka, zamiast wyobrażanie sobie tego gbura.

Lacerta zsunęła się powoli z krzesła. Była pewna, że gdyby El miała teraz cokolwiek, czym można by się powachlować, to by to uczyniła.

— W sumie masz coś wspólnego z Uchihami –  kontynuowała El beztrosko. – Jest duża szansa, że oczy stracisz tymi swoimi eksperymentami. Masz teraz eyeliner w kieszeni, prawda?

Bez najmniejszych protestów wyjęła zawiniątko z bluzy. Niewielkie „przyrzędzie” do makijażu, zdawało się spoglądać na nią złowieszczo. Do teraz wspomnienie pędzelka w oku, wywoływało nieprzyjemne dreszcze.

— I jak ci idzie? – spytała Kropa tak czule, jakby chciała ją przytulić.

— Robię makijaż tak dobrze, jak Ginny robi pranie – wyrzuciła z siebie Lacia bełkotliwie, a w kąciku jej oczu, zaczęły zbierać się łzy.

— No to klops – westchnęła Kropa.

Szefowa machnęła tylko porozumiewawczo głową.

— Ej, wcale nie jest tak źle – odezwała się Gin, gwałtownie zamykając swoje zapiski. – To że czasem proszek…

— Ostatnio jak robiłaś pranie, zniszczyłaś mi bluzkę z napisem „OH DANNA” – warknęła Sayuri. – Dalej obowiązuje cię zakaz podchodzenia do pralki.

Gin wycofała się już nic nie mówiąc.

— I to dlatego ci nie idzie pisanie? – spytała Sayu łagodnie. – Biedactwo.

— Nie tylko. Z chłopem mi się nie przelewa – mruknęła Lacia, ,mając ochotę znów się schować za kapturem.

— A co się stało? – spytała Kropa z przejęciem.

Lacia zaczęła z przejęciem opowiadać.

— Niedawno świętowaliśmy rocznicę. Wiecie. Restauracja. Drinki. Hamburger. Tak jak to alkoholicy lubią najbardziej. Dochodzę do trzeciej bazy. Już zaczyna mi wszystko wirować przed oczami. Pomidor myli mi się z papryką. Ukochany maluje mi wąsy ketchupem. Jest idealnie. – Lacia zatrzymała się gwałtownie, obiegając spojrzeniem wszystkie współpracownice.

Sayu aż wygięła jej formularz.

— I nagle z głośników leci piosenka BTS. Nie wiem jakim cudem. Chłop do dzisiaj jakiś taki nerwowy. Stracił możliwość racjonalnego myślenia. W sumie mu się nie dziwię, ale nie wiem, jak to odwrócić.

— On się przeobraża niczym motyl – powiedziała El entuzjastycznie. – Zobaczysz, będzie z nim lepiej. On odkrywa nową drogę – dodała, kładąc dłoń na piersi.

— Ożeż – Sayu zasłoniła usta dłonią. – Jest gorzej niż myślałam.

— Niestety, Excel nie ma dla tego rozwiązania – zaprzeczyła Kropcia i zdecydowanie pomachała głową.

— Może… niech zacznie prowadzić dziennik? Pozwoli mu to zrozumieć własne emocje po tym wydarzeniu – zaproponowała Ginny, znacząco zerkając na własny zeszycik. –  Mnie to uczyniło lepszą osobą.

— Nie wątpię – odparła Lacia, pociągając mocno z piersiówki. – Dziękuję Ci dobra duszyczko. Podrzucę mu taki z jakimiś samochodzikami.

— Chcesz może trochę wolnego? – zainteresowała się Szefowa.

— A to… wy nie chcecie mnie wyrzucić? – spytała zszokowana Lacerta. – Ostatnio strasznie zawodziłam.

— Ciebie? Wyrzucić? Mózg sobie wygrzebałaś tym pędzelkiem do kresek – El westchnęła ciężko, zbliżając się powoli do jej biurka.  

— To czemu byłaś dziś taka wkurzona na mnie?

Nagle atmosfera się zmieniła. Ginny spadł zeszyt. Kropcia zgubiła gdzieś swoje druty. Szefowa nerwowo przełknęła ślinę.

— WY NIE UWIERZYCIE CO ANTY BTS NAPISALI DZISIAJ O ARMY.

Dni mijały. Teksty się pisały. A członkinie czatu jak zwykle się w dramie pogrążały.

Lacia kochała tę robotę. 

Cześć i czołem! Czy podołałam wyzwaniu? Oczywiście, że nie, krótkie terminy nie są dla Laci XD Zrobiłam sobie osobiste, całkowicie autorskie pisz ponad sto godzin challenge zamiast czterdziestu ośmiu. Ale orangutan z mema w końcu mnie dopadł. Zastanawiałam się jeszcze nad płaczącym kotem, ale ta zrozpaczona, przerażona dziewczynka, przypomina jeszcze bardziej mnie przy pisaniu tej parodii :D Ale żeby nie było tak miło i przyjemne, to chciałabym też pomęczyć inne autorki. Co by też sobie troszkę pocierpiały za wciskanie mi tekstu komediowego.

WYZWANIE

Otóż. KAŻDA z was ma za zadanie napisać tekst, który będzie opisywał śmierć i przedstawiał ostatnie tchnienie waszej ULUBIONEJ postaci. Jeśli postać zginęła w anime, wymyślacie jej wasz własny, autorski zgon. Im więcej cierpienia waszego i waszej ukochanej postaci tym lepiej. W oderwaniu od parodii pobawmy się w dramat. Nie musi być długie, bo to jednak coś dodatkowego, ale liczę na waszą kreatywność. Świat rzeczywisty albo shinobi. Emocje, ból, wiecie jak jest. Macie tyle czasu, w ile ja napisałam tę parodię, czyli cztery dni.

Kocham was :*